14. ~ "Przeproś ją i zobacz czy się pozbiera..."

                Byli coraz bliżej siebie i z małą niepewnością przysuwali się coraz to bliżej. Czuli swój oddech i szybkie bicie serca. Dzieliły ich jedynie milimetry. Przez moment oboje zastanawiali się co z tym zrobić, lecz po chwili zmniejszyli tą odległość.
                 To nie był zwykły pocałunek. Delikatny, ale jednak wyjątkowy i magiczny.
                W tym samym momencie gdy ich usta się złączyły zadzwoniła Camila na Skype. Pech chciał, że chłopak miał ustawione automatyczne odbieranie. Dziewczyny zobaczyły ten moment. Tą cudowną chwile. Tak, dziewczyny. Razem z Camilą była Natalia. Chciały zobaczyć co u ich znajomych. Nie spodziewały się, że zobaczą coś takiego.
                - To my nie przeszkadzamy… - szepnęła Camila i rozłączyła się.

                - Co to było? - pytała zdziwiona Naty łapiąc się za głowę.
                - Nie wiem… - szepnęła Camila chowając twarz w dłoniach.
                - A podobno tak bardzo kocha Leona! - krzyknęła brunetka. - Nie mogę… - szepnęła i usiadła na łóżku przyjaciółki. Obie były załamane tym co zobaczyły.
                - Trzeba powiedzieć Leonowi i Francesce -oznajmiła rudowłosa, po czym wzięła telefon do ręki. Natalia też chciała to powiedzieć, ale zbrakło jej odwagi.
                - Nie możemy! - Dziewczyna popatrzyła zdziwiona na brunetkę. - Fran się załamie… Leon zresztą też…
                - Nie możemy ich okłamywać i robić im nadziei… Mimo, że Fran i Leon są razem, to i tak wiemy, że chcieliby inaczej - powiedziała smutno Camila. - Dzwonię do Fran.
                - Hej Fran.
                - Hej Camila. Stało się coś? Słyszę po głosie, że coś jest nie tak… - wypowiedziała zmartwionym głosem.
                - Nie, tylko… Widziałam jak Marco i Violetta się całują.
                - Co? Kiedy?! - krzyknęła włoszka.
                - Przed chwilą. Chciałam z nimi pogadać, ale zapomniałam o strefach czasowych. Oni mogli spać…
                - Ale nie spali… - W jej głosie było słychać smutek.
                - Przykro mi.
                - Czemu? Jestem z Leonem… - „Ale chciałabym inaczej…” - dodała w myślach.
                - No tak… Na razie, do jutra - dziewczyna uśmiechnęła się do siebie i rozłączyła.

                Francesca czuła się zraniona. Mimo, że nie byli razem, to… nadal coś do niego czuła. Był jej pierwszym chłopakiem, pierwszą, prawdziwą miłością. Marco i Violetta… Jej Marco. Musiała to powiedzieć Leonowi. Wie, że podoba mu się Violetta. Lecz jego też kocha. Teraz mogła czuć się bezpieczna. Ona jest z Marco, a Leon znienawidzi ją za to. Nie chce tego robić, ale musi. Chłopak akurat wszedł do jej domu.
                - Cześć, kochanie - powiedział radośnie i pocałował dziewczynę w policzek.
                - Mam dla ciebie wiadomość. Tylko nie denerwuj się… - powiedziała i pociągnęła go za rękę na kanapę.
                - Co jest? - zapytał lekko zdenerwowany.
                - Violetta i Marco, oni… - nie mogła powiedzieć mu tego prosto w oczy. Nie chciała go tak ranić. - Oni… się całowali… - ledwo te słowa przeszły jej przez gardło.
                Chłopak momentalnie pobladł. Widać było w jego oczach ból. Zaraz potem zmieniło się to w łzy, a za chwilę we wściekłość. Zdenerwowany już całkowicie uderzył w ścianę w domu dziewczyny i wybiegł z jej domu. Biegł. Nie mógł się zatrzymać. Musiał do niej zadzwonić. Jak na złość zaczęło padać. Teraz nie przejmował się tym , że z jego oczu popłynął łzy. Płakał, a one mieszały się z kroplami deszczu delikatnie opadającymi na jego twarz. Francesca robiła to samo. Płakała. Zrozumiała, że Violetta jest dużą częścią jego życia i to się nie zmieni. Ale tak bardzo ją to bolało. Jej ukochany wkurzył się o nią. O tą drugą. O jego byłą…

