26. ~ Nadzieja matką głupich

Un altro sogno infranto che non dà speranza, ma

Io non mi arrendo, non mi arrendo

Anche se il mondo va così

Il mondo mio continua e non mi arrendo

Non avrà fine ora quel che c'è intorno a me

Perché io vivo come se tutto è possibile

Io viaggerò nell'universo

E rivivrò attraverso i sogni miei, i sogni miei

Perché io viaggerò nell'universo

Ritroverò quello che ho perso

Giuro che lo farò

                Przerwała, kiedy ujrzała w progu uśmiechniętego bruneta.

- Bellissimo canzone[1] - odrzekł, gdy wszedł do klasy, klaszcząc. - É il vostro?[2]

- Sì, mia[3] - zachichotała. - Od kiedy mówisz tak płynnie po włosku?

- Nie mówię płynnie po włosku. Ale nauczyłem się troszkę. Dla ciebie - uśmiechnął się nieśmiało. - Mam nadzieję, że chociaż nie zrobiłem błędów, prawda?

- Nie, wszystko było dobrze - uśmiechnęła się szeroko. - Wiesz, gdzie jest Violetta? Chciałam z nią porozmawiać, ale nie widziałam jej dziś od rana.

Chłopak pokiwał przecząco głową, po czym odpowiedział:

- Przekazać jej coś?

- Nie, nie trzeba, nic ważnego - szepnęła i spojrzała na tekst piosenki. - Marco… Moglibyśmy się spotkać za pół godziny w parku? Pod tym czerwonym drzewem, ok? Pomógłbyś mi z piosenką, skoro już taki dobry z włoskiego jesteś - zaśmiała się.

                On tylko uśmiechnął się zadziornie i bez słowa wyszedł z pomieszczenia.

Wszedł do budynku szkoły, co chwilę powtarzając pod nosem swój monolog. Pewnie i tak nic nie zostanie mu wybaczone, ale chyba warto spróbować, prawda? Chciał ją przeprosić, szczerze, z całego serca. Nie mogło być tak, że codziennie widywaliby się po kilka razy dziennie na korytarzu, na lekcji, czy gdziekolwiek, nie odzywając się do siebie i zachowując się, jakby się nie znali i nie chcieli poznać.

Szukał jej już wszędzie. Przed szkołą, we wszystkich salach - w tych, w których mogłaby być, jak i w tych, w których nieczęsto bywała - , a nawet w parku. Nie mogła być w domu, widział, gdy wychodziła i szła w kierunku Studio. Nie było jej nigdzie, jakby zapadła się pod ziemię.

Dzwonił do niej kilkanaście razy, nie odbierała. Za każdym razem słyszał parę sygnałów, a potem automatyczną sekretarkę - „Cześć, nie mogę teraz odebrać, ale obiecuję, że oddzwonię!”. Jej radosny ton melodyjnego głosu działał na niego tak… magicznie i kojąco.

Wysłał również pięć sms-ów, lecz nie odpisała - jak i pewnie nie odczytała - żadnego z nich.

To wszystko wydawało się dla niego niemożliwe, nie mogło tak być. To był tylko i wyłącznie zwykły sen, z którego za chwilę się obudzi i wszystko wróci do normy. Jednak było inaczej, prawda bywa bolesna.

Bardzo bolesna.

Nie chciał jej stracić już na zawsze, nie chciał żeby stali się swoimi wrogami.

Kochał ją.

- Leon! - Do jego uszu dobiegł donośny głos… Francesci. „Już po mnie”, pomyślał i przełknął głośno ślinę.

- Fran, to nie tak, nie chciałem, żeby tak się stało, naprawdę - powiedział w zamiarze obrony, gdy Włoszka podeszła bliżej niego.

- Co? Czego? - zapytała, nie rozumiejąc o co chodzi. - Chciałam tylko -

- No bo Viol... Czekaj, ty nic nie wiesz?

- Nie? Co Violetta? - Dziewczyna zadawała jeszcze więcej pytań.

- A nie, nic takiego. Widziałaś ją dzisiaj? - zapytał rozglądając się po korytarzu.

- Nie, ale za chwilę powinna być, bo dzwoniłam do niej. Powiesz mi, o co chodzi?

- Nieważne. Nie mogę powiedzieć...

- Mi nie powiesz? Przecież nikt ci nie broni. Nie ufasz mi?

- Ufam, ale... O, przyszła. Cześć, Fran! - krzyknął, po czym podbiegł do drzwi wejściowych szkoły.

