08. ~ Moment, który chcesz zapamiętać, lecz nie możesz...

                Od: Marco x
Co ty na kilkudniowy wyjazd nad jezioro? Będzie jeszcze Fran, Naty, Maxi, Cami, DJ. No i Leon. Nasza Fedemila nie jedzie. Ludmi mówiła, że nie lubi takich wyjazdów, a Fede nie chce, skoro ona nie jedzie. Ach, zakochani ;D To jak? xx

                Do: Marco x
Dzięki, ale wolę nie. Nie chcę znowu mieć problemów z Fran… Tym razem odpuszczę.

                - No gdzie ten telefon?! - Violetta chodziła po całym pokoju. Przewalała wszystkie rzeczy, poduszki z łóżka, ubrania w szafie, aż w końcu znalazła. Jej komórka leżała na biurku. - Jaka ja nierozgarnięta… - wzięła telefon do ręki i odebrała. - Halo?
                - Hej, Violu. Czemu nie pojechałaś z nami? - spytała zaniepokojona przyjaciółka.
                - Em… Bo ten… Oj, no bo nie chciałam kolejnych problemów z tobą i Leonem… A wiem, że on pojechał… - wytłumaczyła.
                - Eh, on też nie pojechał, bo nie chciał kolejnych problemów ze mną. Myślał, że ty pojedziesz…
                - Fran, to nie jest tak, jak…
                - Viola, nie musisz mi się tłumaczyć - przerwała jej przyjaciółka. - Tylko… Zastanawiam się… Bo widzę, że on ci się podoba. A ty jemu. Widzę to. Nie wiem czy jest sens to ciągnąć, i żebyśmy ciągle siebie nawzajem ranili… - w jej głosie było słychać smutek.
                - Francesca… To wcale nie tak, daj mu szansę. I mi też… Przemyśl to jeszcze…
                - Postaram się. Dobra, to ja już nie zajmuję ci czasu. Do zobaczenia - dziewczyna uśmiechnęła się lekko i rozłączyła.

