25. ~ "I nadal nim jesteś..."

Zebranie z uczniami miało się odbyć za piętnaście minut. Pablo zwołał je już rano i kilka razy powtarzał, jak wielkie ma znaczenie. Szczególnie dla tych, którzy byli zainteresowani udziałem w konkursie organizowanym przez You-Mix. W studiu panowała napięta atmosfera, a wszyscy uczniowie byli niezwykle podekscytowani nadchodzącymi wydarzeniami. Większość z nich, mimo braku pewności udziału w przedsięwzięciu, planowało jakie piosenki zaśpiewa, do jakich zatańczy i ćwiczyli przy każdej możliwej okazji. Nauczyciele również czuli klimat You-Mix’u, jak również odpowiedzialność jaka na nich spoczywała.

Pablo dumnym krokiem zbliżał się do sali muzycznej. W głowie miał ułożony cały plan spotkania. Jego myśli krążyły wokół jednego tematu od dobrych kilku dni. Jako dyrektor studia, musiał się wykazać najbardziej ze wszystkich „dorosłych”. Nie potrzebował złośliwości i intryg ze strony Gregoria, a jedynym sposobem, by ich uniknąć, było pokazanie się z jak najlepszej strony.

Wchodząc do pomieszczenia szeroko się uśmiechnął, widząc, że uczniowie jak zwykle go nie zawiedli. Zjawił się każdy, kto chciał wziąć udział w show i pokazać, że ma talent. Po pierwszej próbie policzenia obecnych, mężczyzna stwierdził, że jest około trzydzieści osób. Uśmiechy na ich twarzach, ale również zdenerwowanie widoczne w oczach, świadczyły o tym, jak bardzo zależy im na występach. Z jednej strony dyrektor ucieszył się, ale z drugiej, myśl o tym, że tylko kilkoro z nich będzie mogła się zaprezentować powodowała u niego smutek i poczucie winy. Pablo stanął na środku Sali, by wszyscy mogli go zobaczyć.

- Słuchajcie - powiedział, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. Rozmowy nie ucichły, a w pomieszczeniu panował gwar. - Posłuchajcie!

Uczniowie obrócili się w jego stronę, przyglądając się mężczyźnie z uwagą.

- Jak już pewnie wiecie, niedługo odbędzie się kolejna edycja konkursu organizowanego przez You-Mix. Na początek chcę wyjaśnić kilka spraw. Dziękuję, że jest tu was aż tyle. Niestety, nie oznacza to, że wszyscy będziecie mieli szansę wystąpić. - W pomieszczeniu rozległ się pomruk dezaprobaty. - Przykro mi. Czuję się winny za to, że to ma się odbyć w ten sposób, ale nie jestem w stanie przeskoczyć tych zasad. Ale nie martwcie się, nie teraz, to za rok - próbował zachować spokojny ton, ale jego głos z każdym słowem coraz bardziej drżał. - Dobrze. Nie chcę trzymać was w niepewności jeszcze dłużej. W konkursie wezmą udział: Violetta Castillo, Leon Verdas, Francesca Resto, Marco Tavelli, Ludmiła Ferro, Federico Pasquarelli… - każde kolejne wyczytane nazwisko powodowało zderzenie radości uczestnika oraz żalu i zdenerwowania tych, którzy powoli tracili nadzieję. - Natalia Perdidio, Maximiliano Ponte, Camila Torres i… - dziewczyna o rudych włosach czekała aż zostanie wypowiedziane nazwisko jej chłopaka. Nie przewidywała innego scenariusza. - i… Nate Meyer! - mina Camili mówiła sama za siebie. Nie różniła się ona bardzo od wyrazu twarzy Naty, a także pozostałych uczniów, którzy wcześniej nie zauważyli chłopaka. - Chcę wyjaśnić nieporozumienie. Nate zapisał się do studia w drugim semestrze, zdał testy śpiewająco - Pablo zachichotał na dźwięk własnego żartu. - Lista uczestników prezentuje się właśnie tak. Przepraszam i dziękuję wam wszystkim. Za chwilę odbędzie się losowanie. Dziewczyny wyjmują kartki z imionami chłopców, z którymi wystąpią. Dziękuję za uwagę.

