Rozdział LXXXV // 85 ~ Szybka decyzja

Violetta

Obudziły mnie promienie słońca, leniwie przedzierające się przez zasłony w moim pokoju. Mój pokój... Jak to dziwnie brzmi... Zazwyczaj mówiłam "nasza sypialnia". Tych "nas" już powoli nie ma... Muszę tam jak najszybciej wrócić. Każdy dzień bez niego, to tak jak rok bez wody. Tęsknię za nim i za Lenką...

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. 9.30 i... 10 nieodebranych połączeń od Leona? Dziwne... U niego jest teraz 5.30... Stało się coś? Najlepiej zadzwonię.

Ledwo usłyszałam jeden sygnał a on już odebrał.

- Stało się coś, że dzwonisz tak wcześnie tyle razy? - spytałam zaniepokojona.

- No bo wiesz... - zaczął.

- Co? Leon mów.

- Zdradziłem cię! - powiedział prosto z mostu.

- Leon! Jak mogłeś... - Byłam bliska płaczu. Wiedziałam...

- Żartowałem! - zaśmiał się.

- Ha ha ha... Mam już dość tych twoich głupich żartów, idioto! Chcę rozwodu! - krzyknęłam do telefonu poważnym głosem.

- Co?! Violetta, przepraszam. Proszę cie... - powiedział smutnym głosem.

- Żartowałam! I co, tak fajnie? A tak na serio, to co chciałeś?

- A nic takiego. Chciałem ci tylko powiedzieć, że cię bardzo kocham i tęsknię.

- Ja też. Ale za niedługo wrócę, możliwe, że nawet za kilka dni.

- Aż tak źle? - spytał.

- Okropnie. Ojciec ma mnie gdzieś tylko praca i praca, nie mam tu co robić, cholernie tęsknię za tobą i Lenką, no i jeszcze ten Luigi. Wczoraj chciał mnie pocałować i potem powiedział, że jesteś idiotą i na mnie nie zasługujesz, skoro nie dotrzymujesz słowa i jeszcze mnie zdradzasz... A według mojego ojca, to idealny kandydat na mojego męża. - Wytłumaczyłam mu wszystko.

- Co? Wolniej, bo nie rozumiem. Kto to ten Luigi, co on sobie wyobraża, że chciał cię pocałować i dlaczego mówi, że jestem idiotą?

- Luigi to... - zaczęłam.

- Jakiś gej?

- Co?! Nie! Luigi to przypadkowo poznany chłopak, który się we mnie zakochał. Bez wzajemności oczywiście. Nie interesuje go że mam ciebie i Lenkę. Jest wrednym ignorantem, który myśli o sobie. Na nieszczęście podoba się mojemu ojcu...

- Jak mu się tak podoba to niech się z nim na randkę umówi! - powiedział dumnie.

- Leoś... - Mimowolnie zaczęłam się śmiać. On nawet przez telefon mnie rozbawi.

- No i z czego się śmiejesz? - zapytał również się śmiejąc.

- Z twojego poczucia humoru, kochanie ty moje najwspanialsze.

- Ooo... Jak słodko, moja księżniczko najpiękniejsza i najwspanialsza pod słońcem. A teraz kotku opowiadaj dalej. - Powiedział "Kotku"? Nie mówi tak często do mnie. Służy mu ta rozłąka. Oj służy.

- Dobrze misiu. Więc co by tu jeszcze... A tak! Nie martw się, do pięt ci nie dorasta - zaśmiałam się.

- Violuś... Sprawdzałaś już e-mail dzisiaj? - zapytał Leon.

- Nie dopiero zamierzałam - odpowiedziałam. - A co?

- Nie nic... Tak pytam.

- Aha... - odpowiedziałam i zalogowałam się. Wiadomość od Leona Verdasa. Czemu mnie to nie dziwi? Kliknęłam w link, który wysłał mi mój kochany mąż. - Seksowna bielizna?!

- Ooo... Już otworzyłaś. I co? Kupić ci taką?

- LEON, CZY TY ZGŁUPIAŁEŚ?!

- No dobra nie to nie - powiedział zrezygnowany.

- Nie o to mi chodziło! Tam nie ma mojego rozmiaru i wygląda jak zwykła - powiedziałam.

- Ccoo? - wydukał.

- To co słyszałeś! No dawaj! Leoś...Wiem, że stać cie na coś lepszego - powiedziałam kusząco.

- A wiesz, że mam jeszcze jedną? Masz wysyłam - powiedział uradowany. Po chwili dostałam e-mail.

- Wow! I to ja rozumiem! - powiedziałam.

- Czyli mam ci kupić? - zapytał.

- NO RACZEJ! - krzyknęłam do słuchawki.

