09. ~ On to ona...

                Camila siedziała w parku i śpiewała sobie „Ahi estare” . Podeszła do niej Natalia. Usiadły tylko obok siebie, uśmiechnęły się lekko i nic nie mówiły. Tą ciszę postanowiła przerwać Natalia.
                - Mam do ciebie sprawę - oznajmiła lekko zdenerwowana.
                - Co się stało? - Camila odłożyła kartkę  i odwróciła się w stronę Natali.
                - Chodzi o Maxi’ego - powiedziała niepewnie brunetka.
                - Stało mu się coś? - pytała Camila.
                - Nie. To nie to - mówiła powoli Natalia.
                - To co? Mów, bo się denerwuję! - ruda lekko podniosła głos.
                - Bo chodzi o to, że czuję, że oddalamy się od siebie… - mówiła patrząc przed siebie. Nie mogła popatrzeć Camili w oczy.
                - I co ja mam z tym wspólnego? - zapytała nie rozumiejąc przyjaciółki.
                - Bo oddalamy się i ja czuję, że… to przez ciebie - szepnęła speszona dziewczyna.
                - Czy ja dobrze słyszę? - zapytała Camila. - Przeze mnie?
                - Tak. Co chcę się z nim spotkać słyszę tylko „umówiłem się z Camilą” - powiedziała podniesionym głosem Naty. W końcu odważyła się powiedzieć to głośno. - Odbijasz mi faceta! - krzyknęła.
                - Ja odbijam ci faceta? - zawołała.
                Wstała z ławki, chwyciła swoją torbę i poszła w stronę domu. Zdenerwowała się na przyjaciółkę.
                „Jak ona mogła tak powiedzieć?” - przemknęło jej przez głowę. - „Nic mnie z nim nie łączy! A ona oskarża mnie o to, że kocham Maxi' ego. To mój najlepszy przyjaciel! Znamy się od dzieciństwa, nie mogłabym być z nim” - myślała.
                Natalia została na ławce i uroniła kilka łez. Po chwili pobiegła za przyjaciółką. „Co ja zrobiłam ?” - myślała i pobiegła. Dogoniła ją kilka metrów od domu.
                - Camila! Stój! - krzyknęła.
                - Nie mamy o czym rozmawiać… - odwróciła się w jej stronę i powiedziała stanowczo.
                - Mamy. Oskarżam cię o jakieś moje wymysły. - Camilia pokiwała głową. - Przepraszam. Nie kłóćmy się - złapała za rękę przyjaciółkę Naty.
                - Dobrze, przepraszam - powiedziały jednocześnie i przytuliły się. We dwie weszły do domu Camili.

                Wszyscy wrócili już z wyjazdu. Violetta trochę żałowała, że nie pojechała, ale nie chciała być powodem problemów. Dziewczyna siedziała na łóżku w pokoju i przeglądała swój pamiętnik. Myślała też czy nie napisać nowej piosenki, ale nic nie przychodziło jej do głowy.Nagle ktoś zapukał do drzwi.
                - Proszę - powiedziała szatynka. Do pokoju weszła jej przyjaciółka.
                - Cześć Vilu - brunetka usiadła na łóżko ze smutną miną. Violetta czuła, że coś się dzieje, ale nie wiedziała co. - Mam problem… - oznajmiła Fran.
                - Co się stało? Weź mnie nie strasz… - dziewczyna szeroko otworzyła oczy.
                - Bo ja chyba muszę zerwać z Leonem… - wyszeptała brunetka.
                Violetta zaniemówiła. To uderzyło ją jak grom z jasnego nieba. Jej ukochany byłby wolny. „A przyjaciółka byłaby zraniona” - powiedział głos w jej głowie. Od razu posmutniała na tą myśl.
                - Ale dlaczego? - próbowała dociec i starała się nie uśmiechać. Tak naprawdę czuła, że jej plan powoli dochodzi do skutku.
                - Bo widzę, że tobie się podoba - popatrzyła na nią smutnym wzrokiem. Dopiero teraz Vilu zauważyła, że dziewczyna ma całe czerwone oczy.
                - Ale ja nie mam z tym nic wspólnego… - szatynka złapała Fran za rękę. - Kochasz go? - ledwo przeszło jej to przez gardło.
                - Nie. - Violetta otworzyła szeroko oczy. - To znaczy tak, ale nie tak jak kiedyś… - dopowiedziała Fran.
                - Ale daj mu szansę, okey? - poprosiła szatynka. - Nie skreślaj go od razu.
                - Dobrze. Muszę iść - powiedziała, przytuliła przyjaciółkę i wyszła.
                Dziewczyna z nudów ruszyła do Studio. Nie było zajęć, ale chciała poćwiczyć swoją piosenkę. Weszła do Studio i poczuła, że ktoś całuje ją w policzek.
                - Nadal smakujesz ciastem - powiedział chłopak i oblizał swoje usta. Dziewczyna zaśmiała się i poszła do sali od muzyki.
                - Mam do ciebie interes… - oznajmiła tajemniczo Violetta.
                - Już się boję - zaśmiał się Leon.
                - Dzisiaj w parku o 16.00… - powiedziała szatynka i wytłumaczyła chłopakowi jej plan.

