OS - Wszystko co dobre kiedyś się kończy...

*MUZYKA*

                Obudziłam się i szybko zasłoniłam ręką oczy od rażącego słońca. Odwróciłam się plecami do okna z zamiarem przytulenia mojego męża, lecz co zastałam? Puste łóżko i jakąś kartkę. Nie była taka jak zawsze, wyrwana z zeszytu. Tym razem była inna, różowa, z czerwonymi serduszkami. Uśmiechnęłam się pod nosem i wzięłam liścik do ręki. 

                "Przepraszam, że znów mnie nie ma, ale tym razem miałem ważny powód. Skończył mi się żel do włosów! ;c 
A tak naprawdę, to pojechałem na zakupy, bo szczerze to nie mamy prawie nic na święta... Propo świąt... Zajrzyj do szafy <3"

                 Czy mam się bać?... To w końcu Leon, zawsze coś wymyśli.
                Włożyłam na nogi liliowe kapcie i niepewnie podeszłam do szafy. Powoli ją otworzyłam. Na jej dnie leżał dość duży bukiet kwiatów. Teraz to jestem pewna, że coś nabroił. Bo co z tego, że święta? Nigdy tak nie robił, więc czemu miałby teraz?
Mimo to, kwiaty były śliczne. Tak właściwie, to pomarańczowe róże, moje ulubione. Były obwiązane fioletową wstążką, do której została przywieszona malutka karteczka. Rozłożyłam ją i ujrzałam „Kocham cię <3” napisane pismem Leona.
                Założyłam na ramiona jego bluzę i zeszłam na dół. Nadal go nie było, czyli pewnie wyszedł niedawno. Weszłam do kuchni, zrobiłam sobie dwie kanapki z sałatą i pomidorem, do tego herbatę owocową i mały kawałek ciasta. Miało być ma wigilię, ale przecież się nic nie stanie, jak będzie troszkę mniej…
                Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. "Kevin sam w domu", jakiś program z kolędami, bajka dla dzieci o Mikołaju... Nic ciekawego. Tak szybko jak włączyłam TV, tak szybko wyłączyłam. Dokończyłam śniadanie, i gdy miałam wynosić talerz do kuchni usłyszałam dźwięk przekręcania kluczy w drzwiach. Do środka wszedł Leon, obładowanymi kilkoma torbami. Jedną w nich położył w kuchni na stole, a resztę odstawił do salonu. 
                - Z tej całej góry zakupów, tylko jedna torba jest z jedzeniem?... - zapytałam zdziwiona, na co on odpowiedział twierdząco. - A w tamtych co jest?
                - A może tak "Kotku, wróciłeś! Dziękuję za kwiaty, są śliczne" i buziak na dzień dobry? - poruszył dziwnie brwiami i przyciągnął mnie do siebie. 
                - Kotku, wróciłeś! Dziękuję za kwiaty, są śliczne - powiedziałam przytulając się do niego, a po chwili pocałowałam go w policzek. 
                - Tylko tyle?... Liczyłem na coś więcej... 
                - Trzeba było uważać na matematyce, a nie podrywać dziewczyny i wtedy byś dobrze policzył - uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam w stronę salonu. - To co kupiłeś?
            - To jest moje, to też jest moje, a to jest Fran - powiedział, gdy rozdzielał torby.
                - Po co dla Fran? I czemu nie kupiłeś nic dla mnie? - powiedziałam robiąc smutną minkę. To zawsze na niego działa.
                - Zadzwoniła do mnie i powiedziała, że pewnie idę to sklepu, to mam jej kupić jakieś wstążki, taśmę klejącą i papier do prezentów - wytłumaczył. - Dla ciebie kupiłem, ale to prezent, więc na razie jest moje - uśmiechnął się szeroko i poszedł na górę.
                Weszłam szybko do kuchni i rozpakowałam zakupy. Chociaż raz kupił wszystko co potrzebne. Otworzyłam szafkę i zaczęłam szukać przepisu na pierniki. Mama Leona dała mi go jakieś sześć lat temu, kiedy wprowadziłam się tu z Leonem tuż przed świętami. Są przepyszne. Bez tych pierników nie ma prawdziwych świąt. Uśmiechnęłam się pod nosem na te wspomnienia i wyciągnęłam z szafki potrzebne składniki.
                - Dobra… Pierwszy raz to robię, zawsze to była robota Leona, ale może mi wyjdzie. To… - przerwałam, gdy usłyszałam huk z salonu. Wybiegłam szybko z kuchni, a na środku salonu zobaczyłam Leona podnoszącego choinkę. - Co się stało? - zapytałam zmartwiona.
                - Nic, nic… Tylko wieszałem łańcuch i… Nieważne… - odpowiedział zmieszany.
                - Jak co roku… - zaśmiałam się i powróciłam do pieczenia pierników.