Grupka dziewcząt, bardzo zaniepokojonych sytuacją, podeszła do dyrektora, by wylosować nazwisko osoby, z którą wystąpią. Szatynka jako pierwsza zbliżyła się i wyciągnęła różową karteczkę. Westchnęła głęboko i wzięła do ręki mikrofon.

- Federico Pasquarelli. - Ludmiła niemalże wypuściła telefon z dłoni i spojrzała zawistnie w stronę Violetty. Dziewczyna była jej przyjaciółką, ale świadomość, że to ona miała wystąpić z jej ukochanym powodowała u niej zazdrość.

Następna w kolejce była blondynka, która ze złością podeszła do Pabla i zamaszystym ruchem wyjęła kartkę. Spojrzała na jej zawartość i uśmiechnęła się.

- Leon. Verdas. - wyrecytowała dokładnie akcentując wszystkie głoski i odwróciła się w stronę Violetty, która tylko spuściła głowę.

Włoszka sięgnęła po zieloną karteczkę, ostrożnie wyjmując ją spod wszystkich pozostałych. Zawartość bardzo ją ucieszyła, ale czuła, że nie powinna tego po sobie pokazać.

- Marco Tavelli… - niemalże szepnęła, a w jej oczach pojawił się błysk. Zerknęła na meksykanina, na którego twarzy pojawił się uśmiech. Czy to dlatego, że to ona go wylosowała?

Następna w kolejce Camila podeszła i wyjęła pierwszą-lepszą kartkę. Po tym, jak usłyszała, że DJ nie dostał się do konkursu stwierdziła, że nic jej już nie zaskoczy. Na niebieskim kawałku papieru widniało nazwisko bardzo bliskiej jej osoby. „Cóż, może nie będzie tak źle…” - pomyślała i wzięła mikrofon.

- Maxi - rzuciła obojętnie i wróciła na swoje miejsce.

Kiedy Natalia usłyszała, który chłopak będzie w parze z Camilą, poczuła dziwne ukłucie w sercu. Liczyła na to, że uda jej się wystąpić z ukochanym. Co gorsza, na ostatniej kartce zapisano nazwisko kogoś, kogo dobrze znała, a o kim chciała zapomnieć. W tamtym momencie przeklinała los za pech, jaki ją spotykał. Nie musiała losować. Po prostu wzięła mikrofon i wypowiedziała ciche: „Nate…”. Brunetka odwróciła się w jego stronę i poczuła, że przyglądał jej się przez cały ten czas. Chłopak uśmiechnął się i mrugnął okiem. No tak, zapowiada się bardzo ciekawy konkurs…

Kilka dni później…

                Po ciężkim dniu w szkole wracali razem do domu, jak to mieli w zwyczaju. To…Tego nie da się określić. To tak, jakby śpiewać i płakać jednocześnie. Nie wychodziło z tego nic dobrego. Teraz. Teraz, gdy ich dłonie były ze sobą idealnie splecione. Teraz, gdy na jego twarzy widniał szeroki uśmiech. Nie chciała mu tego robić. Jednak musiała. Wyrwała dłoń z jego uścisku i bardzo starała się zachować kamienną twarz. Spojrzał na nią zaskoczony. Chciał coś powiedzieć, ale uciszyła go gestem ręki.

- Nic nie mów, proszę - powiedziała, siląc się na poważny ton.

- Ale Ludmi… - zaczął zmieszany.

- Nie. Nie mów tak do mnie, rozumiesz? To koniec, Federico! - wykrzyczała i czuła, jak bardzo go w tym momencie rani. Jednak on zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewała. Zaczął się śmiać. Zmarszczyła czoło.

- To żart, tak? - wykrztusił, łapiąc się za brzuch.