                Wbiegł do domu. Nie zważał na to,że jego mama go wołała.Nie chciał, aby widziała jak płacze. Nie chciał pokazać słabości. Tego smutku, który tak bardzo go przepełniał.
                „Gdzie ten telefon?!” - pytał siebie w myślach - „Bystry Verdas…” - Wyciągnął komórkę z kieszeni. Była mokra, ale nadal działała. Wybrał numer dziewczyny, która tak bardzo go zraniła. Usłyszał trzy sygnały, a ona nadal nie odbierała.
                „ Nie obchodzi mnie to, że tam jest prawie czwarta w nocy. Odbierze…” - pomyślał chłopak. Nie miał zamiaru jej odpuścić. Teraz gdy był wściekły powie jej, co sądzi. Nie będzie zważał na nic. Tak jak ona.
                - Leon?… Coś się stało, że dzwonisz o tej porze? - zapytała udając zaspany głos. Wyczuł to.
                - Nie udawaj, że spałaś. Dziesięć minut temu całowałaś się z Marco - powiedział i przewrócił oczami.

                - Co? Skąd wiesz? - zapytała zaniepokojona.

                - Świat jest mały… - zaczął swój wywód - Myślisz, że mnie to nie boli? Że mnie to nie rani? Ja cię kocham. Rozumiesz to? Kocham cię! A ty bawisz się uczuciami jak jakąś zabawką dla dzieci. Nie interesuje cię to, że ranisz tym ludzi, którym na tobie zależy? Myślałem, że jesteś inna… - powiedział drżącym głosem.
                - Jesteś niemożliwy… - pociągnęła smutno nosem.
                - Ja? A kto całuje się z Marco kilka dni po tym, jak całował się ze mną i powiedział, że mnie kocha, hm? - zapytał sarkastycznie. - Ty się już lepiej na te tematy nie wypowiadaj. - Zrobił przerwę i głęboki wdech. - Masz gdzieś obok szklankę?
                - Mam, i co? Leon, przepraszam… - mówiła ze skruchą.
                - Weź ją do ręki - powiedział udając, że nie słyszał przeprosin.
                - No i co dalej? - zapytała smutno.
                - Upuść ją. - Usłyszał dźwięk tłukącego się szkła. - A teraz przeproś i zobacz czy się pozbiera… - rozłączył się i upadł bezsilnie na łóżko.
                Płakał. Płakał jak małe dziecko. Tak bardzo ją kochał, a ona po prostu to wykorzystała…
                Violetta zsunęła się po ścianie i płakała. On miał rację. Zraniła najważniejsze dla siebie osoby i straciła ukochanego. To wszystko ją przerosło. Położyła się na łóżko. Oboje jak zsynchronizowani usnęli razem z Leonem.

                Do pokoju wszedł chłopak, o ciemnych włosach, trzymający szklankę wody w ręku.
- Przyniosłem ci wodę, jak chcia… - przewał, gdy zobaczył na swoim łóżku śpiącą Violettę. - Czyli woda nie będzie ci już potrzebna… - odłożył szklankę na malutką etażerkę stojącą przy łóżku. Spojrzał w lewo. Obok łóżka leżały kawałki stłuczonego szkła.
                „Co tu się stało?…” - pomyślał przerażony i ponownie spojrzał na dziewczynę. Na jej policzkach można było dostrzec ślady łez. - „Jutro ją zapytam…”
                Podniósł ją ostrożnie i ruszył w stronę drzwi. Otworzył je sprytnie nogą i zaniósł szatynkę do jej pokoju. Położył ją na łóżku, przykrył kołdrą i pocałował w policzek. Po cichu wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi.

Następnego dnia

                „Zadzwonił… Ale wcale nie miał dobrych zamiarów. Normalnie napisałabym „Zranił mnie…”, ale nie, nie dziś. Dziś, to ja go zraniłam. I to mocno…
                Ale czy to moja wina, że czuję coś do nich obu? No w sumie tak… Ale on tez nie jest święty! Chodzi z Fran, kocha ją. A ja… Powiedział do mnie to, o czym marzyłam od tygodni. Mimo, że przez telefon, to jednak powiedział.
                Nie rozumiem tego. Słyszałam w jego głosie, coś czego nie słyszałam nigdy. Powagę, ból, szczerość… I miłość.
                Zwykłe „przepraszam” nic nie da, wiem. Już nigdy mi nie wybaczy, a ja tak bardzo nie chcę go stracić… Marco mówi żebym przez niego nie płakała. Lecz tym razem to on płacze przeze mnie. Właśnie… Leon Verdas płacze. On nigdy nie płacze. I dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak bardzo go zraniłam…
                A może gdybym jednak posłuchała tego dziwnego głosu i pojechała z Leonem, a nie z Marco… To byłoby dobrze, tak jak chciałam? Tylko, że ja zawsze muszę być uparta…
                Dlaczego to takie trudne? Ranię ich obu i do tego jeszcze Francescę…”
                Zamknęła pamiętnik i cisnęła nim o podłogę. Agresja nie pomaga, jednak to ją w pewnym sensie odprężyło. Położyła się na łóżku i przymknęła oczy. Usłyszała pukanie do drzwi. Do pokoju wszedł uśmiechnięty Marco.
                - Idziemy do… Co się stało? - powiedział, gdy podnosił pamiętnik z podłogi. Odstawił go na szafkę i usiadł obok dziewczyny.
                - Nic takiego… Gdzie idziemy? - zapytała z ciekawością w głosie.
                - Nigdzie, dopóki nie powiesz o co chodzi - spojrzał na nią dociekliwie i przytulił. - No mów… Przecież wiesz, że się martwię.
                - Ehh… Mówię, że nic takiego. Po prostu pokłóciłam się z Leonem… To gdzie idziemy?
                - Do parku, na spacer. Chętna? - uśmiechnął się ciepło, a dziewczyna odparła twierdząco. - To będę tu za piętnaście minut.