                Violetta weszła do Studio. Podeszła do swojej szafki i otworzyła ją.
                - Viola, co ty tu robisz? - zapytał zdziwiony Leon, wychodząc z sali od tańca.
                - Em, no nie wiem… Uczę się? - dziewczyna zaśmiała się.
                - Czemu nie pojechałaś z nimi? - podszedł bliżej niej i uśmiechnął się.
                - O to samo mogłabym zapytać ciebie… Ale nieważne… - Rozmowę przerwał im dzwonek na lekcje. - Boże, lekcja z Gregorio… Znowu ledwo wyjdę z sali…
                - No mi też się zbytnio nie chce iść… A co powiesz na to, żebyśmy zrobili sobie wolną godzinę, co? - szatyn uśmiechnął się do niej.
                - Leon…
                - Cii, chodź… - przerwał jej. Złapał ją za rękę i razem wyszli szybko ze Studio.
                - Leon będziemy mieć przerąbane… - mówiła Violetta gdy oddali się na bezpieczną odległość.
                - Czemu? - zapytał z uśmiechem.
                - Czego się szczerzysz? A co z Fran? Gregorio? - pytała już sama się śmiejąc. - A z resztą, co mnie to obchodzi? - zaczęła się śmiać.
                - Przejmujesz się - złapał ją ponownie za rękę i wymachiwał nią. - Baw się !
                -Dobra, dobra… - Violetta przewróciła oczami. Szli uliczkami miasta i śmiali się na cały głos. Kupili watę cukrową, która przykleiła się Violetcie do włosów. A Leon?
                - Moja wata! - krzyknął i złapał Violettę za włosy. Wyciągał z nich watę i zjadał ją.
                - Powaliło cię? - próbowała powiedzieć przez śmiech. On tylko machnął ręką i doczepił się do trzeciego pasma jej włosów.
                - Dobra, więcej nie wybiorę - powiedział smutno i przetarł oko ręką.
                - Nie płacz, kupię ci loda - powiedziała. Może i mieli już te 18-naście lat, ale nadal zachowywali się jak dzieci.
                - Kupisz? - poruszył zabawnie brwiami.
                - No przecież nie zro… - zacięła się i uderzyła otwartą dłonią w czoło. - Matko, jaki tępy… - mruknęła pod nosem.
                - Co? Nie dokończyłaś - uśmiechnął się łobuzersko.
                - I nie mam zamiaru kończyć - szturchnęła go w bok i zaśmiała. Dalej szli w stronę parku, minęli sklep spożywczy.
                - Obiecałaś mi loda! - krzyknął na całe miasto, a ludzie zaczęli się na nich dziwnie patrzeć.
                - Dobra chodź… - przewróciła oczami i pociągnęła go do sklepu. Leon wybrał sobie loda czekoladowego, a Violetta śmietankowego.  Zapłacili za nie i wyszli. Dotarli do parku. Kończyli swoje słodkości.
                - Chcesz? - zapytał Leon i podsunął Violetcie loda pod nos.
                - Boże… Ale daj - powiedziała z uśmiechem i wyrwała mu loda z ręki, a swojego podała chłopakowi. Usiedli na ławce. Tak, na tej ławce. Leon wstał i wyrzucił patyczki po lodach.
                - Myślę o nas - powiedział głośno chłopak.
                - Jakich nas? - zapytała zszokowana szatynka.
                - No nas. O Leonetcie - uśmiechnął się chłopak.
                - O kim? - Violetta potrząsnęła głową w niedowierzaniu.
                - Leon i Violetta, Leonetta - powiedział chłopak. Wyciągnął z kieszeni mały nożyk.
                - Po co ci to? Skąd to wziąłeś?
                - Z kieszeni. Czasami się przydaje. - Przyłożył nożyk do ławki i wyciął napis „Leonetta”.
                - Co dalej? - zapytała i popatrzyła mu w oczy.
                - Przyjaciele na zawsze? - zapytał i również spojrzał w jej oczy.
                - Tylko przyjaciele?… - powiedziała z nadzieją. - A no tak… Masz dziewczynę… - szepnęła i odwróciła głowę.
                - Nie smuć się… - złapał ją za rękę i odwrócił jej głowę do siebie.
                Patrzyli sobie w oczy. Było tak romantycznie. I tak w jej śnie. Ta ławka. Ten widok. Ten chłopak. Byli tak blisko siebie. Czuli swój oddech. Dzieliły ich milimetry. Leon zmniejszył tą odległość. Pocałował ją delikatnie, ale namiętnie. Violettę rozsadzało ze szczęścia od środka, a Leona przepełniało uczucie, którego nie potrafił opisać. Obydwoje byli tacy szczęśliwi. Stało się to o czym marzyli od tygodni. Oderwali się od siebie dopiero po kilku minutach. Violetta od razu odbiegła speszona.
                - Wszystko spaprałeś, Verdas… - powiedział sam do siebie i odszedł w stronę domu.