- Nie… Mam kogoś innego… - wymyśliła na poczekaniu i uważnie badała jego reakcję. Wyraz jego twarzy prześladować ją będzie chyba do końca życia. Przesadziła. Jednak to było jedyne, co przyszło jej do głowy. Chciała zostawić Federico, by nie obarczać go swoimi problemami, których było z resztą coraz więcej. Nie chciała przenosić ich na niego. Pomyślała więc, że jeśli ją znienawidzi będzie mniej cierpiał. Bardzo, bardzo się myliła…

Przyłożyła dłoń do ust. Cały czas wpatrywała się w kartkę i była coraz bardziej zaskoczona i wściekła. Miała ochotę rozszarpać nauczyciela tańca za to, na co ją skazywał. Tego już zdecydowanie za dużo. Gdy tylko Violetta się dowie, zabije ją na miejscu.

Tak bardzo nie chciała, żeby między nimi znów się popsuło, z powodu chłopaka. Kolejnego. Przecież przyrzekły sobie, że nikt, ani nic ich nie rozdzieli.

To było ponad jej siły. Jednocześnie chcąc i nie chcąc. Tylko które rozwiązane okaże się lepszym? Jeżeli będzie chciała i zrani przyjaciółkę, czy jeżeli, mimo wszystko, nie będzie chciała i zrani siebie?

Po chwili zacisnęła dłonie w pięści, wyrzuciła kartkę w kąt i wybiegła z sali.

Podniósł z parkietu tajemniczy papierek. Był nieco pognieciony, ale to nie stanowiło większego problemu. Rozwinął go i dokładnie przeczytał treść. Uśmiechnął się pod nosem, wsunął przedmiot do kieszeni, po czym wyszedł.

 Na kartce było napisane:

„Para taneczna: Francesca Resto i Marco Tavelli”

                „Fran z Marco, Ludmiła z Leonem, a ja zostałam sama… z Federico. Jeszcze jego mi brakowało, może będzie chciał mi doradzać, bo dzięki temu będzie lepiej i dam sobie radę. Wcale nie potrzebuję jego pomocy, zrobię to sama. Sama potrafię wybrać… Chyba.

                I ten przenikliwy wzrok Ludmiły, kiedy wylosowała Leona… Chciała mi zrobić a złość, czy może znowu coś knuje? To w końcu Ludmiła. Mimo swojej „zmiany” - nadal pozostanie taka sama.

                A Leon jest… mi obojętny. Niech robi co chce, niech będzie z kim chce. Jego życie, nie moje, nie nasze. Jego. Tylko niech się ode mnie odczepi i nie uprzykrza już więcej życia. Bo nie ręczę za siebie…”

                Od: Leoś <3

Już okej, czy nadal jesteś na mnie obrażona? Chociaż wytłumacz dlaczego, bo nadal nie rozumiem…

„Jednak nie czyta mi w myślach, jak miło, że wreszcie zrobiło mu się niewygodnie i wyszedł z mojej głowy”, pomyślała i ponownie spojrzała na nazwę nadawcy wiadomości . - „Ugh, muszę ją zmienić. Leoś… Ten bardzo irytujący mnie chłopak, którego nienawidzę od dnia wczorajszego…” - uśmiechnęła się ironicznie, po czym kliknęła „odpowiedz”.

Do: Leon

Nah, to śmieszne, wiesz? Jakbyś chciał, to byś jakoś sam doszedł do odpowiedzi.

A teraz odczep się ode mnie, nie pisz, nie dzwoń, nie podchodź…

                Od: Leon

Nie rozumiem cię, wiesz? Kompletnie.

Vilu, kochanie, wytłumacz, o co ci chodzi, bo zwariuję.

Do: Leon

Z tego co mi wiadomo, to nie jestem twoim „kochaniem” już od baaardzo dawna, bo postanowiłeś w bardzo ładny sposób ze mną zerwać, wymyślając jakąś historyjkę, że niby przespałam się z Diego ;) Ot co, kochany.

Skończmy tę głupią rozmowę, bo naprawdę nie mam ochoty jej prowadzić…

Od: Leon

O to ci chodzi? Uh…

Do: Leon

Tylko tyle? No oczywiście, a czego ja się spodziewałam, przeprosin z kwiatami? Jaka ja głupia, matko.

Od: Leon

Jeśli chcesz, może być i z kwiatami, nie ma problemu.

Właściwie to chodzi o to, że miałem wyjechać…

Do: Leon

I dlatego postanowiłeś mnie zabić, hm? Dziękuję, to takie kochane <3 Nie musiałeś sprawiać sobie tyle trudu, naprawdę ;)

Od: Leon

Od kiedy używasz tyle sarkazmu, co?

