Rozdział LXXXIII // 83 ~ Wyjazd...

Leon

- No wiesz, bo... Nie wiem czy dam radę to z siebie wykrztusić... Kojarzysz moją ulubioną telenowelę? wczoraj był ostatni odcinek! Możesz to sobie wyobrazić Maria została z Rodrigo! A najgorsze jest to... Że wciąż nie wiem kto jest ojcem Pablito... I co ja mam teraz zrobić? Modę na sukces oglądać? - Wywróciłem oczami.

- Reżyserzy to egoiści - powiedziała Viola, a Fran się zaśmiała. 
Spojrzałem na nią morderczym wzrokiem.
- No dobrze, już dobrze. Maria kompletnie nie zna się na życiu. - Viola się uśmiechnęła i mnie przytuliła.
Francesce zadzwonił telefon. Spojrzała na wyświetlacz i przewróciła oczami.

Francesca

- Co znowu? - spytałam.
- A może tak grzeczniej do swojego przyszłego męża i ojca twojego dziecka, który tak bardzo cię kocha? - powiedział z ironią Marco.
- Czy coś się stało kochanie? - spytałam. - Pasuje?
- No okey, może być. Chciałem tylko spytać, o której wrócisz do domu.
- Nie ma mnie dopiero pół godziny.
- No ale ja po prostu się martwię o ciebie. To o której będziesz?
- O bosz... Za dziesięć minut. Muszę kończyć, cześć - odpowiedziałam i szybko się rozłączyłam, zanim zasypałby mnie kolejnymi pytaniami.
Może i się martwi, no ale bez przesady. Odkąd dowiedział się, że jestem w ciąży, czyli kilka godzin temu, stał się trochę za bardzo nadopiekuńczy. Chociaż w tej kategorii nigdy nie przebije ojca Violetty. Dziwię się, że odkąd dowiedział się, że Viola chodzi do Studio, zaczął pozwalać jej na więcej.
- Bardzo was przepraszam, ale muszę już iść do domu - powiedziałam. - Spotkamy się jutro? - zwróciłam się do Violi.

- Nie, jutro się nie spotkacie, bo Viola będzie zajęta mną - powiedział z małym uśmieszkiem Leon zanim Vilu zdążyła nawet otworzyć usta.
- Tak jak wczoraj? - Zaczęłam się śmiać. 
- Nie, nie tak jak wczoraj. Jutro do ciebie przyjdę około 15, okey? - spytała Viola.
- Jasne, to cześć. - Wyszłam z Resto. 

Violetta
- Wariat z ciebie.
- Niby dlaczego, hę?
- A tak jakoś. Idziemy już, bo Lenka się obudziła i pewnie głodna jest. - Wstałam z krzesła i podeszłam do wózka Lenki.

Wieczorem 

Siedziałam z Leonem na kanapie. Oglądaliśmy jakąś głupią telenowele. Leon powiedział, że jest bezsensu, tak jak każda inna i, że w życiu nigdy więcej żadnej nie obejrzy. Zdziwiło mnie to, no ale może w końcu będzie jak normalny facet, a nie jakaś baba.
Postanowiłam się z nim założyć, żeby przez dwa tygodnie nie oglądał żadnego serialu. Na pewno pęknie po kilku dniach. Gdy miał już odpowiedzieć, usłyszałam dzwonek do drzwi. Leoś poszedł otworzyć.