                Leon był w Studio. Za 5 miały zacząć się zajęcia z Gregorio. Nienawidził ich, ale musiał na nie iść, bo wczoraj zwiał. Martwił się, ponieważ Violetty nie było.
„Ona nigdy się nie spóźnia…” - pomyślał. Zadzwonił dzwonek, chłopak zmierzał w stronę klasy.
                - Ładnie to tak z lekcji uciekać z panną Castillo? - zaczepił go Gregorio.
                - To już się nie powtórzy, proszę pana - odpowiedział skruszony szatyn.
                - No wiem o tym - zaśmiał się wrednie nauczyciel.
                Już do końca zajęć uwziął się na Leona. Kazał mu powtarzać jeden układ sześć razy. Nie dlatego, że źle robił. Tylko, aby pokazać uczniom jak powinni go wykonywać. Za każdym razem, gdy ktoś się pomylił, Leon musiał pokazywać poprawnie. Może i było to wyróżnienie, ale nie dla chłopaka, był wycieńczony. Po lekcji zadzwonił do Violetty. Nie pytał nikogo czy ktoś wie co z nią. Tylko po prostu wybiegł ze Studio i pobiegł do niej. Biegł i nie stanął ani na chwilę, bał się o nią. Dotarł na miejsce i zapukał do drzwi. Czekał nie dłużej niż dziesięć sekund, ale dla niego była to wieczność.
                - Dzień dobry - powiedział i wszedł do kuchni.
                - Leon… - powiedziała Olga.
                - Z dala od kuchni. Wiem - powiedział i uśmiechnął się do gosposi. - Jest Vilu?
                - Tak na górze. Nie wychodzi z pokoju. Nie chce z nikim rozmawiać - zmartwiła się Olgita, a Leon wybiegł jak torpeda i pomknął w stronę pokoju dziewczyny.
                Zapukał - cisza. Postanowił, że wejdzie do środka. Zastał ją śpiącą w łóżku. Wyglądała tak słodko. Była dopiero dziewiąta rano, nie chciał jej budzić. Siedział tak na brzegu jej łóżku i patrzył na śpiącą postać dziewczyny. Obudziła się kilka minut po jego przyjściu.
                - Leon? Co ty tu robisz? Nie powinieneś być w Studio? - zapytała i szybko popatrzyła na ekran telefonu. Mimo wszystko cieszyła się, że jest przy nim. Spełniło się jej marzenie. Otworzyła oczy i ujrzała jego.
                - Powinienem, ale martwiłem się o ciebie - powiedział speszony. - Czemu nie przyszłaś? - złapał ją za rękę.
                - Jest dobrze. Po prostu… Wieczorem dużo myślałam o tym co się stało wczoraj i zaspałam… - powiedziała dziewczyna lekko się czerwieniąc.
                - Wiem, wszystko zepsułem… Przepraszam, to moja wina. Nie powinienem był tego… - Nie dokończył, ponieważ dziewczyna położyła mu palec na ustach.
                - Cii… Nie przepraszaj za coś, co było piękne… - powiedziała Violetta i dała mu całusa w policzek, po czym wstała i podeszła do szafy. - Ale mimo wszystko… Powinniśmy o tym zapomnieć… - ledwo wypowiedziała te słowa, które tak bardzo ją bolały.
                - Udajemy, że tego nie było, tak?… - zapytał smutny chłopak. Zabolało go to. Może miał dziewczynę, ale zależało mu na Violetcie.
                - Tak. Tak zróbmy… - dziewczyna ledwo powstrzymywała łzy. Tak bardzo go kochała, ale nie mogłaby zranić swojej przyjaciółki.
                - Czekam na ciebie i idziemy do Studio - oznajmił Leon i rozsiadł się na jej łóżku.
                Chwycił książkę, która leżała na półce. Jej tytuł brzmiał „Śmierć poprzez życie”. Opowiada o losach dziewczyny nie mającej mamy. Lecz miała ojca, który jednak się nią nie interesował. Wyrzucił ją z domu, a ona nie miała gdzie się podziać i przebywała na ulicy. Jej życie poprawiło się wtedy, gdy spotkała przystojnego, lecz zajętego szatyna. Chłopak przeczytał pierwszą stronę i wciągnął się w książkę. Dziewczyna weszła do pokoju po trzydziestu minutach.
                - Idziemy? - zapytała, ale nie uzyskała odpowiedzi. - Halo… Leon!
                - Cii… Muszę się dowiedzieć co z Carmen - powiedział nadal wpatrując się w książkę, a dziewczyna zabrała mu ją i odłożyła na biurko.
                - Idziemy. - Pociągnęła go za rękę i ściągnęła łóżka.
                Szli powoli do Studio rozmawiając o tym, że mają zachować to w tajemnicy i nikomu nie mówić o pocałunku. Oboje mieli o tym zapomnieć. Jednak oboje nie chcieli zapominać. Weszli do Studio, akurat trafili na przerwę. Rozdzielili się i nie rozmawiali do końca zajęć. Do domu również szli sami. Potrzebowali pobyć sami i przemyśleć kilka spraw…

