07. ~ Kuchnia z czekolady.

                Od: Fran
Słuchaj… Wczoraj… Miałaś rację. Strasznie się zmieniłam i to ty powinnaś być na mnie zła za to wszystko, a nie ja na ciebie. Ale ja nie chcę taka być… Może… Pójdziemy dziś na zakupy, co? 
I przepraszam cię. Za wszystko. Zaczniemy od nowa?... 

                „Nie wierzę… Udało się! Jestem coraz bliżej celu…” - pomyślała dziewczyna i jak najszybciej odpisała przyjaciółce.

                Do: Fran
Jasne, przyjdziesz po mnie o 15? x

                Od: Fran
Będę równo o 15 ;) Nie mogę się już doczekać. x

                Trwały zajęcia na sali ze sceną. Violetta siedziała i notowała coś w zeszycie, a Leon był za nią. Francesca gdzieś się zgubiła z widoku. Do dziewczyny o brązowych włosach przysunął się chłopak. Przystojny, umięśniony, czarne włosy, szara koszulka, czarne spodnie i jakieś buty, które do niego nie pasowały.
                - Cześć mała - powiedział z uśmiechem patrząc na nią.
                - Nara mały - powiedziała z politowaniem Violetta. Mimo, że starała się być miła dla wszystkich, dla niego po prostu nie umiała.
                - Oj. Nie ładnie tak zaczynać rozmowę - złapał za rękę Violettę.
                - Bierz ta łapę. Bo ja wiem co ty z nią robiłeś… - szepnęła dziewczyna i uderzyła go w dłoń.
                - Nie bądź taka niedostępna - powiedział uwodzicielsko chłopak.
                - Dla ciebie na pewno nie zmienię statusu  na „dostępny” - rzekła sarkastycznie Vilu.
                - A dla mnie? - wtrącił Leon.
                - Nie wcinaj mi się we flirt, jasne? - zapytał Diego.
                - Jak to był flirt, to ja jestem Anna Maria Wesołowska - mruknęła po nosem dziewczyna. Musiała się schylić i skryć za włosami po to, aby chłopcy nie dostrzegli rumieńców na jej policzkach. Tak bardzo cieszyła się, że Leon próbuje przerwać tą żałosną sytuację.
                - Dasz się zaproście na sok? - Diego założył za ucho kosmyk włosów dziewczyny.
                - Możesz ją zostawić? Widzisz, że biedna aż kryje się za włosami żeby cię nie widzieć. – Violetta mimowolnie zaśmiała się na słowa Leona.
                - Mówiłem ci, nie wtrącaj się! - Diego prawie krzyknął.
                - Dobra nie spinaj się bo ci, żyłka na szyi pęknie - powiedział Leon i schował nos do zeszytu, aby zanotować polecenie Pablo. Diego nie odezwał się już słowem tylko odwrócił głowę i sięgnął do torby po ołówek.
                „To jak, umówisz się ze mną?” - napisał na karteczce i podrzucił ją Violetcie. Ta tylko popatrzyła na nią i przewróciła oczami. Chciała schować ją gdzieś do zeszytu, ale nie udało jej się. Fragment papieru zabrał jej Leon i napisał „Olej go. Odpuści” i oddał kartkę właścicielce. Dziewczyna uśmiechnęła się do kartki i schowała ją do torebki.
                - Według rozkazów, o panie - szepnęła Violetta do szatyna.
                - Dobrze królowo - zaśmiali się. - W takim razie przynieś mi sok… - nie skończył zdania.
                - Pomarańczowy? - dokończyła dziewczyna. - Jak już idziesz to mi też weź - uśmiechnęła się promiennie do Leona.
                - Boję się ciebie… - powiedział chłopak z dziwną miną.
                - I dobrze - uśmiechnęła się szatynka.
                - Rzygam tęczą… - szepnął Diego, a Violetta z Leonem odsunęli się od niego w tym samym momencie. Popatrzyli na siebie i uśmiechnęli się niepewnie. Speszyli się sytuacja i do końca zajęć już na siebie nie patrzyli.

                - Maxi, nie żaden hip-hop, mamy napisać piosenkę o miłości! Bierz się do roboty! - krzyknęła na niego Camila.
                - No ale ja nie umiem pisać takich piosenek!
                - Umiesz, dasz radę - pogoniła go dziewczyna.
                Patrzyli sobie w oczy, a po chwili zapisywali na kartce poszczególne wersy piosenki. Po chwili doszła również muzyka.
                - Maxi, nie tak! Wolniejsze tempo, to ma być romantyczne. - Chłopak wywrócił oczami i zmienił tempo melodii. - Teraz jest okey. Zaśpiewamy? Zobaczymy jak wyszło.
                Maxi włączył podkład na laptopie i zaczął śpiewać.