***

                - Leon, wszystko gotowe? - zawołałam z kuchni. Cisza. - Leon! - zawołałam po raz kolejny, lecz rezultatów nadal nie było.
                Wyszłam z kuchni i zobaczyłam Leona leżącego na podłodze i zaplątanego w światełka choinkowe.
                - Może od dzisiaj ja będę ubierać choinkę?… - powiedziałam ze śmiechem i pomogłam mu się rozplątać. Zawiesiłam światełka na choince, poprawiłam łancuchy i bombki. - No teraz jest idealnie - uśmiechnęłam się szeroko i usiadłam na kanapie.
                Leon spojrzał na ekran telefonu - 15.02.
                - Kochanie, pójdę na moment na tor, wrócę za jakąś godzinkę, okey? - zapytał z nadzieją w głosie.
                - Leon… - zaczęłam niepewnie. - Eh… Dobra, idź. Szybko, zanim się rozmyślę! - uśmiechnęłam się do męża, a on pocałował ją w policzek w wyszedł.
                Poszłam do jadalni. Nakryłam stół biało-złotym obrusem z czerwonymi bombkami, porozkładałam talerze, szklanki i sztućce. Wróciłam do salonu, porozwieszałam jeszcze trochę ozdób, oraz zapaliłam światełka na choince. „Teraz jest perfekcyjnie” - pomyślałam i z uśmiechem klasnęłam w dłonie.

***

Godzinę później

                Wzięłam telefon do ręki, włączyłam szybkie wybieranie, wcisnęłam „1” i przyłożyłam telefon do ucha. Zazwyczaj odbierał już po dwóch sygnałach, jednak teraz - nie. Trzy sygnały - nic, cztery - nic, pięć - nadal nic.
                „Może ma wyciszony telefon… Za chwilę przyjdzie, na pewno…” - pomyślałam i ponownie usiadłam na kanapie.

Kolejną godzinę później

                Leona dalej nie było, a ja chodziłam zdenerwowana po całym salonie. Nie odpisywał, nie odbierał… Zadzwoniłam ponownie, jednak z drugiej strony nadal cisza. Byłam już jednym, wielkim kłębkiem nerwów. To prawda, zdarzało mu się czasem spóźnić, lub wrócić trochę później niż obiecywał, ale nie aż godzinę później… Położyłam się na kanapie i po chwili zasnęłam.