Zawsze były otwarte, nawet w te zimniejsze dni. Jednak dziś było wyjątkowo ciepło. Ujrzał ją wchodzącą do szkoły. Miała na sobie asymetryczną, sukienkę o delikatnie miętowym odcieniu w kwieciste wzory oraz szare, sznurowane botki na pięciocentymetrowych koturnach. Na ramiona włożyła blado-różową, skórzaną kurteczkę, która kończyła się na wysokości talii. Jej falowane włosy upięte były w niskiego kucyka po prawej stronie głowy. Makijażu nie miała prawie wcale, jedynie jej usta były muśnięte błyszczykiem o delikatnym, brzoskwiniowym kolorze.

- Vilu… Możemy porozmawiać?

- Nie mamy o czym, Leon - odrzekła, odwracając się w jego stronę. - Nie sądzisz, że lepiej byłoby dla nas obojga, gdybyśmy to skończyli? I dla reszty.

- Nie? Nie byłoby lepiej - odpowiedział cicho. - Mówiłem już, jak bardzo cię nie rozumiem? Jednego dnia mówisz, że mnie kochasz, a kolejnego już mnie nienawidzisz. Chyba nawet nie wiesz, czego… - przerwał, czując, że ta krótka wymiana zdań za chwilę przerodzi się w poważną kłótnię. - Nie chce się z tobą kłócić. Chciałem tylko przeprosić.

- Za…?

- Za… wszystko w sumie. Ale jednak najbardziej za wczoraj.

- Wiesz, że przeprosiny nic tu nie dadzą.
                - To co mam jeszcze zrobić?
                - Ty nadal nie rozumiesz? Zniszczyłeś wszystko i uważasz, że jedno "przepraszam" wystarczy?
                - Violetta...
                - Daj mi spokój! Nie chcę cię więcej widzieć. Nie będę cierpieć i nie będę tęsknić. Nienawidzę cię. Dopiąłeś swego.
                Szatynka ruszyła przed siebie nie odwracając się nawet na chwilę i nie patrząc na zdezorientowanego chłopaka. Dobiegła do ławki i usiadła z trudem łapiąc powietrze. Była bliska płaczu. Rozejrzała się dookoła. Ten sam staw, te same drzewa, ta sama ławka... Ich ławka. Jej policzki momentalnie zrobiły się purpurowe, a z oczu popłynęły pierwsze łzy. Za nimi kolejne. Pierwsza - bezradności, druga - złości, trzecia - cierpienia. Ukryła twarz w dłoniach.
                Leon po chwili otrząsnął się i uprzytomnił sobie co się stało. Pobiegł przed siebie w kierunku, w którym uciekła dziewczyna. Po kilku minutach zauważył ją siedząca na ławce. Stanął za drzewem tak, by go nie zauważyła. Chciał ją jeszcze raz przeprosić pocieszyć, przytulić, ale ktoś był szybszy.
                Violetta poczuła czyjś delikatny dotyk na dłoni, a po chwili silne ramiona, które ją obejmowały. Brunet nie pytał, o to, co się stało. Miał przeczucie, że chodziło o Verdasa, ale nie chciał zadawać zbędnych pytań. Po prostu siedział tuż obok dziewczyny.
                Kiedy się od siebie odsunęli, szatynka zauważyła, że coś poruszyło się za drzewem. Ktoś ich obserwował. Leon. Wiedziała, że musiał pobiec za nią, gdy uciekła. Niewiele myśląc odwróciła się w stronę Marco i szepcząc „Dziękuję” przesunęła się i go pocałowała.
                Leon nie zauważył, że go widziała. Chłopak nie domyślił się, że ona robi to specjalnie. Stał i patrzył w ich stronę zrozpaczony. Nienawidziła go i miała do tego pełne prawo. Kochała Marco. Zdenerwowany szatyn urwał jedną gałązkę z drzewa i z dużą siłą rzucił ją w dal, tupiąc ze złości i rozpaczy. Odwrócił się, by wrócić do Studia. Nie miał ochoty na rozmowę. Musiał sobie wszystko przemyśleć. Kilkanaście metrów przed sobą zauważył postać. Była to dziewczyna o czarnych włosach w białej sukience w kropki. Francesca. „O nie...”, pomyślał. Zrobił krok do przodu, ale Włoszka pokiwała głową przecząco i zniknęła za rogiem.

- Ludmiła! - usłyszała wołanie swojego imienia, dobiegające zza jej pleców.