Mi corazón busca sin parar 

Una estrella en lo alto de este mar

Po chwili dołączyła do niego Camila. Ich głosy świetnie ze sobą współgrały.

Si pudieras alumbrarme un camino hacia ti 

Es posible que te pueda encontrar

Cada mañana pienso en tu voz 

Y el momento en que te veo llegar 

Si esta vida se enamora de nuestra pasión 

Algún día nos podrá juntar  

Tan solo dime donde yo estaré 

Entre mis brazos yo te cuidare  

Como mil almas inseparables  

Y soñar un beso sin final 

Dime si ahí algo que yo pueda hacer 

Para esconderte dentro de mi ser  

Yo se que sucederá

Tu mitad y mi mitad muy pronto ya se encontraran 

No por casualidad

Si siento frió en mi soledad 

En mi pecho te busco lugar 

Si confió en que mis pasos conducen a ti 

Tu calor un día me va abrazar

Y con tu nombre grabado en mi 

En la arena escribo sobre este amor

Y si el mar se lleva cada palabra de hoy 

Gritare mas fuerte que este sol

Tan solo dime donde yo estaré

 Entre mis brazos yo te cuidare 

 Como mil almas inseparables 

 Y soñar un beso sin final 

Dime si ahí algo que yo pueda hacer 

Para esconderte dentro de mi ser 

Yo se que sucederá 

Tu mitad y mi mitad muy pronto ya se encontraran  

No por casualidad 

Ahí estaré... 

Siempre a tu lado... 

Ahí estaré...       

                Po skończonej piosence spojrzeli sobie w oczy. Przybliżyli się do siebie. Dzieliło ich jedynie kilka centymetrów…

                Szatynka była już w domu. Zaraz na wejściu zaczepił ją jej słodki Mikuś. Wzięła kota na ręce i wiedziona zapachem czekoladowego ciasta, poszła do kuchni.
                - Olga robisz moje ciasto? - zapytała Violetta i oblizała usta.
                - Tak, twoje ulubione, z kokosem, ale nie możesz go tknąć do kolacji jasne? - zapytała Olgita i pogroziła jej palcem.
                - Tak. Słowo harcerza - powiedziała dziewczyna i uśmiechnęła się do gospodyni. Olga wyszła z  kuchni z miotłą. Violetta już chciała palcem spróbować choćby polewy, ale ktoś zapukał do drzwi. Był to Leon. Dziewczyna otworzyła drzwi i uśmiechnęła się ciepło.
                - Wchodź - zaprosiła go do środka. Usłyszała huk, ale nie odwracała się, bo musiała zamknąć drzwi. - To co cię spro… - urwała i wybuchnęła śmiechem. Zobaczyła Leona całego w cieście.
                - Bardzo śmieszne - powiedział i sam zaczął się śmiać. Chciał się jednak zemścić na Violetcie i zaczął ją obrzucać ciastem. Teraz Leon, Violetta i cała kuchnia byli w czekoladowym cieście. Dziewczyna podeszła do chłopaka i palcem przejechała po jego policzku, a zaraz potem włożyła go do buzi.
                - Mmm… przepyszne - powiedziała szatynka. Ta samą czynność wykonał chłopak i zaczął się dusić. Opadł na kolana, a Violetta przy nim.
                - Co się dzieje? - zapytała zaniepokojona.
                - Mam uczulenie na kokos - zaczął kaszleć.
                - Matko Boska. Dzwonię na pogotowie. Leon trzymaj się - dziewczyna darła się i podbiegła do telefonu, a chłopak? Położył się na ziemi i zwijał się ze śmiechu.
                - Serio w to uwierzyłaś? - zapytał przez śmiech. - Jednak jestem boskim aktorem - otarł udawaną łzę pod okiem.
                - Ty… ty… ty małpo! Wrobiłeś mnie, a ja tak bardzo się wystraszyłam - łkała. - Jak mogłeś? -  ukryła twarz w dłoniach.
                - Nie płacz. Oj no przepraszam. - Przytulił dziewczynę. Violetta wtuliła się w niego i napawała się jego zapachem. Tak bardzo kochała te jego męskie perfumy. - Cii, nie płacz… - Głaskał dziewczynę po włosach.
                - Nie, nie mogę. Też jestem przeboską aktorką - szepnęła mu do ucha. Poczuła jak nagle chłopak wzdrygnął się.
                - Żartujesz sobie, prawda? - powiedział nie odsuwając jej od siebie.
                - Nie - uśmiechnęła się za jego plecami. Stali tak w uścisku jeszcze kilka minut, gdy nagle do kuchni wparowała Olgita.
                - Co tu się dzieje? Kto to zrobił?! - krzyczała. - Leon! Violetta! - popatrzyła na nich groźnie i zaczęła gonić ich i wymachiwać miotłą. Leon i Violetta biegali po całym domu i zwijali się ze śmiechu, a Olga krzyczała na nich. W końcu zatrzymała się i powiedziała:
                - Kazałabym wam to posprzątać, ale wolę nie, bo nabrudzicie jeszcze bardziej… - machnęła ręką i poszła w stronę kuchni, a chłopak i dziewczyna udali się do łazienki i zmyli z siebie resztę ciasta.
                W między czasie zadzwoniła Fran, że musi wpaść do Violetty i będzie za pięć minut.
                - Leon - powiedziała z szeroko otwartymi oczami. - Musisz już iść.
                - Czemu? - śmiał się nadal.
                - Nie ma tu nic śmiesznego - popatrzyła na niego. - Francesca tu idzie.
                - O matko. To ja lecę, na razie. Wyjdę kuchnią - rzekł w pośpiechu wybiegł z łazienki. Znalazł jednak czas na odwrót i całusa w policzek dla Violetty.

