35. Epilog ~ Każda bajka ma swój koniec.

DEDYKACJA DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY CZYTALI, CZYTAJĄ, BĄDŹ BĘDĄ CZYTAĆ. KOCHAM WAS ♥

Kilka dni później…

Kroczyła ścieżkami małego parku, obserwując pożółkłe liście, które powoli opadały na ziemię. Gdy uniosła głowę do góry, by spojrzeć na szare i zasłonięte ciemnymi chmurami niebo, na jej czoło spadła kropla wody, a po niej kolejna i kolejna. Ona tylko westchnęła cicho, jak gdyby ani trochę nie interesowało jej to, że za chwilę zacznie padać, a ubrania będzie miała przemoknięte. W tej chwili myślała tylko o nim. O nic, o niej, o nich. Kiedyś razem, teraz osobno, a za kilka godzin oddaleni od siebie o tysiące kilometrów. Na zawsze.

- Wszystko zniszczyłam… A teraz skończę jako stara panna z kotem. - Zaśmiała się sama z siebie, mimo że łzy cisnęły się jej do oczu.

Spojrzała na biały zegarek, który ciasno opinał jej nadgarstek i przyśpieszyła kroku. Po kilku sekundach niemalże biegła w stronę lotniska, nadal mając nadzieję, że jeszcze zdąży, by przynajmniej przeprosić i się pożegnać.

Lotnisko znajdowało się zaledwie kilkanaście minut drogi od parku, przez który przebiegała właśnie szatynka. Bieganie nigdy nie było jej mocną stroną, a szczęście zdecydowanie nie dopisywało jej od kilku tygodni. Przechodnie, których i tak było niewielu ze względu na pogodę, patrzyli na nią dziwnie, jakby była jakimś wybrykiem natury.

Wbiegła do budynku, rozglądając się nerwowo wokół. „Jest tu zbyt dużo ludzi, nie znajdę go”, pomyślała, wzdychając głośno.

- Violetta?... - szepnął za jej plecami doskonale znany głos.

Zadrżała i odwróciła się, powoli unosząc głowę, by spojrzeć w jego brązowe, przepełnione smutkiem oczy. Otworzyła usta, żeby już coś powiedzieć, lecz szybko się rozmyśliła i nie zrobiła tego. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy, nie potrafiła wydobyć z siebie ani jednego słowa, które miałoby być skierowane do niego.

- Co ty tu robisz? Jeśli przyszłaś po to, by… - zaczął, nie dając szatynce nawet chwili na wytłumaczenie się.

- By?

- Och, nieważne. To coś ważnego? Nie wiem czy zauważyłaś, ale nie mam czasu na pogaduszki - burknął, rozglądając się nerwowo.

Jednak szybko pożałował tego, jak ją właśnie potraktował. A biorąc pod uwagę to, jak traktował ją w ciągu ostatnich kilku tygodni - żałował jeszcze bardziej. Mimo wszystkich błędów, które popełniała, wciąż była tylko zwykłą dziewczyną, którą on wciąż…

- Uch, chciałam tylko się pożegnać i… przeprosić. Za wszystko. Wiem, że to nie sprawi, że będzie lepiej, ale… - urwała, zaciskając mocno powieki, by powstrzymać cisnące się do oczu łzy.

- Nie musisz mnie przepraszać.

- Nawet jeśli… Po prostu chcę to zrobić. - Uniosła wzrok, który do tej pory uparcie wbijała w podłogę, by spojrzeć na stojącego naprzeciw niej chłopaka. - Przepraszam, Marco. Nie chciałam, by to wszystko tak wyszło, naprawdę. I zdaję sobie sprawę z tego, ze zniszczyłam wiele rzeczy i popełniłam jeszcze więcej błędów, ale naprawdę żałuję, że to wszystko się tak skończyło. Gdybym tylko mogła cofnąć czas…

- Ale czasu nie da się cofnąć, Violetta. Mógłbym powiedzieć, że było minęło, ale nie jestem pewny, czy potrafiłbym tak po prosty o tym zapomnieć.

- Nie każę ci o niczym zapominać. Chociaż chciałabym, żebyśmy oboje o tym zapomnieli. Ale tak się składa, że ja też nie potrafię. Bo to przeszłość i ty tam byłeś. A ja nie potrafię o tobie zapomnieć. Przepraszam - westchnęła cichutko, odwracając wzrok.

- Za co tym razem?

- Za to, że nie potrafię o tobie zapomnieć, a wiem, że chciałbyś.

- Chciałbym powiedzieć, że… nieważne.

- I przepraszam za to, że tutaj przyszłam, i w dodatku marnuję twój czas - powiedziała, ignorując go. - To głupie z mojej strony… Mam nadzieję, że tam, dokąd wyjeżdżasz, będzie ci lepiej i będziesz szczęśliwy. Żegnaj, Marco.

Odwróciła się, a samotna łza spłynęła po jej policzku. Ruszyła w kierunku wyjścia z chęcią dotarcia do swojego pokoju i rozpłakania się, po czym otarła wierzchem dłoni mokre już od łez policzki.

- Violetta, zaczekaj! - krzyknął cicho Marco i mimo hałasu panującego na lotnisku, szatynka najwidoczniej usłyszała jego nawoływanie, gdyż odwróciła się niepewnie.

Podbiegł do niej, ciągnąc za sobą niewielką, czerwoną walizkę. Wypuścił jej metalową rączkę, by złapać drobną i zimną dłoń dziewczyny. Spojrzał w jej oczy, a przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu.

- Spóźnisz się na samolot - szepnęła, starając się nie zwracać uwagi na to, co właśnie zrobił.

- Jakoś zbytnio mnie to nie interesuje w tej chwili. Chcę się na niego spóźnić. - Przybliżył się do niej nieznacznie. - Przepraszam - oznajmił, a szatynka spojrzała na niego jak na dziwaka. - Za wszystko. Skoro ty, to ja też powinienem. I wiesz, tak sobie myślałem… Ugh, słowa są głupie.

Spojrzał na nią, po czym zmniejszył i tak małą już odległość między nimi, by już po chwili… pocałować ją.

Mówiłam, że nie grzeszy ilością. Co dziwne - nawet mi się podoba. Po raz kolejny zmieniłam narrację, ze względu na to, iż tak lepiej mi się pisało. Nie miałam ochoty i czasu sprawdzać ewentualnych błędów, ale mam nadzieję, że nic w oczy nie razi i że się podoba. 

Więc... to już koniec. Nie wiem, mam mieszane uczucia. Ani nie jest mi smutno, ani wesoło. Gdy zaczynałam to pisać, to miałam wątpliwości, co do tego, czy to już ma być epilog, czy może nie. Ale trudno, zdecydowałam dawno temu i koniec.

Za chwilę dodam post informacyjny, w którym wyjaśniłam kilka ważnych spraw.