10. ~ Jeden sms może zmienić wszystko...

                Violetta siedziała na łóżku w piżamie. Dopiero co wstała, była dopiero 9.00 rano. Miała zamiar iść do łazienki, ale zatrzymał ją jej telefon.

                M: Hej Violetta!
                V: O, Marco, cześć.
                M: Idziemy do Zoo?
                V: Jak chce pooglądać małpki to patrzę na Ciebie
                M: Ha ha ha, bardzo śmieszne. Idziesz?
                V: Idę. Za dwadzieścia minut pod moim domem. 

                Dziewczyna rozłączyła się i podeszła do szafy. Wybrała turkusową sukienkę i białe buty na koturnie. Weszła do łazienki, umyła się, zrobiła lekki makijaż, a włosy zakręciła na lokówkę. Jak się umówili, równo po dwudziestu minutach przyszedł Marco. Złapał dziewczynę pod rękę i poszli w stronę Zoo. Przechodzili obok hipopotamów, słoni. Zatrzymali się przy małpkach.
                - Widzisz, całkiem jak rodzina - dziewczyna wskazała na jedną z małp. - Nawet jesteście podobni - spoglądała raz na Marco, raz na zwierzę.
                - Bardzo śmieszne, masz dziś wielkie poczucie humoru… - powiedział sarkastycznie chłopak. - Czemu namówiłaś Leona na tą randkę? - zaczął temat.
                - Marco… Nie chcę znowu zaczynać tego tematu… Oni się kochają… - zasmuciła się Violetta.
                - A ty? Co z tobą? - zapytał Marco. Widział, że dziewczynie jest z tym ciężko. - Nie zauważyłaś, że on przy tobie jest bardziej szczęśliwy?
                - Ja nie mam z tym nic wspólnego. Nic… - podsumowała Violetta. - Tak będzie po prostu lepiej… Dla nas wszystkich. - Dziewczyna złapała za jedną z krat przy żyrafach. - Zapomnijmy o tym, tak po prostu. Co ma być to będzie.
                - Taa, a Pitbull ma fajne włosy - powiedział i stanął obok dziewczyny. Obejrzeli do końca zwierzęta, było południe. Nie mieli zamiaru wracać do domu.
                - Idziemy do wesołego miasteczka? - zaproponowała dziewczyna.
                -Jasne! - brunet uśmiechnął się i wyszli z Zoo.

                Marco i Violetta spacerowali po wesołym miasteczku. Dziewczyna się świetnie bawiła. Zapomniała na chwilę o wszystkich problemach. Wpadli na Francescę i Leona.
                - O, hej. Co tu robicie? - zapytała zaciekawiona włoszka.
                - To co się robi w wesołym miasteczku?… - zaśmiał się Marco.
                - Chodzi się bezsensownie i się nudzi? Bo ja właśnie to robię… - Francesca spojrzała wymownie na Leona.
                Chłopak usłyszał cichy dźwięk sms'a. Wyciągnął telefon z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz.

                Od: Nieznany
Zabierz ją do tunelu strachów  Tylko pamiętaj - pod żadnym pozorem nawet nie próbuj iść z nią na karuzele... Vilu xx.

                - Viola, z kim ty tak namiętnie piszesz? - zaśmiała się Fran.
                - Em, z Angie… Zapytała o której wrócę - spojrzała na Leona. Uśmiechnęła się do niego lekko.
                - To my już pójdziemy, bawcie się dobrze - powiedziała szatynka i razem z przyjacielem odeszła.
                - Ty coś kombinujesz… - stwierdził Marco.
                - Ja?… Wcale nie… - odpowiedziała piskliwym głosem. - Pójdziemy pojeździć na koniach? Proszę… - Dziewczyna uśmiechnęła się uroczo.
                - Umiesz jeździć? - zapytał.
                - Nie, ale ty umiesz. Nauczysz mnie. No chodź. - Violetta złapała bruneta za rękę i pociągnęła w stronę koni.

                Szli uliczkami parku w stronę domu. Było już późno i chłodno. Nie odzywali się do siebie przez dłuższy czas.
                Szatynka zadrżała z zimna. Chłopak spojrzał na nią, ściągnął z siebie swoją kurtkę i założył na jej ramiona.
                - Marco… - szepnęła.
                - Cii… Nic nie mów… - objął ją ręką, a ona wtuliła się w niego.
                W ciszy i spokoju podążali w stronę domu dziewczyny. Zatrzymali się przy drzwiach. Patrzyli sobie w oczy, nadal przytuleni do siebie. Odległość między nimi coraz bardziej malała. Usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi i odskoczyli od siebie jak poparzeni.
                - Violu, chodź już, zimno jest - odezwał się German.
                - Śpij dobrze - powiedział chłopak i pocałował Violettę w policzek.
                - Marco, nie zapomniałeś o czymś? - zaśmiała się dziewczyna i podała mu kurtkę. On tylko uśmiechnął się i odszedł.