                Violetta zeszła na dół i pomogła posprzątać w kuchni. Po chwili usłyszała dzwonek do drzwi. „Równo pięć minut…” - pomyślała i poszła otworzyć. Za drzwiami stała Francesca. Wyglądała na lekko zestresowaną.
                - Em, słuchaj… Ja chyba powinnam zerwać z Leonem… - rzuciła włoszka.
                - Co? - Violetta o mało nie zachłysnęła się powietrzem. - Ale dlaczego? - „Ona chyba nic nie podejrzewa?...” - pomyślała i wpuściła przyjaciółkę do środka.
                - No bo… Ja już go chyba nie kocham… Znaczy kocham, ale nie tak jak wtedy - wytłumaczyła dziewczyna. - A poza tym, wpadłam na niego po drodze. Nie wiesz nic o tym?...
                - Gdzie go widziałaś? Ja go nie spotkałam, a na pewno nie tu. Nie, nie było go tutaj - powiedziała szybko.
                - On mnie nie zdradza, no nie? - spytała z przerażeniem w głosie. Violetta przytuliła przyjaciółkę.
                - Oczywiście, że nie. Ale nie zrywaj z nim, dajcie sobie czas, okey? - uśmiechnęła się do niej. Zawsze potrafiła poprawić jej humor.

                Weszła powoli do Studio. Nie chciała dzisiaj spotkać Federico. Mimo wszystko, bała się. Może i mówił, ze nigdy go nie straci i że kocha, ale ona nie potrafiła spojrzeć mu w te jego piękne oczy. Te,  których tak bardzo pragnęła.
                - Hej śliczna - usłyszała szept wprost do swojego ucha. Ten głos, który tak bardzo kochała. Już za chwilę uderzył ją zapach jego perfum. - Coś się stało?
                - Nie, nic… - dziewczyna bała się odwrócić. Bała się kontaktu wzrokowego z nim.
                Złapał ją za rękę, a ona mimowolnie spojrzała na niego. Jej wzrok spoczął na jego oczach, w których utonęła. Przybliżył się do niej. Ona nie chciała znowu popełnić tego samego błędu, nie chciała uciec. Ich twarze dzieliły zaledwie dwa centymetry. Tym razem to ona postanowiła zmniejszyć tą odległość.