           Gdy chłopak wyszedł Violetta podeszła do szafy. Wybrała turkusową, asymetryczną sukienkę w białe kropki, beżowe botki na pięciocentymetrowej koturnie i blado-różową kurteczkę. Przebrała się szybko, wzięła torebkę, telefon i wyszła z pokoju. Na korytarzu już czekał na nią Marco ubrany w biały T-shirt, granatową, dżinsową koszulę, beżowe spodnie i wysokie, brązowe buty. Gdy zobaczył dziewczynę, złapał ją pod rękę i razem wyszli z hotelu.

                 Przemierzali uliczki parku przez dość długi czas. Była ładna pogoda jak na Anglię. Ciepło, słonecznie i przyjemnie. Raz po raz można było wyczuć na skórze delikatny powiew wiatru.
                - O czym marzysz?… - zapytał ni stąd ni zowąd Marco.
                - Ogólnie czy w tej chwili?
                - Teraz… - odpowiedział lekko speszony.
                - Em… O pocałunku w deszczu… - odpowiedziała bardzo cicho, jednak chłopak i tak słyszał. - A ty?
                - O tym, żeby nagle zaczęło padać.
                Jak powiedział, tak też się stało. W niemożliwie szybkim tempie niebo zszarzało i pokryło się ciemnymi chmurami, z których zaczęło się lać jak z wiadra. Normalni ludzie zaczęli biec w stronę domów lub miejsc zamieszkania. Jednak w tamtym momencie ich oczy nie widziały nic ,poza tą drugą osobą. Serca biły w oszalałym tempie , a mózg zaczął pracować inaczej. Zaczął widzieć kolory, których wcześniej nie dostrzegał, patrzył na świat z innej perspektywy-zakochanego.
                Delikatnie ujął w dłonie podbródek dziewczyny, podnosząc go do góry, a palcem pogłaskał rozpalony policzek, po którym spływała bezbarwna ciecz. Nie wiedział czy płacze, czy to deszcz padający z nieba. Idealnie mógł maskować wszystkie tego oznaki. Nie chciał żeby płakała, nie chciał żeby się smuciła. Pragnął jej szczęścia. Nawet jeśli miałoby go to wiele kosztować, mógłby wziąć na siebie wszystkie smutki i zmartwienia Violetty, byleby zobaczyć na jej pięknej twarzy promienny uśmiech skierowany w jego stronę.
                Spojrzał na jej rozpalone, malinowe usta. Drżała. Nie wiedział, czy z zimna, czy ze strachu. Chciała wejść mu słowo, lecz on zamknął jej usta pocałunkiem. Oddała mu tą przyjemność wplatając swój język do jego podniebienia. Rozpoczęli nierówną walkę, którą wygrał Marco.
                Po kilku minutach odlepili się od siebie wpatrując się w swoje oczy. Złapali się za ręce i poszli spokojnie w stronę hotelu.

I macie romantyczną scenkę Marletty ;D Dziękujemy za nią Oli <333 Masz i się jaraj, kochana ;D

Troszkę krótki, ale mam nadzieję, że wybaczycie ;D 

Odbiegając od tematu - linki mi się popsuły na blogu i niektóre nie działają xD Postaram się to naprawić ;D

Jeśli chodzi o to wszystko, co było przed wypadkiem Violetty - ja to wytłumaczę w rozdziałach, ale jeszcze trochę daleko do tego ;D

http://story-violetta.blogspot.com/p/zapytaj-bohatera-3.html - Zadawać pytanka, ale już ! ;D

To na tyle, do kolejnego miśki <3