Leon
Otworzyłem drzwi, a za nimi stali rodzice Violi.
- Dzień dobry państwo Castillo.
- Dzień dobry, Leónie. - Uśmiechnęła się Maria. Bardzo ją lubię, a najważniejsze, że ona mnie też. Zresztą trudno mnie nie lubić... a co tam, mnie trzeba kochać, a nie lubić! Maria ma podobnie jak Violetta łagodny i melodyjny głos. Aż przyjemnie się rozmawia.
- Cześć, mamo - powiedziała Violetta. - Usiądźcie na kanapie.
- Chętnie - powiedziała Maria. Z jej twarzy nie znikał uśmiech. Violetta wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do kuchni.
- To chyba dobra chwila - powiedziała.
- Dobra chwila, na co? - spytałem.
- Na to, żeby powiedzieć moim rodzicom, że jestem w ciąży.
- Aha... No tak, to dobry moment. Chodźmy - objąłem Violettę. Wtedy z salonu dobiegł nas krzyk Germana.
- CO TO MA ZNACZYĆ?! - szybko do niego pobiegliśmy. German opierał się o fortepian.
- Ale o co chodzi, czemu się tak drzesz? - spytała Violetta.
- Miałaś się pakować, przecież w sobotę wyjeżdżamy! - krzyknął German.
- Ale tato, jestem pełnoletnia, mam tutaj męża, córkę, przyjaciół, i poza tym znowu jestem w ciąży, nie mogę teraz, nie mogę nigdy wyjechać! Nie masz prawa mi tego zrobić! - krzyknęła Violetta.
- Mam prawo, masz dopiero dwadzieścia lat! Normalnie, to dziewczyny w twoim wieku jeszcze mieszkają z rodzicami i nie ma mowy o dzieciach, i... chwilunia, czy ja się nie przesłyszałem?! Ty znowu jesteś w ciąży?! - spytał German.
- Tak! - odpowiedziała szorstko Violetta. German przez chwilę milczał.
- To niedopuszczalne! Nieodpowiedzialne, to skandal! Zaledwie dwadzieścia lat i dwójka dzieci, dosyć tego! Wracasz do domu! - krzyknął German.
- Jestem w domu! - wrzasnęła Violetta.
- Wracasz do rodzinnego domu. A w sobotę jedziesz ze mną i z mamą do Paryża.
- Nigdzie nie jadę!
- Jedziesz! I koniec rozmowy. Możesz pożegnać się z Buenos Aires - po tych słowach German wyszedł z naszego domu z hukiem trzaskając drzwiami. Violetta usiadła na kanapie z płaczem.
- I co ja teraz mam zrobić? - spytała.

- Nigdzie cię nie puszczę - powiedziałem, przytulając ją do siebie. 
- Przykro mi, kochani, ale znacie Germana. On nie jest złym człowiekiem, ma złote serce, ale Violu... niestety powinnaś jechać. Wiem, że to dla ciebie trudne. Dla mnie też to nie jest łatwą rzeczą widząc, jak cierpisz, ale... postaraj się zrozumieć mnie i tatę. Nie zniósłby tak długiej rozłąki z tobą - powiedziała Maria i ze smutkiem opuściła nasz dom. Jej łagodny ton dawał tej sytuacji zupełnie inne światło.
- A jak ja niby mam znieść tak długą rozłąkę z tobą, Leną, Francescą, Camilą, Maxim, Ludmiłą... - W tej chwili Violetcie głos się załamał. Przytuliłem ją.
- Violu... i dla mnie to trudne i nie rozumiem zachowania twojego ojca, nawet przestaję rozumieć twoją mamę, ale mam propozycję.
- Jaką? - spytała Violetta ocierając łzy.

Violetta

- Jedź. Jedź z nimi do tego Paryża, zwiedzisz go trochę, bo jak byliśmy tam w rocznicę to niewiele prawdę mówiąc mogliśmy zobaczyć. Jedź tam. Baw się dobrze. Dam sobie radę z małą. Będę za tobą bardzo tęsknił, ale damy radę. Jak będziesz chciała wrócić, to wracaj, nie pytaj się o zdanie ojca, idź za głosem swojego serca - powiedział León. Dość długo analizowałam jego słowa. Całe pięć minut. 
- Okey, Leoś... Pojadę. Ale pamiętaj, że cię kocham i nigdy nie przestanę - powiedziałam i pocałowałam go.

