Rozdział LXIV // 64 - Część druga. ~ "Niczego się nie nauczyłaś?"

Violetta

Leon źle na mnie wpływa z tymi serialami... Wciągnęłam się w to! Mimo tego i tak mi się chciało spać. Prawie zasnęłam, gdy nagle usłyszałam głośny i nieprzerywający się dzwonek do drzwi. Spojrzałam z przerażeniem na Leona, a on na mnie.

-No idź zobaczyć kto to. - ponaglałam go.

-No już idę, idę.

Podszedł do drzwi i po chwili odwrócił się w moją stronę z przerażoną miną.

-Marco... Otworzyć? - spytał.

-Jak chcesz to otwieraj, ale jak uwierzysz w jakieś beznadziejne zdjęcia... - pogroziłam mu palcem.

Leon otworzył, a Marco wparował do naszego domu jak rakieta. Jeśli zaraz wyciągnie z kieszeni jakieś zdjęcia to... Nawet nie chcę o tym myśleć...

-Mam do ciebie ważną sprawę. - powiedział do mnie Marco. - Za godzinę zabieram Fran na maraton horrorów i chciałem cię o coś spytać. Jakie kwiaty lubi najbardziej?

-Najbardziej lubi żółte róże i żonkile. - powiedział Leon, a ja spojrzałam na niego morderczym wzrokiem.

Skąd on niby to wie?! Pytał ją o to? Ciekawe po co?! Wkurza mnie już... Ehh...

-No to dzięki. Cześć. - powiedział z uśmiechem Marco i wyszedł.

Leon

 Viola znowu spojrzała na mnie tym swoim "morderczym wzrokiem".

-Skąd ty niby wiesz jakie kwiaty najbardziej lubi?

-Kiedyś na imieniny jej kupiłem i po prostu powiedziała, że to jej ulubione. - wytłumaczyłem szybko.

-No okey. Nie potrafię być na ciebie zła. - przytuliła się do mnie i już miała mnie pocałować, gdy nagle Lena zaczęła płakać.

-Ona to ma wyczucie czasu, prawda? - uśmiechnąłem się lekko i poszedłem na górę do Lenki.

Następnego dnia

Violetta

Nie mam żadnych objawów ciąży. Dzisiaj idę do ginekologa dowiedzieć się czemu. Wyszłam z domu. Następnie pojechałam do przychodni. Usiadłam w poczekalni. Nie musiałam długo czekać bo po kilku minutach usłyszałam głos lekarza.

-Verdas! - krzyknął

Weszłam do biało - brązowego pomieszczenia. Usiadłam na krześle.

-Więc co się dzieje pani Verdas? - spytał lekarz.

-Jestem w drugim tygodniu ciąży a dalej nie mam jej objawów. - wytłumaczyłam.

-Kiedy się pani dowiedziała o ciąży? - zapytał.

-Ostatnio na wyjeździe w Paryżu. - wyjęłam z torebki papiery - Mam tu dokumenty.

-Dobrze, muszę panią zbadać i zobaczymy co u maluszka.

Godzinę później

Już wszystko wiem. Jednak nie jestem w ciąży. To była jakaś pomyłka w badaniach. Jestem smutna, ale tez lekko szczęśliwa. Nie wiem czy poradziłabym sobie z dwójką dzieci. Teraz mój największy problem. Jak mam powiedzieć to Leonowi? Boję się jego reakcji. Weszłam do domu. Leona nigdzie nie było. Weszłam do kuchni i zobaczyłam na blacie kartkę z napisem:

"Jestem z Leną u Clary. Będę około 15.

Kocham cie, Leon."

Spojrzałam na telefon. 15.00. Za chwilę powinien być. Usiadłam na blacie i czekałam.

-Jestem. - usłyszałam głos Leona dobiegający z salonu.

-W kuchni. - krzyknęłam i po chwili do kuchni wszedł Leon.

Zauważył, że nie jestem w humorze i od razu spytał:

-Co się stało? - pogłaskał mnie po włosach.

-No bo wiesz... Emm...

-Nie, nie wiem. - zaśmiał się.

-Wcale mi tego nie ułatwiasz. - zrobiłam poważną minę. - Tylko się nie denerwuj i wysłuchaj mnie do końca. No... Bo ja... Ja już nie jestem... Nie jestem w ciąży.

 -Co? - spytał zdenerwowany. - Znowu to zrobiłaś?!

-Nie, ja nic nie zrobiłam. Posłuchaj do końca.

-Nie chce niczego słuchać! Nic się nie nauczyłaś za poprzednim razem? - powiedział i wyszedł.

-Ale Leon! - chciałam go zatrzymać, ale usłyszałam tylko trzaśnięcie drzwi.

 Nie martwcie się i nie zabijajcie. Będzie dobrze. W następnym rozdziale się pogodzą, po prostu raz na jakiś czas muszą się pokłócić żeby się ładnie pogodzić. ;D 

Czy komuś jeszcze się strasznie nie chce iść do szkoły? Teraz strasznie nauczyciele męczą i jak nikomu się nic nie chce, to pełno kartkówek i sprawdzianów. -,- Ja chce wakacje!!!

A propo wakacji. Bo nie wiem czy będziecie czytać. Ja na pewno będę pisać, bo będzie mi się cholernie nudzić. ;D