Przecież wcale… Ugh…  To akurat wcale nie było zaplanowane, naprawdę.

Po prostu miałem wyjechać, na zawsze, a nie chciałem tej miłości na odległość, ty pewnie też nie… A jakbyś mnie znienawidziła, to byś nie tęskniła, proste. Tak byłoby lepiej dla ciebie i dla mnie.
Mogłaś wyjść sekundę później…

Do: Leon

Serio? Serio, Leon? Jaki ty jesteś… Nawet nie potrafię znaleźć słowa. Głupi, idiotyczny, dziecinny…

Mogłam wyjść sekundę wcześniej. Wyjechałbyś sobie ze spokojem i bez głupiego uczucia, że znajdę sobie kogoś innego ;) Tak byłoby lepiej dla ciebie i dla mnie.

Od: Leon

Nawet tak nie mów.

Do: Leon

A jak mam mówić?

Ale wiesz, dziękuję. Przez twój jakże niezwykły pomysł pojechałam na dwuletnią wycieczkę do szpitala ;) Bilecik w jedną stronę, jaka szkoda, że dostałam powrotny za darmo.

Od: Leon

Viola, przestań… Przecież wiesz, że nie chciałem, nie wiedziałem, że tak będzie. Nie przewiduję przyszłości.

Nie myślałem, że będziesz to pamiętała…

Do: Leon

Cóż, z każdym dniem pamiętam coraz więcej ;) Jest jeszcze coś, o czym nie wiem?

Um… A Fran wie? Byłoby naprawdę miło, jakby się dowiedziała ;D

Od: Leon

Nie powiesz jej tego…

Vilu, przepraszam… Jesteś już cała i zdrowa, po co rozdrapywać stare rany?

Do: Leon

A jak wbiję ci nóż w plecy i powiem „przepraszam”, to wybaczysz?

Od: Leon

Tobie zawsze <3

Do: Leon

Jesteś popier… głupi.

Od: Leon

Ale i tak mnie kochasz, prawda? <3

Do: Leon

Wyobraźnię to ty masz bujną.

A wiesz co mnie w tym najbardziej zabolało? To, że jednak nie wyjechałeś, i gdy dowiedziałeś się, że jestem w szpitalu, w krytycznym stanie - ani razu nie przyszedłeś i od razu poleciałeś do Fran.

A co robiłeś przez te dwa lata? Nawet się nie interesowałeś, czy w ogóle żyję. A Francesce powiedziałeś, że z tobą zerwałam i wyjechałam do Barcelony. Tak, wiem wszystko.

Dziękuję, też mi strasznie na tobie zależy, też się okropnie martwię i też bardzo mocno cię kocham.

A gdy wróciłam do Studio, udawałeś, że mnie nie pamiętasz i byłeś tym Leonem, którego wolałam nie znać. I nadal nim jesteś… 

Nie zabijajcie, błagam xd Ja to naprawię, obiecuję, że to tylko chwilowe xd Wszystko w swoim czasie wróci do normy, przecież nie może być ciągle miło i przyjemnie, prawda? 

Co do tej końcówki, to nie tak miało być, ale jakoś mnie napadło na ironiczną kłótnię sms-ową ;) I jakoś ten fragment najbardziej mi się podoba.

Pierwszą część pisała Madzia, drugą i trzecią - Tess moja kochana, a ostatnią, najlepszą - ja xd Ach, ta skromność xd 

A ten Nate, to ja nie wiem, co on w tym Studio robi i co on namiesza, ja za niego nie odpowiadam. Dużo zapłacił za udział w opowiadaniu, przystojny jest, charakterek ma niezły, to wzięłam ^^

W kolejnym jeszcze więcej komplikacji, nie ma tak dobrze ;P 

Idę spać, 5 nad ranem, a ja sobie rozdział pisze i dodaję, no fajnie ;)

Trzymajcie za mnie rano kciuki, czeka mnie poważna rozmowa, o której praktycznie decyduje moje życie, więc... <3

Zapraszam do zakładki - KLIK xx