Rozdział LXXXII // 82 ~ Ważna wiadomość + Informacja.

León

Chodziłem z Lenką po parku już trzecią godzinę. Jestem strasznie głodny. Nie jadłem śniadania. Jestem pewny, że Viola się martwi i czeka z obiadem. Nogi mnie bolą od tego łażenia przed siebie. Wróciłbym już do domu, ale mam dosyć tego jak ciągle mnie obrażają za byle co.

Dobra... Odpuszczam... Wracam do domu.

Chwilę później

Violetta

Strasznie martwię się o Leona. Poszedł z Lenką na spacer trzy godziny temu i ciągle go nie ma. Telefon jak zwykle zostawił w domu... Ehh...

A co jeśli coś im się stało?... NIE! Violka, myśl pozytywnie. Wszystko jest dobrze i na pewno zaraz wrócą. Nie ma się co martwić.

- Uspokój się! - krzyknęła na mnie Fran i pociągnęła za rękę na kanapę. Pewnie dlatego, że od pół godziny chodzę w kółko po całym salonie.

- Okey, okey... Po prostu się denerwuje - wytłumaczyłam. - Gdzie Jorge?

- Poszedł, gdzieś godzinę temu. Nudziło mu się pewnie.

- Aha... Boże, gdzie ten Leon?!

- Za chwilę przyjdzie. Spokojnie.

- No ale... - Przerwało mi trzaśnięcie drzwi. Szybko odwróciłam się w ich stronę. - Leon!

Podbiegłam do niego i go przytuliłam.

- Wiesz jak się o was martwiłam? Gdzieś ty był? Nigdy więcej tak nie rób.

- Ja nic nie zrobiłem. To wy... No ale król Leon wybacza wam to, że uraziliście jego dumę.

- Jesteś bardzo skromny, wiesz? - powiedziałam i przytuliłam się do niego.

- To ja już pójdę, bo Marco pewnie zaraz zawału dostanie. - Zaśmiała się Fran. - Spotkamy się później w Resto, okey?

- Jasne. To cześć. - Pożegnałam przyjaciółkę i zamknęłam za nią drzwi. Leon w tym czasie zdążył zanieść Lenę na górę, wózek wynieść do garażu i oczywiście usiąść na kanapie i zacząć oglądać te swoje telenowele. Szybki jest...

- Głodny nie jesteś? - spytałam.

- Może troszeczkę... - odpowiedział

- To idź sobie zrób. - Zaśmiałam się. - No przecież żartowałam. Nie patrz tak na mnie. Chcesz kanapkę jakąś czy coś? - spytałam i poszłam w stronę kuchni ciągnąc go za rękę.

Leon

Viola jest jakaś dziwna. Taka strasznie miła i w ogóle. Powinienem się szykować na jakąś złą lub może dobrą wiadomość...

Viola zrobiła nam obojgu kanapki i usiadła na blacie ze zmartwioną miną.

- Co znowu? - spytałem troskliwie.

- Czemu znowu?

- Bo zawsze siadasz tutaj, z taką miną, jak chcesz mi powiedzieć coś ważnego. Dlatego pytam.

- No wiesz... - Jakoś trudno jej było to powiedzieć.

- No dalej, kotek. Prosto z mostu i będzie dobrze. Dobra czy zła wiadomość?

- Dla ciebie chyba dobra... No chodzi o to, że...

Violetta

Dlaczego aż tak trudno mi to powiedzieć? Już kiedyś to przechodziłam i było dobrze. Dalej Violka. Wdech, wydech i mówisz. To nie takie trudne.

- No to tak... - Spojrzałam na swój brzuch i go pogłaskałam. Leon chyba nie zrozumiał przekazu, bo patrzył na mnie jak na jakąś idiotkę. - Boże... mógłbyś mi czasem ułatwić życie... Jestem w ciąży... - powiedziałam wychodząc z kuchni.

Usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać. Po chwili obok mnie usiadł Leon.

Leon

Gdy Viola powiedziała, że jest w ciąży bardzo się ucieszyłem. Nie wiedziałem tylko, dlaczego ona płacze. Usiadła w salonie, na kanapie. Podszedłem do niej, usiadłem obok i ją przytuliłem.

- Co się stało? Nie cieszysz się, że będziemy mieli drugie dziecko? - zapytałem.

Violetta nie odpowiedziała mi, tylko zalała się łzami. Objąłem ją jeszcze mocniej.

- Bo widzisz… - zaczęła mówić, ale nie mogła powstrzymać płaczu. Podałem jej chusteczkę. Uśmiechnęła się przez łzy.

Violetta

Cieszę się, że mam przy sobie Leona. Ja tu siedzę zrozpaczona na kanapie, a on po prostu obejmuje mnie i podaje mi chusteczkę. Kocham go.

- Leon, to nie tak, że ja się nie cieszę. Ja po prostu... Leoś, mamy po 20 lat. Jesteśmy jeszcze tacy młodzi. Dwójka dzieci? Nie wiem, czy sobie poradzimy. Boję się. - Wymawiając ostatnie słowa nie wytrzymałam i znowu zalałam się łzami.

Naprawdę bardzo się bałam. Chciałam mieć dużą rodzinę, ale kiedyś. Nie byłam pewna, czy jestem na to gotowa. Podniosłam głowę i spojrzałam Leonowi w oczy.

Leon

Spojrzałem na Violę, uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w czoło.