*MUZYKA*

***

                Z przyjemnego snu wybudził mnie dźwięk telefonu. Przeciągnęłam się i wzięłam telefon do ręki. Spojrzałam na jego ekran - 18.14, a Leona jak nie było, tak nie ma.
                - Cześć Lara, coś się stało? I przy okazji - widziałaś może Leona? O piętnastej poszedł na tor i nadal go nie ma, a miał wrócić już dawno temu. Martwię się o niego…
                - No właśnie w sprawie Leona… Bo on… Jakby ci to delikatnie powiedzieć… Miał wypadek i… Zginął na miejscu… - ledwo wypowiedziała te słowa drżącym głosem.
                - Co?… Jak to miał wypadek i zginął na miejscu?… Przecież… - po moim policzku spłynęła łza.
                - Tak strasznie mi przykro, wiem, że to dla ciebie trudne, dla mnie też… Mówiłam mu, żeby… - zaczęła, lecz jej przerwałam:
                - Muszę kończyć, cześć… - powiedziałam szybko i rozłączyłam się. Rzuciłam telefonem o podłogę. Miałam teraz gdzieś czy się rozwali, czy nie. Już i tak coś było rozwalone - moje serce. W ułamku sekundy zostało rozszarpane na miliony kawałeczków.
                Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, z których po chwili wyłoniła się postać Francesci. Czyli już wszyscy wiedzą…
                Z jej oczu można było wyczytać wiele: smutek, przygnębienie, a nawet łzy. Włoszka podeszła do mnie i mocno przytuliła. Potrzebowałam tego. Przytulenia. Tyle, że najlepiej od miłości mojego życia…
                - Vilu, tak bardzo mi przykro… - wyszeptała patrząc mi w oczy.
                - Fran, to nic nie da. To wasze „Tak bardzo mi przykro” nie cofnie czasu, nie przywróci go do życia. Nie sprawi, że znowu będę szczęśliwa… Daruj sobie, jeśli chcesz mnie pocieszać, to najlepiej wyjdź, bo i tak ci się nie uda… - mruknęłam pod nosem i odwróciłam wzrok. Ona tylko wstała z kanapy i spojrzała na mnie ze współczuciem.
                - Tylko nie zrób sobie nic głupiego… Przyjdę jutro… - Wyszła.
                Weszłam na górę, wyciągnęłam z szafy sukienkę, którą Leon uważał za najlepszą ze wszystkich. Mówił, że wyglądam w niej jak księżniczka. Jak jego księżniczka…  Przebrałam się w nią i ponownie zeszłam na dół. Nałożyłam na ramiona ulubioną bluzę Leona, która leżała na kanapie. Podeszłam do stołu i usiadłam na jednym z krzeseł. Tym razem nikt z zaproszonych gości nie przyszedł. Może to i lepiej…
                Bezsensownie wodziłam widelcem po talerzu. Nie mogłam nic przełknąć, nawet wody. Wstałam od stołu i podeszłam do okna. Otworzyłam je i poczułam ciepły powiew wiatru na twarzy. Usiadłam na parapecie i spojrzałam w niebo. Kolejne łzy cisnęły mi się do oczu.
                Wiem, że on tam jest… Tam w niebie, z innymi aniołami. On był prawdziwym aniołem… Dlaczego pozwoliłam mu iść na ten cholerny tor?! Dlaczego go nie powstrzymałam?… Zawsze muszę coś zrobić źle… Nigdy nie lubiłam, gdy szedł na motocross’a… Najpierw z powodu Lary, a później z powodu strachu. Strachu, że coś mu się może stać…
                Przymknęłam oczy, a z pod powiek uwolniła się łza. Za nią podążyły dziesiątki pozostałych. Znowu spojrzałam w niebo i szepnęłam drżącym głosem:
                - Mam dla ciebie prezent… Na pewno będziesz szczęśliwy, wiem, że zawsze tego chciałeś, ale nigdy się nie udawało… Jestem w ciąży… To trzeci tydzień, ale postanowiłam, że zrobię ci niespodziankę i powiem to własnie dziś. Już mi ciebie brakuje. Tak bardzo cię kocham… I wierzę, że gdy jutro się obudzę, ty będziesz przy mnie… Przytulisz mnie i zapytasz co chcę na śniadanie… I będzie jak dawniej. Po prostu szczęśliwie… Kocham cię.

-------------------------------

Mam być szczera? W ostatniej chwili mi się przypomniało ( a tak właściwie, to za pomocą Martyny xd ), że mam dzisiaj go dodać xD

Miał być jakiś cytat na początku, ale nie znalazłam, a nie mogłam nic fajnego wymyślić >.<

Nie wyszło jak chciałam, bo brak weny. To mój pierwszy skończony one shot, nie powala na kolana jak widać. Jednak myślę, że najgorszy też nie jest ;) Ale to już wy ocenicie. 

Może trochę za szybko wszystko się dzieje, mało opisane. To wszystko wina Tuska xD Zabrał mi wenę... ;P

Od razu mówię, że dalszej części się nie spodziewajcie, a nawet jeśli to nie szybko xD

To by chyba było na tyle, do jutra miśki ;*
EDIT: Hue hue, głupia ja zawsze o czymś zapomni xD Dodałam muzykę, mam nadzieję, że pasuje i przez to one shot jest lepszy ;)