Rozdział XCVIII // 98 ~ Jak domino...

Dwa dni później...

Leon

Violetta dziś rano wyszła ze szpitala, a gdy weszła do domu od razu zamknęła się w sypialni - na klucz. Nie chce ze mną rozmawiać, ani nie chce mi otworzyć. Zastanawiałem się nad zaniesieniem jej tam jedzenia, ale zapewne poskutkowałoby to jeszcze gorzej - przestała by pić. Próbowałem już z nią na wszystkie sposoby, a ona nadal dążyła w zaparte. Przez to wszystko śpię na dole w salonie, razem z Lenką , która boi się teraz chodzić na górę.
Siedziałem w salonie na kanapie i znowu usłyszałem, że Viola płacze. Poszedłem na górę i stanąłem przed drzwiami.
- Viola... Odezwij się, proszę... - powiedziałem najłagodniej jak potrafiłem. Cisza.
Martwa cisza która obija się o moje uszy. Próbuję się dobijać do drzwi- znowu żadnego odzewu. Z daleka słyszę płacz Lenki. Zbiegam jak najszybciej po schodach.
-Lenka, nic ci nie jest?
Córka patrzy na mnie swoimi smutnymi oczkami i opada na moje kolana.
- Bo ja tiesknie za mamusią, tato.
Łza mimowolnie spłynęła mi po policzku... Przytuliłem Lenkę i lekko się do niej uśmiechnąłem.
- Mama teraz nie jest w humorze, ale będzie dobrze... Obiecuję, kochanie... Poczekaj tu chwilkę - Musiałem okłamać własną córkę... Tak, będzie dobrze... Wątpię...
Znowu wszedłem na górę i spróbowałem otworzyć drzwi wsuwką do włosów. Tym razem nie zadziałało...
Wróciłem do Lenki, która bawiła się na dywanie swoimi kucykami pony. Gdyby nie ona nie wiem jakbym to zniósł...mój mały aniołek.
Oparłem się o poręcz schodów i zacząłem płakać jak małe dziecko. Życie mi się wali... dlaczego mnie? Poczułem że ktoś wdrapuje się po moim ramieniu.
- Tatuś dobrze będzie - odparła Lenka swoim uroczym głosikiem.
- Spakujemy ci rzeczy, i pójdziemy do wujka Marco, co kochanie?

Francesca

Właśnie kłóciłam się z Marco. Sama nie wiem o co... Przerwał nam dzwonek mojego telefonu. Leon... To nie wróży dobrze...
- Hej, Fran. Mógłbym podrzucić wam Lenkę na chwilę? Ewentualnie na kilka dni...
- Jasne, ale dlaczego?... Coś się stało?...
- Nie... W sumie... Chyba tak... Ja już sobie nie daje rady. Po prostu nie mogę. Nie mogę patrzeć jak Lenka jest smutna, bo Viola się nie odzywa, nie je, nie wychodzi z pokoju... Zamknęła się i nie mogę w żaden sposób otworzyć. Słyszę tylko ja płacze. I nic nie potrafię z tym zrobić... - powiedział drżącym głosem.

Pół godziny później...

Przed drzwiami stał Leon z Lenką na rękach. Po jego twarzy można było dostrzec że płakał, Lenka za to była pełna życia. Marco podszedł do drzwi i wziął Lenkę oraz torbę z jej rzeczami.
- No chodź mała, idziemy się pobawić - powiedział z lekkim uśmiechem i poszedł z nią do salonu.
Wyszłam za drzwi i zamknęłam je.
- Leoś... Co się z tobą dzieje?...
- Nic się nie dzieje... Naprawdę... Tylko...
Nic więcej nie powiedział, tylko oparł się o moje ramie i przytulił. Chyba płakał, bo czuła, że moja bluzka zaczęła robić się mokra.
- Leon, idź do domu, ogarnij się... Lenka będzie tu bezpieczna, nie martw się - powiedziałam łagodnie i lekko się do niego uśmiechnęłam. - Marco odwieź go do domu, a ja się zajmę Leną.

Następnego dnia...