- Powiem ci coś... - zaczął tajemniczo. A mi po ciele przeszły ciarki.

- A co...

- Już czeka na ciebie w domu! - krzyknął.

- Hahaha. Jesteś niemożliwy misiek - powiedziałam. Jak ja za nim tęsknię...

- Wiem! Violuś... - zaczął. Znowu te ciarki. Szlag!

- Tak...

- Gorąco mi! - krzyknął. Mój Leoś napalony jak zawsze. Tym razem go wesprę, żeby biedaczek mi tam nie spłonął. A znając jego stopnie napalenia to mógłby wbiec do pierwszego lepszego samolotu i przylecieć do mnie, wiadomo po co.

- Dasz radę... Jeszcze troszkę...

- No nie wiem. Przekonasz mnie?

- To mam pomysł. Jak wrócę do domciu i będziesz grzeczny, to prędziutko przebiorę się w tą bieliznę i będę cała twoja. Pasuje ci taki układ? - zapytałam.

- TAK! - krzyknął uradowany.

- Nie tak głośno! Bo Lenkę obudzisz!

- Ona się nie obudzi - zapewnił mnie. - Wiesz co z tobą zrobię jak przyjedziesz?

- No co? - zapytałam.

- No więc... - Po tym zaczął mi szeptać takie rzeczy, że zrobiło mi się gorąco.

- Leoś przestań! - krzyknęłam. Nagle ni stąd ni zowąd do mojego wpadł mój ojciec. - Zaczekaj kochanie - powiedziałam do telefonu.

- Co tu się dzieje?!

- Rozmawiam z Leonem. Nie wolno?!

- Dawaj ten telefon! Już!

- Nie oddam ci go! Rozmawiam z mężem, nie zabronisz mi tego! Jestem już dorosła i powinieneś to zrozumieć. Nie rozdzielisz mnie z Leonem i Lenką, bo ja ich kocham! A tylko spróbuj to zrobić, to...

- To co?!

- To nie jesteś już moim ojcem!

- Co ty mówisz?! Violetta! - krzyknął.

- Masz pięć sekund i ma cię tu nie być!

- Violetta!

- Pięć... cztery...

- PRZESTAŃ!

- Trzy... dwa... jeden...

- Już wychodzę - powiedział i trzasnął drzwiami. Szybko do nich podbiegłam i zamknęłam na klucz.

- Zero... - powiedziałam na głos. - Już jestem.

- Wow! Violuś nie wiedziałem, że tak potrafisz! Jestem z ciebie dumny! - powiedział mój kochany Leoś.

- Za bardzo was kocham, żeby was stracić - powiedziałam. - Poczekaj, tylko się ubiorę.

- Dobrze - odpowiedział. Po 5 minutach byłam już ubrana, pomalowana i uczesana.

- Już!

- W domu to z pół godziny a teraz tylko pięć minut...

- Wiesz, koniecznie chcę cię usłyszeć, więc mnie to motywuje miśku. Kocham cię tak bardzo wiesz...

- Ja ciebie mocniej! Najmocniej na świecie.

- Nie wytrzymam tu dłużej!

- Dasz radę...

- Nie Leoś. Chcę do domu. Do ciebie. Do Lenki. Do was.

- Wytrzymaj jeszcze trochę - zachęcał mnie.

- Nie. Nie dam rady. - Kiedy to powiedziałam zrozumiałam, że to podpowiada mi serce. -Wracam do domu.

- Dobrze kochanie. Jak będziesz w samolocie daj mi znać.

- Oczywiście. Kocham cię mocno.

- Ja ciebie też. Do zobaczenia.

- Do zobaczenia w domu - powiedziałam i się rozłączyłam.

Zaczęłam się pakować. Po dwudziestu minutach byłam spakowana. Napisałam list do mamy i taty. Do mamy, że przepraszam i bardzo ją kocham. A do ojca głównie z wyrzutami. Wzięłam walizki i bardzo cicho zeszłam po schodach. Położyłam listy w salonie. Wzięłam kluczyki do auta i wyszłam.

"W końcu będę w domu" - pomyślałam. Szybko schowałam walizki w bagażniku i sama do niego wsiadłam. Jak najszybciej ruszyłam w stronę lotniska...

Tak, wiem, że tylko oczami Violi i prawie same dialogi, ale cieszcie się, że jest i, że zmieniłam plany i Vilu wraca. Tak, to mielibyście dużo mieszania w Leonetcie.

Wielgachne podziękowania dla Julii (Tini_1234). Napisała praktycznie całość. Nie ma to jak pisanie w nocy xD 

Zabieramy się z kumpelami za kolejny. Może będzie jeszcze dziś, albo jutro. Zależy. ;)