Tytuł ciut dłuższy, wymyślony przez Martynę ;D Ja coś nie mam głowy do tego >.<

Jest zdjęcie, wow, postęp... xd

Już mam dość co rozdział pisania, że dziękuję Martynie, i tak większość, jak nie wszystko piszemy razem, więc na przyszłość będziecie wiedzieć xd <3

No cóż... Tak szczerze rozdział zajmuje prawie trzy strony... Jest mało, bardzo, bo połowa zwykłego, ale tak wyszło. No i pomyślałam, że dziś wieczorem dodam jeszcze jeden, który tez wyszedł krótki. Za dobrze macie xD

Trzecie opowiadanie? Myślałam nad Jortini ale jeszcze nie wiem... Kocham tą parę, kocham pisać o aktorach z Violetty, ale jeszcze nie jestem do końca pewna. Pomysły na kolejne opowiadanie - jak już mówiłam. Pod koniec tego zrobię osobną kartę w menu, tam będziecie mogli podać pomysł, ogólną fabułę opowiadania, kto wie, może akurat wykorzystam twój pomysł? ;)

Jeśli chodzi o koniec opowiadania - powiedziałam tylko, że będzie Marletta, nie od tak, i że od razu ten sen wcale nie miał znaczenia. Coś się po prostu stanie i tak wyjdzie. Trudno. Ale dziwi mnie wasze zachowanie. Wiem, że niektórzy różnych par nie lubią, a inne tak. Ja też tak mam. Ale od razu, skoro ma być Marletta ( którą robię dlatego, że mi się podoba i wam. Tak, czytam komentarze i widzę. ), a teraz jak ma być, to od razu mówicie jedno wielkie "Nie". I mówicie, że przestaniecie czytać. Okey, nie zmuszam was. Ale ja też chcę żeby mi się dobrze pisało. Nie umiem pisać o czymś w czym nie czuję się dobrze. I to nie tak, że nie lubię Leonetty i Marcesci, więc jest Marletta i Leonesca. Wręcz przeciwnie. Leonettę kocham całym swoim serduszkiem, tak jak Marcescę. Leonescę niezbyt lubię, ale na razie będzie i tak ma być. A Marletta? To było takie... Jakieś chwilowe, dla uśmiechu. Jednak stało się inaczej, coś jest w tej parze co lubię. I tego nie zmienię... Przykro mi, że tracę czytelników przez to, że piszę to co lubię, i że staram się być oryginalna...

A jeśli chodzi o to tam po lewej... Cóż, najpierw to przepisywanie zeszytów, może aż tak dużo by mi nie zajęło, ale muszę nadrobić materiał... A zwłaszcza matma i fizyka ( wracam do szkoły, a tam nagle sprawdziany... >.< ), to moi wrogowie i muszę z tym coś zrobić. Spojrzałam na kalendarz, żeby podać dokładną datę, a tam święta i cała reszta... Także nie wiem dokładnie, kiedy to wszystko się skończy. Nie mówię, że nie będzie mnie tu aż do końca roku, co to, to nie. Po prostu przez ten czas rozdziały będą dodawane rzadziej i nieregularnie. Mam nadzieję, że zrozumiecie... A poza szkołą i blogiem mam jeszcze inne sprawy, które coraz bardziej się komplikują, mam coraz więcej do roboty... Masakra >.<

Dobra, koniec, bo za chwilę się okaże, że dopisek dłuższy niż sam rozdział >.< Po prostu za dużo gadam xd