Sobota
Violetta
W Paryżu wylądowaliśmy około 15:00 ich strefy czasowej. León nie odwoził mnie na lotnisko, bo chyba bym się utopiła w swoich łzach, jakbym miała go żegnać. A tak to wstałam wcześnie, gdy spał, dokończyłam po cichu pakowanie i opuściłam dom. Co do mojego aktualnego miejsca zamieszkania, to nic tu specjalnego. Wszyscy się tak zachwycają, ale ja nic ciekawego tu nie widzę. Na dodatek nie potrafię się odnaleźć w moim nowym domu. Jest ogromny, jak jakiś wielki hotel. Pół godziny szukałam mojego pokoju, mimo że wcześniej byłam w nim już trzy razy. Chciało mi się pić, więc poszłam do kuchni nalać sobie lemoniady. Za kuchnią znajdował się pokój dla gości. Słyszałam stamtąd, jak ojciec o czymś rozmawiał z mamą. Postanowiłam ich podsłuchać. Nie chciało mi się słuchać więcej, wystarczyły mi słowa taty, które chyba na zawsze zapadną mi w pamięć. Oto, co powiedział do mamy:
" - Mario, nie wiem już co robić. To jakaś patologia. Nasza córka ma dopiero dwadzieścia lat, męża, dziecko i dodatkowo znowu jest w ciąży. Ponadto słyszałem, że to jest norma w ich "bandzie". Ponoć jej koleżanki również żyją podobnie. To nienormalne. Źle ją wychowałem, to pewnie przez to, że poświęcałem Violetcie tak mało czasu, zanim do nas wróciłaś. Nie miałem okazji z nią porozmawiać o życiu, więc teraz proszę. Zostaliśmy dziadkami w wieku czterdziestu lat. Sądzę, że przeprowadzka do Paryża dobrze zrobi Violetcie. Pójdzie na studia, a za mąż wyjdzie nie wcześniej niż w wieku dwudziestu pięciu lat. Zapomni przy okazji o tym Leónie i Lenie."  

Z płaczem wybiegłam z domu. Jak on mógł tak powiedzieć? Najbardziej zabolało mnie ostatnie zdanie. Czy on jest normalny? Jakim cudem ja mam zapomnieć o swoim mężu i córce? No jak? A on byłby zdolny zapomnieć o mnie i mamie? Chociaż możliwe, bo serca, jak się przekonałam, to on nie ma. Pobiegłam na oślep do pobliskiego parku i usiadłam z płaczem na ławce. Wtedy poczułam, jak ktoś mnie objął.