- Nie martw się, Violuś. Zobaczysz poradzimy sobie. Daliśmy sobie radę, gdy urodziła się Lenka, a zupełnie nie mieliśmy doświadczenia. Kocham cię, a ty kochasz mnie, a to przecież najważniejsze.

Oczywiście, że też się trochę bałem, ale mieliśmy siebie nawzajem i to mi wystarczyło.

Violetta wtuliła się we mnie. Widziałem, że cały czas płacze.

- Kochanie, popatrz na mnie. - Poprosiłem.

Violetta

Leon zapewniał mnie, że damy radę. Bardzo chciałam w to wierzyć, bo zdążyłam pokochać dziecko, które nosiłam pod sercem dopiero kilka dni. Popatrzyłam na Leona, tak jak prosił.

- Ufasz mi? - Zadał mi jego ulubione pytanie.

Otarłam łzy.

- Oczywiście, że ci ufam. Kocham cię - powiedziałam. Mimo tego, że doskonale wie, że go kocham, uwielbiam odpowiadać na takie pytania.

- Więc uwierz mi, że razem sobie poradzimy. - Kolejny raz mnie zapewnił.

Mój kochany Leoś. Byłam pewna, że zawsze będzie mnie wspierał. Co ja bym bez niego zrobiła... Leon uśmiechnął się do mnie. Uwielbiam te jego dołeczki. Byłam już spokojna. Pocałowałam go.

Leon

Violetta nareszcie się uspokoiła i przestała płakać. Pocałowała mnie. Bardzo lubię ją pocieszać, chociażby dlatego, że wtedy jeszcze częściej mnie całuje. Dotknąłem brzucha Violi.

- Cześć, mój mały Verdasku, to ja tatuś. - Szczęśliwy zacząłem rozmawiać z dzidziusiem.

- Skąd wiesz, że to będzie chłopiec? - zapytała Viola.

- Nie wiem... Ale chciałbym. - Uśmiechnąłem się. - Byłby przystojny tak jak ja.

- Już ci mówiłam, jaki jesteś skromny? - zaśmiała się Violetta.

- No wiem, że jestem wspaniały.

- A jak to będzie dziewczynka?

- To będzie tak piękna, jak jej mama.

Viola uśmiechnęła się z satysfakcją i pocałowała mnie.

Violetta

Ucieszyłam się. Postanowiłam zadzwonić do Fran, w końcu to moja najlepsza przyjaciółka. Zapomniałam, że miałyśmy się spotkać w Resto, więc od razu poszłam tam z Leonem i Lenką.

Chwilę później

Siedziałam przy stoliku z Leonem i Lenką, która leżała w wózku. Właśnie spała. Spojrzałam na Leona. Odkąd wyłączył telewizor jest jakiś przygnębiony... Później go wypytam.

Właśnie do Resto weszła Fran. Usiadła po drugiej stronie stolika.

- Możemy zakładać przedszkole - powiedziała.

- Dlaczego? - Nie zrozumiałam o co jej chodzi.

- No, bo ja też jestem w ciąży.

Uśmiechnęłam się i ją przytuliłam. No w sumie ma rację. Każda z nas ma już dziecko. No oprócz Naty, ale ja jestem w ciąży, wiec się wyrównuje. 

"Mini Studio 21". Ciekawy pomysł, haha.

- No ale ja byłam pierwsza, a wy wszystkie po prostu ode mnie ściągacie. - Zaśmiałam się. - A tak poza tym to nie moja wina... tylko Leona. Prawda? - spytałam spoglądając na niego. Ciągle był jakiś przybity. - Ej, co jest? - spytałam zmartwionym głosem.

Takie tam dramatyczne zakończenie. ;) Taa... Jestem zła... xD

A teraz powód, dlaczego nie było rozdziału. I tak o tym wiecie, ale niektórym trzeba kilka razy powtórzyć. Ja teraz też mam wakacje a aktualnie jestem u siostry i powinnam mieć wszystko gdzieś i nic nie robić tylko odpoczywać. A mimo to ciągle robię wszystko co mogę żeby pisać rozdziały i w ogóle. Zrozumcie to. Tak wiem, że czasem coś obiecam i nie dotrzymuję słowa, ale to tylko dlatego, że nie mam zaplanowanego kolejnego dnia i nagle mi coś wypadnie, więc nie jestem w stanie dodać rozdziału. No i jak widzę najpierw były wielkie hejty na Ask'u a teraz mi sie podlizujecie... Nie ładnie tak xD

No to chyba na tyle jak w tej sprawie. Teraz kolejna.

Zauważyłam, że nie czytacie dopisków pod rozdziałami, a potem się czepiacie o różne rzeczy. Czytajcie to, bo ja tutaj nie piszę przypadkowych słów żeby tylko były.

No i teraz ostatnia sprawa. Mianowicie - Zauważyłam też to, że prawie na każdym blogu o Leonetcie jest wątek o telenowelach Leona. Pewnie też czulibyście się źle gdyby ktoś wam ukradł pomysł. Tak - ten pomysł jest mój. Przyznajcie, że serialowy Leon by nigdy nie oglądał telenowel, więc skąd taki pomysł u was? Jak na razie to tyle, ale wrócę jeszcze do tej sprawy... ;(

Za pomoc dziękuję Magdzie ;* Chyba kolejna kumpela, która mi pomaga ;D Czekam aż w końcu napiszemy coś w trójkę z Julką ;D Wyjdzie świetnie ;)