Rozdział XCIX // 99 ~ "Będzie dobrze..."

Francesca

Siedziałam właśnie na kanapie i piłam moją ulubioną czekoladę Marco. Patrzyłam na Lenkę w najlepsze bawiącą się klockami na naszym nowym, kolorowym dywanie. W tej chwili ktoś w mgnieniu oka wpadł do naszego domu. Aż podskoczyłam, co zaowocowało wylaniem się mojej ukochanej czekolady na nową sukienkę. Cholera... Ta sukienka miała zaledwie jeden dzień. Byłam ciekawa, kto to tak po prostu sobie wpadł do naszego domu. Odwróciłam się, by to sprawdzić. To był León. Cały zdyszany, w jego oczach było widać przerażenie. Byłam pewna, że chodziło tu o Violettę. Przestraszyłam się. Odłożyłam filiżankę z resztą czekolady na etażerkę stojącą przy mojej ukochanej, zielonej kanapie. Wstałam i podeszłam do Leóna.

- León, na Miłość Boską, co się znowu stało? - spytałam.

- Violetta jest w szpitalu - odpowiedział podenerwowany León.

- Jak to, znowu?

- Tak. Znowu…

- Boże, dobra, to jedziemy - powiedziałam zarzucając kurtkę i wraz z Leónem udałam się do auta.

León nie powinien prowadzić w takim stanie. Dwa razy przejechał na czerwonym świetle i prawie zderzyliśmy się z cysterną. Jeszcze chwila, a my wylądowalibyśmy w szpitalu. Wreszcie dotarliśmy na miejsce. Szybko pobiegliśmy na recepcję.

- Przepraszam, w jakim pokoju leży Violetta Verdas? - spytałam.

- A państwo jesteście z rodziny? - recepcjonistka uniosła na nas wzrok.

- No, tak. Ja jestem jej mężem, a ta pani tutaj to jej najlepsza przyjaciółka - powiedział León.

- Cóż… pani Violetta Verdas… - recepcjonistka zaczęła szperać w notesie. - Przykro mi, ale w tej chwili odwiedzenie pani Verdas jest niemożliwe.

- Ale jak to?! - spytałam.

- W tej chwili pani Verdas ma jeszcze prowadzone badania. Proszę zaczekać tu, w poczekalni maksymalnie z godzinkę, a następnie skonsultować się z lekarzem Valdezem, to właśnie on zajmuje się panią Verdas - powiedziała recepcjonistka.

- No ale to pilne! - krzyknęłam.

- Przykro mi, ale odwiedziny są teraz niemożliwe.

- A może przynajmniej nam pani powiedzieć, dlaczego moja żona wylądowała w szpitalu? - spytał León.

- W tej chwili niestety nie mogę udzielić żadnych konkretnych informacji, powiem tylko tyle, że stan pani Verdas jest ciężki.

- No dobrze, dziękujemy... - powiedziałam i szybkim krokiem ruszyłam do poczekalni, gdzie bezradnie opadłam na krzesło. Kilka krzeseł dalej usiadł León. Przewidywana godzina czekania na lekarza zamieniła się w godziny bezcelowego oczekiwania na cud. Ja i León przesiedzieliśmy w tej poczekalni bite siedem godzin bez picia i jedzenia. Kiedy wreszcie postanowiłam iść po jakiś koktajl, stanął nade mną jakiś mężczyzna, około pięćdziesiątki.

- Pani Francesca Quintana? - spytał.

- Tak… Czy to pan jest lekarzem Valdez, zajmującym się Violettą Verdas? - uniosłam wzrok do góry.

- Owszem. Znamy już diagnozę pani Verdas. Zapraszam na rozmowę do mojego gabinetu - powiedział Valdez. Posłusznie wstałam i skierowaliśmy się do windy. Na śmierć zapomniałam o zamyślonym Leónie, siedzącym tak po prostu w poczekalni. Ja i doktor Valdez w końcu znaleźliśmy się w jego gabinecie ulokowanym na ósmym piętrze.

- Niech pani usiądzie - powiedział doktor. Usiadłam. Cała się trzęsłam ze strachu.

- Niestety, nie mam zbyt dobrych wieści. Pani Verdas z niewyjaśnionych powodów dobitnie przedawkowała heroinę, kokainę i amfetaminę oraz okaleczyła się na nadgarstkach. Rany nie są aż tak głębokie, ale jednak. Nie są w każdym razie one największym problemem. Najgorsze jest to, że pani Verdas zażyła aż tyle substancji narkotycznych. Nie będzie łatwo... - powiedział lekarz.

Nic mu nie odpowiedziałam. Wzrok miałam wbity w podłogę. Łzy napłynęły mi do oczu. Obejrzałam się za siebie. W drzwiach jak wryty stał León. Spojrzał to na mnie, to na lekarza Valdeza. Po chwili gdzieś pobiegł…

Leon

- Leon, poczekaj! Gdzie ty idziesz?! - usłyszałem kilka metrów za sobą Francescę, ale nie zwracałem na nią uwagi.

Nie mogę uwierzyć, że ona to zrobiła. Chciała się zabić, czy co? Zachciało mi się wychodzić z domu i zostawiać ją samą...

- Leon, do cholery! - Fran podbiegła do mnie.

- Co chcesz? - spytałem obojętnie.

- Gdzie idziesz?

- Sam nie wiem... Po prostu przed siebie... W sumie to nie ma znaczenia. Nic już nie ma znaczenia... - powiedziałem smutno.

- Będzie dobrze... Zobaczysz. - Francesca uśmiechnęła się do mnie i mnie przytuliła.

Niby krótki, niby nie. Może w sam raz. Nie wiem, nie nadaje się teraz nawet na pisane tego co teraz czytasz. Tak, ty. xD

No to... Jutro epilog... Mam takie mieszane uczucia co do tego, że kończę to opowiadanie... Ale nieważne. xD

Chcielibyście kilka konkursów z okazji Halloween ( tak, szybka jestem xD ) no i z okazji 100 rozdziałów i końca opowiadania ? ;3

Mam takie propozycje:

- napisanie strasznego one shota, lub nawet jakiegoś zwykłego. W czym czujecie się lepiej :D ( temat zwykłego one shota dowolny, np. romantyczny, komediowy, itp. ) Tutaj wybrałabym najstraszniejszy i najlepiej napisany, a w tej drugiej kategorii po prostu najlepszy :D

- podanie pomysłu na drugie opowiadanie ( co do tego mojego - nie jestem do końca pewna ale jestem ciekawa co wy byście chcieli :D wybrałabym najlepszy i najbardziej jakby rozwinięty pomysł )

Piszcie w komach czy chcecie, jeśli będzie dość dużo chętnych, napiszę za chwilę o tym notkę ;3

No i oczywiście najważniejsze :D : Gdyby nie moja kochana Bell$, nie byłoby tego cudownego rozdziału :D <33 Dzięki :D