Odwróciła się powoli, a kilka metrów przed sobą ujrzała zmierzającego w jej stronę Federico. Przewróciła oczami i obróciła się na pięcie. Przyśpieszyła kroku, lecz Włoch był szybszy i prędko ją dogonił. Złapał ją za ramię i obrócił w swoją stronę. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym pożądania i… bólu. To jej wina, ale… za niedługo mu przejdzie. To dla jego dobra.

- Możemy porozmawiać? - zapytał nie odwracając wzroku od oczu blondynki. - A raczej musimy.

- Nie mamy o czym… - szepnęła odchodząc.

Nie usłyszała odgłosu jego kroków i odetchnęła z ulgą, myśląc, że postanowił dać sobie spokój. Jednak po chwili znalazł się u boku dziewczyny. Nienawidziła gdy to robił, gdy zjawiał się… z nikąd.

- Ależ mamy.

Jego stanowczy ton przyprawiał ją o dreszcze. Chce wyjaśnień. Ale co ma mu powiedzieć, że zerwała z nim, bo tak będzie lepiej? Nie chciała obarczać go moimi problemami, a tym bardziej narażać go na swojego ojca. Wolała poczekać, aż to wszystko się uspokoi, ale pewnie do tego czasu znajdzie kogoś innego. Kogoś, kto na niego zasługuje.

- Federico… - zaczęła i odetchnęła głęboko. Szykowała się dłuższa rozmowa. Lub kłótnia… - Czego chcesz? - powiedziała łagodnie, nie chcąc zabrzmieć chamsko.

- Mogłabyś mi wyjaśnić o co chodzi? - Wiedziała, ze to powie. - Od kilku dni zachowujesz się naprawdę dziwnie, nie chcesz mi nic powiedzieć, mimo, że wiesz, że okropnie się o ciebie martwię, a potem tak nagle ze mną zrywasz. Nie rozumiem już niczego.

Chciałaby powiedzieć mu, że mimo wszystko nadal go bardzo mocno kocha i po prostu odejść. Ale nie mogła tego zrobić. Nie mogła jeszcze bardziej mieszać mu w głowie.

- To skomplikowane… - odrzekła, bawiąc się palcami. Już miał coś powiedzieć, lecz szybko zrezygnował. Pewnie zauważył jej zdenerwowanie. - Wszystko ci wytłumaczę, ale… nie teraz.

- Jak nie teraz to kiedy? Za pięć lat? - Wyczuła wyraźną ironię w jego głosie. - Przepraszam - szepnął i spuścił głowę. Lubiła, gdy przepraszał ją za takie błahostki.

- Wszystko w swoim czasie się wyjaśni i wróci do normy… Przepraszam. Ale pamiętaj, kocham cię - odeszła szybko, mając tą głupią nadzieję, że nie usłyszał dwóch ostatnich słów.

Cóż, nadzieja matką głupich.

---

[1] Piękna piosenka

[2] To twoja?

^[3] Tak, moja

Jakbym nie miała co robić, tylko rozdział o prawie drugiej w nocy dodawać. Ale jakoś złapała mnie wena, mimo, że napisałam to całkiem inaczej, niż przeczytaliście. Pierwszy i ostatni fragment pisany był w pierwszej osobie, po skończeniu po prostu zmieniłam narrację. Drugi pisany był przez Madzię <3

Chyba pora na małe wyjaśnienia, prawda? Ostatnio mam kompletny brak weny, siedzę po nocach, żeby cokolwiek napisać, ale - nic. Dzisiaj wreszcie coś mnie napadło i jest. 

Rozdział jest krótki, 3 strony. Napisałam co napisałam, z pomocą, ale jest. Jestem zła na siebie, że tak mało i mimo obiecywania nie dodałam nic wcześniej, ale chyba rozumiecie.

Dużo myślałam, co by tu jeszcze dodać, ale jakoś mam pustkę w głowie, jak na teraz. Pełno pomysłów na dalsze rozdziały, a nawet dzisiaj wymyśliłam koniec trzeciego opowiadania. Bo tylko ja tak potrafię.

Propo tego trzeciego... Albo zrobię może osobną notkę, będzie przejrzyściej :)

Tyle. Do kolejnego xx

P.S. Jeśli macie jakieś pytania - śmiało, możecie pisać na maila, gg, w komentarzu (w zakładce zapytaj autorkę), czy nawet na twitterze. Chętnie odpowiem i wyjaśnię wątpliwości :)