- Cosa e successo? [1] - spytał. Otarłam łzy. Obejmował mnie przystojny, młody mężczyzna. Mówił po włosku, a ja znam włoski, więc co mi szkodzi porozmawiać. Będę mogła się komuś wygadać.
- Molti qui dicono, ma la cosa principale è che mio padre non conta a mio parere. Mai! [2] - powiedziałam.
- E che cosa esattamente litigavano? [3] - spytał Włoch.
- Mio padre mi ha chiesto di lasciare la famiglia a Buenos Aires. Non ascoltare a tutti per quello che ho detto, solo mi ha fatto fare. molto difficile per me. Non so se riesco a gestire la cosa. [4] - powiedziałam.
- A, to ty jesteś z Argentyny? No to super, bo moja mama pochodzi z Argentyny, a tata jest Włochem - powiedział nieznajomy.
- W takim razie co robisz we Francji? - spytałam.
- Mieszkam tu razem z rodzicami. Wiem, zabawne, kobieta z Argentyny i Włoch mieszkają razem z synem we Francji. Ale to długa historia - uśmiechnął się chłopak.
- Tak, a zwłaszcza, że cię nie znam...
- Och, wybacz, gdzie moje maniery. Jestem Luigi Licavoli. Mam dwadzieścia lat, studiuję muzykę na tutejszym uniwersytecie. A ty?
- Ja jestem Violetta Verdas. Również mam dwadzieścia lat, jak mówiłam jestem z Buenos Aires, fascynuję się muzyką i lubię malować. Poza tym to mam męża i córkę w Argentynie... i nie widzę poza nimi świata. - Fragment o Leónie i Lenie dodałam głównie po to, żeby Luigi nie robił sobie większych nadziei. Widzę, że odnajdujemy wspólny język, a jak widać po jego oczach, Luigi już skrycie planuje ze mną ślub. Prawdę mówiąc, to jednak przyda mi się znaleźć tutaj przyjaciół, bo nie zapowiada się, że wrócę tak prędko do Argentyny.
- Ooo... masz już męża i córkę? No to... gratulacje - powiedział Luigi i niefortunnie się uśmiechnął.
- Dzięki. A w sumie, to mógłbyś mnie tutaj oprowadzić?
- Pewnie, chodź - Luigi machnął ręką i zaczęliśmy zwiedzać Paryż.
Po dwóch godzinach spaceru doszliśmy do pewnego, jeszcze większego parku niż ten, gdzie się poznaliśmy - a trzeba przyznać, że tamten był spory. Luigi zaprowadził mnie przed ogromną, znajdującą się w środku parku scenę. Było tam pełno sprzętu. Luigi zniknął za wielkim głośnikiem. Chwilę rozmawiał z jakimś mężczyzną w białym garniturze. Po chwili jednak przyszedł, z mikrofonem w ręku.
- Jest twój - uśmiechnął się. Weszłam z uśmiechem na scenę. Jak się okazało, mężczyzna w białym garniturze był organizatorem festynu.Mesdames et Messieurs, et maintenant quelqu'un directement de Buenos Aires! L'accueil de Violetta Verdas! [5]- powiedział prowadzący. Wzięłam do ręki mikrofon.- Et une dédicace à un grand ami, Luigi Licavoli! [6] - powiedziałam i z uśmiechem zaczęłam śpiewać "Nel mio mondo". Ku mojemu zdziwieniu brawa rozlegały się przez jakieś pięć minut.

Luigi

Violetta jest ekstra. Ma śliczny głos. Ledwo co ją poznałem, to już wiem, że to ta jedyna. Zacznę jako przyjaciel i będę się do niej zbliżać powoli, bo wiem, że tak łatwo nie zapomni o swoich bliskich z Buenos Aires. Ale jestem pewien, że już za najwięcej pół roku będziemy razem.

[1] - Coś się stało?

[2] - Dużo tu mówić, ale najistotniejsze jest to, że dla mojego ojca nie liczy się moje zdanie. Nigdy!

[3] - A o co dokładnie poszło?

[4] - Mój ojciec kazał mi zostawić rodzinę w Buenos Aires. Nie słuchał w ogóle tego, co mu mówiłam, tylko kazał mi się spakować i jechać. To dla mnie bardzo trudne. Nie wiem, czy sobie poradzę.

[5] - Panie i panowie! A teraz ktoś prosto z Buenos Aires! Powitajmy Violettę Verdas!

[6] - A to dedykacja dla wspaniałego przyjaciela, Luigi Licavoli!

Rozdziału by nie było, gdyby nie nasza kochana i wszystkim znana Bella21274! ;D Dziękuję jej za bardzo, bardzo, bardzo. (jeszcze tak w nieskończoność ;D) Napisała prawie całość.

Kolejny nie wiem, kiedy się pojawi, bo teraz mam takie małe załamanie nerwowe... Przez to brak humoru i weny i lepiej żebym nie pisała nic, bo jeszcze zabiję naszego kochanego Leośka. 

Jest tu ktoś, kto ma też w życiu problemy rodzinne i sobie jakoś radzi? Napiszcie do mnie na GG, chętnie się wygadam, wypłaczę...

No to do kolejnego rozdziału, kochani. ;)

P.S. Zamierzam powrócić na bloga o One Direction (to bardzo ciekawe, bo dzisiaj ich 3 rocznica ;D), no ale jeszcze się nad tym zastanawiam.