Lara

Zegar wybił godzinę ósmą dwadzieścia, a ja siedziałam przy stole i sączyłam już drugą tego poranka kawę. Fede nadal wylegiwał się w łóżku, leń jeden.
- Dzień dobry, kotku - usłyszałam głos Fede za sobą i ze strachu wylałam na siebie kawę. No pięknie...
- No już teraz nie taki dobry... Zniszczyłeś mi bluzkę i jeszcze do tego muszę umyć podłogę!
- Wypierze się i będzie jak nowa, a podłogę ja umyję - uśmiechnął się do mnie i może myślał, że mu dam buziaka i wybaczę, co? No to się pomylił...
- Wcale się nie wypierze! - krzyknęłam i poszłam się przebrać.

15 minut później...

Federico

- Nareszcie wyszłaś księżniczko, tylko powiedz co ty tyle tam robiłaś, hę?
- Jakbyś chciał wiedzieć, przebierałam się durniu!
- Wiesz, gdybyś zawołała... mógłbym trochę pomóc...
- Ty zboczeńcu!
Dobra teraz chyba się wkurzyła, ale ja już taki jestem... Tak łatwo się nie poddam.
- O, i jeszcze jedno wychodzę, wrócę wieczorem. Chyba... I umyj tą podłogę!
- Ale nasze kino... dziś wieczorem? No weź!
- Lara se va!
Pacnąłem się na kanapę nie mając nadziei że wróci. Fede rusz dupę, nie możesz tak leżeć. Błyskawicznie podniosłem się z kanapy i podbiegłem do drzwi, które były otwarte na oścież... Do tej chwili mam przed oczami pisk hamującego samochodu i jej krzyk...

Jej brązowe oczy przybrały teraz odcień purpury. Nie były takie jak wcześniej, brakowało im czegoś, tej małej iskierki trzymającej go przy życiu...
Trzymał jej głowę na swoich kolanach i głaskał jej delikatne włosy. Była taka piękna gdy się uśmiechała, a teraz jej słodkie usta przybrały obojętny wyraz. Brakowało mu teraz jej bliskości, żartów, uśmiechu... Teraz z trudem powstrzymał łzy które gromadziły się w nim.
Nie mógł tak bezczynnie siedzieć i patrzeć jak umiera. Była dla niego wszystkim, bez jej nic nie miałoby żadnego sensu... Ale nie umiał jej pomóc, nie mógł. Nikt nie mógł... Jego serce zostało rozdarte na milion kawałków.
Delikatnie pogłaskał ją po włosach i ujął jej rękę po czym przyłożył do serca, które zaczęło bić mocniej. Jej palec lekko drgnął a oczy obróciły się w jego stronę. Może jest jeszcze szansa...
- Posłuchaj, musisz mi obiecać, że zawsze będziesz szczęśliwy, bez względu na wszystko... -wysze​ptała dziewczyna po czym zmrużyła powieki. 
Nie odpowiedział jej, tylko nachylił się nad nią i namiętnie pocałował, jakby miał nadzieję że to ją uzdrowi. Płakał i nie mógł przestać, bo czy męska duma jest ważniejsza od osoby, którą darzysz prawdziwym, szczerym uczuciem?
Teraz już nic nie mógł zrobić, co najwyżej patrzeć na ludzi zabierających do furgonetki czarny worek, w którym znajdowała się cząstka jego duszy...

Heh, heh... :) Fajnie... :) Ale nie zabijajcie :) Plose... xD

Obiecuję poprawę ! Chyba... * mówi cicho, a wy nie słyszycie xD *

Mimo, że opuściliście się w komentarzach i to strasznie, to dodaję ten rozdział, bo chce już skończyć. Chociaż... Im bliżej końca, im więcej o tym piszę to ciągnie mnie do pisania dalej tego samego. Ale nie. Chcę ale też nie chcę. Nie mam pomysłów na to, chce zacząć coś innego, normalniejszego, coś co niebyłoby takie zwykłe, powtarzające się zawsze i wszędzie. 

Aha, i jeśli ten rozdział wydawał wam się smutny - tak ma być :D 

Ale to jeszcze nic w porównaniu do przecudownego epilogu, pisane przez moją kochaną Madzię <33 Ryczałam przy nim, tak szczerze mówiąc xDD 

Jezu, zdradzam za dużo informacji xDDD

A za pomoc w tym rozdziale dziękuję Oli <3

Jeżeli niezbyt rozumiecie tytuł rozdziału xD - W tym rozdziale dużo się dzieje - większość właśnie źle. No i o to chodzi - jedno się wali, potem drugie i tak dalej, jak domino. xDD *le moja filozofia na temat rozdziałów :D