                Natalia weszła do Studio z zamiarem, że znajdzie tam Maxi’ego. Nie miała co do niego najmilszych zamiarów. Musieli poważnie porozmawiać. Maxi niczego nieświadomy siedział spokojnie w sali od śpiewu. Poprawiał jeszcze trochę piosenkę swoją i Camili. Natalia pewnie wkroczyła do sali.
                - Hej, Naty! Ogarnij jaką piosenkę napisaliśmy z Camilą - mówił podekscytowany chłopak.
                - Tak, świetna. - Natalia ledwo spojrzała na kartkę.
                - Stało się coś?- zapytał troskliwie Maxi i podsunął dziewczynie jedną z wielkich, puszystych, zielonych puf.
                - Nie. Nic się stało - dziewczyna bawiła się paznokciami. Zawsze tak robiła, gdy denerwowała się czymś, albo nie chciała mówić o sprawach, które ją gryzą.
                - Naty mów o co chodzi. - Ona tylko pokiwała głową na „nie”. - Natalia… - popatrzył na nią znacząco. Ona nie umiała kłamać, gdy tak się na nią patrzył. Ten wzrok przewiercał ją na wylot. Czytał z niej jak z książki. Zbyt dobrze ją znał.
                - Eh, dobra… - zrobiła jeden porządny wdech. - Zależy mi na tobie, ale chyba tobie na mnie nie… - powiedziała ze smutkiem.
                - Jak to nie, Naty? Ja cię kocham! - odpowiedział chłopak trzymając dziewczynę za rękę. Czuła się taka szczęśliwa.
                - Maxi, a co z Camilą? - zapytała zagłuszonym głosem.
                - Camila to tylko przyjaciółka - oznajmił pewnie.
                - Ale ja nie jestem tego pewna… - powiedziała dziewczyna prawie płacząc. - Maxi, dużo was łączy. Może powinniśmy zrobić sobie przerwę… - zaproponowała Natalia.
                - Nie ufasz mi - powiedział szeptem chłopka. - Nie ufasz mi! - krzyknął i poderwał się na równe nogi.
                - Ufam ci! - krzyczała dziewczyna.
                - Nie kłam! - zdenerwował się. - Gdybyś mi ufała, nie mówiłabyś tak. Nie rozumiesz, że mnie ranisz. Jak możesz mi nie ufać? - załamany brunet usiadł na ziemi. Chciał zwinąć się w kulkę i płakać jak dziecko. Marzył o tym, aby zostać sam i płakać. Żeby móc wyrzucić z siebie całą tą frustrację.
                - Maxi proszę… - dziewczyna usiadła obok. - Przepraszam, zbyt bardzo boję się ciebie stracić… - szeptała dziewczyna. Nigdy nie była odważna, a szczególnie w wyznawaniu uczuć, osobie, na której jej zależy.
                - I dlatego chcesz ze mną zrywać?- powiedział głosem, w którym można było usłyszeć, ze chciał się popłakać.
                - Nie. Martwię się tym, ze Camila odbierze mi najważniejszą osobę w życiu… - powiedziała niepewnie patrząc na Maxi’ego.
                - Nie martw się, nie odbierze ci - zapewnił ją i założył kosmyk czarnych loków za ucho.
                - Kocham cię - szepnęła Natalia.
                -Ja ciebie bardziej - odszepnął Maxi. Obydwoje się uśmiechnęli i poszli do parku. Szli powoli ciesząc się każdą, nawet najmniejsza sekundą spędzona razem. Byli ze sobą tacy szczęśliwi. Nie wierzyli, że mogliby żyć bez siebie.

Zaszalałyśmy z Martyną i dziś trochę dłuższy ;D 

Muszę tylko jeszcze poprawić 8, 9, 10 i skleić 11. No i napisać 12 i 13, ja jestem do tyłu, Martyna pracuje xD

Ale martwi mnie trochę sprawa komentarzy, zwykle było ich dużo, a teraz zaledwie 16, z czego kilka to rozmowa xd O wiele więcej było wyświetleń posta, niż poprzednich, a komentarzy o wiele mniej... ;/

Mam wenę na pomysły a na pisanie już nie >.< Pożycz ktoś kilogram weny xd

Wymyśliłam nawet koniec opowiadania ;D Niezbyt mi się podoba, ale trudno ;P 

I wpadłam na pomysł... To opowiadanie na pewno będzie krótsze niż poprzednie, i to o wiele. Ale chciałabym pisać kolejne. Tylko jak na razie żadnego pomysłu xD Chciałam o Leonetcie ( zdradzę, że na końcu tego będzie jednak Marletta ;D ), no ale poprzednie tez o Leonetcie i już nie wiem >.< Więc ( tak, nie zaczyna się zdania od więc... ) może by mi ktoś podsunął pomysł, jak już to opowiadanie się skończy ? xD Na pewno wykorzystam jakiś, który mi się spodoba, może nawet pomieszam kilka xd Zrobię kartę specjalną na to, ale to później. 

A i chciałam jeszcze napisać, że w poniedziałek już niestety idę do szkoły. Będę miała dużo nadrabiania, 3 kartkówki i sprawdzian + przepisać lekcje z całych dwóch tygodni i nauczyć się na matmę, bo mamy nowy dział i nic nie ogarniam... Czyli biorę od poniedziałku taki jakby urlop >.< Na dwa tygodnie. Nie mówię z góry, że na pewno żaden rozdział się nie pojawi, bo pewnie jakiś będzie, ale nie nastawiajcie się na to, że będą one dodawane regularnie, jak teraz. Jak znajdę więcej czasu - rozdział dodam. Jeśli nie będę miała czasu, to nie. Może ze dwa rozdziały chociaż dodam, chciałabym. nawet i więcej, żeby nie było aż tak dużo tego nadrabiania... 

Dobra, to tyle, do kolejnego ( pewnie jutro będzie, ale nie obiecuję ). <3

P.S. Jak się ktoś zapyta kiedy kolejny, albo przez te dwa tygodnie, czemu tak długo nie ma rozdziału, to po prostu nie ręczę za siebie... Dopiski ludzie, dopiski czytać...