                 Ludmiła siedziała na ławce w parku. Obok niej leżała butelka wody niegazowanej, którą sama kupiła. W swojej ogromnej torbie, która miała złocisty, miodowy szukała telefonu. Za nic w świecie nie mogła go znaleźć.
                - Tego szukasz? - zapytał ktoś zza jej pleców i przed jej oczami pokazał się biały smartfon, należący do niej. - Był w Studio. - Przez oparcie ławki przeskoczył Federico.
                - Dziękuję - pocałowała go w policzek.
                - Spoko. To nie był problem - uśmiechnął się. - Komórka ważna rzecz - podał jej długopis, który upadł na ziemię.
                - Ale nie za komórkę. No za to też - mieszała się dziewczyna. - Za to że pomogłeś mi się zmienić… - szepnęła.
                - To czysta przyjemność - pocałował ją w policzek. - Idziesz ze mną? - zapytał.
                - Gdzie? - dziewczyna nie do końca rozumiała.
                - Do twojego domu - uśmiechnął się.
                - Przepraszam, ale nadal nie rozumiem… - potrząsnęła głową. Federico już na nic nie odpowiedział, tylko pociągnął ją za rękę. Dziewczyna zaprowadziła go w stronę domu.
                - Czekaj na mnie… - powiedział i pomknął w stronę pokoju dziewczyny.
                Przeszukał jej szafki i wybrał zielono-różowy strój. Poszedł do łazienki i zabrał dużą czarną suszarkę oraz szczotkę. Wszystkie rzeczy włożył do wielkiej pomarańczowej torby i zbiegł na dół.
                - Idziemy - powiedział i wyciągnął dziewczynę z domu.
                - Gdzie idziemy? - Ludmiła zamknęła drzwi.
                - Niespodzianka - oświadczył tajemniczo Fede. Szli powoli, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Dotarli na miejsce, a na twarzy blondynki wykwitł piękny uśmiech.
                - Serio?… Zabrałeś mnie na basen - śmiała się.
                - A to źle? - spytał niepewnie chłopak.
                - To cudownie! - krzyknęła i rzuciła mu się na szyje. - Uwielbiam chodzić na basen.
                Weszli do środka i zabrali kluczyk od szafki. Przebrali się i weszli do wody. Ludmiła od razu zanurzyła się pod wodę, a Federico za nią. Świetnie się bawili do samego końca. Czuli się tak swobodnie w swoim towarzystwie.
                - Ludmiła… - zaciął się chłopak.
                - Mów. Mi możesz powiedzieć wszystko - złapała go za rękę.
                - Zostaniesz moją dziewczyną? - zapytał prosto z mostu. Ludmiła nie spodziewała się tego.
                - Em… Tak! - krzyknęła i rzuciła mu się na szyję. Obydwoje upadli do wody. Do końca dnia siedzieli razem. Dziewczyna w końcu znalazła miłość…

                - Violetta, co to miało być?! - powiedział zdenerwowany German, gdy tylko zamknął drzwi.
                - Tato… Daj spokój, nic nie było. - Violetta chciała go wyminąć.
                - Nigdzie nie idziesz młoda damo - zatrzymał ją ręką. - Masz szlaban. Oddaj komórkę.
                - Ale za co?! - dziewczyna się zdenerwowała.
                - Masz się uczyć, a nie obściskiwać z chłopakami! - krzyczał German.
                - Tato, przecież się dobrze uczę! I wcale nie obściskuje się z chłopakami...
                - Nie? A co to było?
                - Po prostu mnie przytulił, bo było mi zimno? Nie wiem w czym widzisz problem. - Szatynka szybko pobiegła na górę.
                - Matko, co za dziecko! - mruknął German pod nosem.

                Od: Marco x
Pójdziemy jutro do parku? xx

                Do: Marco x
Nie mogę… Mam szlaban… Pewnie na wieczność…

                Od: Marco x
Dlaczego? xx

                Do: Marco x
Bo się nie uczę i obściskuje z chłopakami… Chciał mi jeszcze telefon zabrać…

                Od: Marco x
No właśnie, do nauki byś się wzięła, a nie po nocach łazisz! ;D

                Do: Leoś <3
To wcale nie śmieszne. Może niech mi jeszcze pamiętnik zabierze, bo pisze tam o chłopakach, co? No w sumie tylko o Leonie, ale nieważne… Mam tego dość… Dobra Marco, muszę kończyć, bo mnie kontroluje. Dobranoc. xx

„O nie… To nie miało być do Leona! Boże, już nie żyję…” - pomyślała i położyła się na łóżko.

Też trochę krócej, lecz dłuższe niż wczoraj xd Może wydaje się inaczej, bo mniej opisów...

Postanowiłam, że zostawię ten wątek sms w 9 xD Jakoś tak... Może coś później z tym zrobię, nie wiem. 

Jezu, już 10 rozdział, a miesiąc temu zaczęłam opowiadanie... Za dobrze wam ;D No własnie - miesiąc temu, jak ten czas leci xD

Jutro się znowu zacznie masakra... Ehh -.-

Macie Marco, hue hue <3 I macie dziwne zakończenie. Biedna, zamiast wysłać do Marco, wysłała do Leosia... Tak mi przykro, że aż wcale ;D

Jeśli komuś zrobiłam nadzieję tytułem, np. na Leonettę, to przepraszam ;D Ale tak miało być ;D