Rozdział LXIV // 64 - Część pierwsza. ~ "Kocham cię"

Leon

"-Posłuchaj... Ja... - zaczęła Viola.

-Jesteś ze mną tylko dlatego, że cię kocham a ty nie chcesz mnie zranić? - dokończyłem za nią.

-Leon... Przepraszam... - powiedziała i wyszła z pokoju."

Taki był mój najczarniejszy scenariusz. Oby się nie spełnił...

Violetta

No i co ja mam mu powiedzieć? Nie to, że go nie kocham. On jest dla mnie mega ważny.

Ja sama nawet nie wiem, dlaczego stamtąd uciekłam. Co ja wyprawiam? Violetta czy ty chcesz wszystko zepsuć?! Ehh...

-Posłuchaj... Ja...

Leon

Zaczęła tak samo jak w moich myślach. Lekko ześwirowałem i powiedziałem to samo o czym myślałem. Zrobiło mi się głupio, bo Viola popatrzyła na mnie miną mówiącą "Jesteś idiotą".

-Leon...

Teraz to się na prawdę wystraszyłem...

-Nawet o tym nie myśl. W życiu bym cię tak nie skrzywdziła. Ja cię naprawdę kocham i kochałam cię nawet wtedy. Po prostu zakochałam się na maksa w tobie wtedy, gdy cię straciłam po "Talentos 21" Dopiero wtedy zrozumiałam jak wiele dla mnie znaczysz i, że jesteś całym moim światem i, że jesteś mi bardziej potrzebny do życia niż tlen. - uśmiechnęła się lekko.

-Ale nadal nie rozumiem, dlaczego stamtąd uciekłaś?

-No bo nie chciałam mówić Camili i Fran prawdy, zasypywały by mnie pytaniami. Sam widzisz, teraz wydzwaniają, a co dopiero wtedy, gdybym im prawdę powiedziała... No ale nie bądź taki i przytul się do mnie. Przecież nic takiego się nie stało. - uśmiechnęła się a ja ją mocno przytuliłem i pocałowałem.

Późnym wieczorem

Violetta

-Obejrzysz ze mną serial, prawda? - spytał Leon z błagającą miną małego dziecka.

-Na tej kanapie? W tym salonie? W życiu...

-Czemu?

-No a jak Marco przyjdzie z jakimiś zdjęciami? Czy coś innego? Dobrze wiesz, że wrócił.

-No nie przesadzaj. To był tylko sen. No chodź. - pociągnął mnie za rękę do salonu. - Będzie okey.

Usiedliśmy na kanapie i Leon włączył telewizor. Tylko żebym tu nie zasnęła...