 Park, 16.00

                Chłopak stał z bukietem kwiatów dla dziewczyny i czekał na nią. Punkt szesnasta podeszła do niego.
                - Widziałeś Violettę? - zapytała zdziwiona
                - Nie, bo to ze mną masz spotkanie - powiedział i ucałował dziewczynę w policzek. Podarował jej kwiaty i poszli w stronę kina. Wybrali komedię romantyczną. Leon, jak to Leon nudził się, a dziewczyna płakała.
                - Nudzi mi się… - oznajmił chłopak i objął dziewczynę ramieniem. Ona wtuliła się w jego ciało.
                - Zamknij się, ja tu oglądam - odszepnęła do swojego chłopaka. Przewrócił oczami i patrzył bezsensownie w ekran na sali kinowej.
                - W końcu… - powiedział Leon, gdy światła się zaświeciły, a ekran został zasłonięty kurtyną. - Skończyło się. - Dziewczyna uderzyła Leona w bok i z uśmiechem wyszli z sali. Szli powoli ciesząc się sobą. Przytuleni do siebie podążali uliczkami Buenos Aires.
                - Kocham cię - powiedziała dziewczyna z lekkim uśmiechem.
                - Ja ciebie też… - powiedział chłopak i pocałował ją w czoło.
Mimo wszystko on nie potrafił zapomnieć o tej drugiej - o Violetcie…

Wieczorem

                Od: Nieznany
Hej, co tam? Leon x

                Do: Nieznany
O, cześć. Skąd masz mój numer, co? ;D

                Dziewczyna szybko zapisała numer ukochanego. Nie mogła uwierzyć w to co się właśnie dzieje. "I jeszcze ten buziak na końcu..." - pomyślała rozweselona Violetta.

                Od: Leoś <3
A nieważne ;D Ale od dziś jesteś posiadaczką mojego numeru, więc się ciesz. Byle komu nie daje... xx

                Do: Leoś <3
Jutro w Studio będę się chwalić każdemu, że spotkał mnie aż taki zaszczyt. Nawet Gregorio się dowie, pasuje? ;D

                Od: Leoś <3
Bardzo. Tylko mu go nie dawaj, jasne?... xx

                Szatynka zaśmiała się i czym prędziej odpisała.

                Do: Leoś <3
Jak słońce. No to czemu spotkał mnie ten zaszczyt pisania z tobą?

                Z każdą kolejną wiadomością cieszyła się coraz bardziej.

                Od: Leoś <3
A nie wiem, jakoś tak... A co, nie podoba się? Mogę zmienić zdanie i uszczęśliwić innego człowieka ;P

                Do: Leoś <3 
A czy ja mówię, że nie pasuje? Możesz uszczęśliwić mojego kota i nakarmić go czymś innym niż moją ulubioną sukienką ;D

                Od: Leoś <3
Haha, ty masz kota? Matko, żyję w niewiedzy i kłamstwie ._.

                Do: Leoś <3
Oj, biedactwo ;D Ale się nie martw, mam go dopiero kilka dni. Taka niespodzianka od Marco. Chociaż ciągle mu marudziłam, że chciałabym psa, ale kot nie taki zły... Oprócz tego, że drapie. Wszystko co napotka na swojej drodze, oprócz ludzi, których bardzo lubi. No niestety, ja nie dostałam tego zaszczytu...

                Od: Leoś <3
Oj, biedacwo ;P Drapie cię? To już go nie lubię. xx

                Do: Leoś <3
Tak, drapie ;c Ale słodziutki jest ;D

                Od: Leoś <3
Na pewno nie bardziej słodki niż ja ;D

                Dziewczyna znowu się zaśmiała. Jak on to robi, że dzięki niemu jest taka szczęśliwa? Pogłaskała Mikusia leżącego obok niej.

                Do: Leoś <3
No nie ;D Chociaż... Nie, jednak nie. xx

                Od: Leoś <3
Kochasz mnie?

                Zamurowało ją. Ten Leon, tak po prostu pyta jej w tej chwili, czy go kocha... I to wcale nie sen. To zwykłe pytanie, czy może coś znaczy?

                Do: Leoś <3
Może tak, może nie. Zależy po co ci to ;D

                Ręce jej się strasznie trzęsły, gdy to pisała. Jest coraz bliżej celu, a jednak nadal tak daleko...

                Od: Leoś <3
Ja szczerze pytam. A potrzebne mi to żeby wiedzieć. xx

                "Leon Verdas całkiem szczerze mnie pyta, czy go kocham. To jakiś żart, prawda?..." W jej głowie aż roiło się od najróżniejszych myśli.

                Do: Leoś <3
Może... A poza tym jesteś z Fran. Dzisiaj sam o tym zadecydowałeś. Ja nie chce jej ranić i znowu się z nią kłócić, więc najlepiej zapomnijmy o całym dzisiejszym dniu... xx

                Od: Leoś <3
Masz rację... Dobranoc <3


                "Serduszko... Napisał mi dobranoc z serduszkiem... Umarłam."
Violetta jednak nie zdawała sobie sprawy, że po drugiej stronie wcale nie krył się Leon, lecz Francesca... Zostawił u niej telefon, a ona to wykorzystała. Może i źle zrobiła, ale przynajmniej wie, na czym stoi. Włoszka usunęła wszystkie wiadomości i odstawiła telefon na półkę.
                "Może jednak przesadziłam z tym serduszkiem..." - pomyślała brunetka i położyła się na łóżku.

Mimo, że już prawie 23, to jednak wieczór, więc... xd 

A w zamian teraz tytuł króciutki ;D

Miałam kilka problemów z tym, dziś zakręcony dzień, wszystko mi się mieszało z tym rozdziałem i w ogóle... 

No ten też krótki nawet... Eh, masakra z tym wszystkim, brak czasu, weny wtedy kiedy potrzeba, a wtedy kiedy nie potrzeba to jest... 

Dziś tu nic ciekawego, co miałam napisać - napisałam wcześniej. No... xd