23. ~ You-Mix.

                - Viola, naprawdę nie musisz się mną opiekować, jak małym dzieckiem, poradzę sobie… - mruknął, gdy dziewczyna kolejny raz z rzędu poprawiała mu poduszkę.
                Była opiekuńcza, to prawda. Od dzieciństwa lubiła opiekować się zwierzakami sąsiadek, gdy te wychodziły na dłużej z domu, lub lalkami, które imitowały małe dzieci.
                Jeśli chodziło o szatyna, to była aż nadopiekuńcza. A zwłaszcza w tej chwili. Darzyła go wielkim i prawdziwym uczuciem, więc jakby inaczej? Martwi się o niego i chce jak najlepiej.
                - Właśnie, że muszę, bo ty jesteś takim małym dzieckiem - zaśmiała się. - A nie pasuje? - uśmiechnęła się zadziornie i usiadła obok niego na łóżku.
                - Oczywiście, że pasuje, ale mogłabyś nie maltretować tak tej biednej poduszki - odpowiedział przez śmiech i wstał, podążając w kierunku drzwi.
                - Chwila, chwila. Gdzie ty się wybierasz?
                - Do kuchni. Chciałem ci zrobić gorącą czekoladę.
                - Dziękuję, obejdzie się. Masz tutaj leżeć i odpoczywać, jasne? - dziewczyna twardo stała przy swoim.
                Spojrzał na nią i słodko się uśmiechnął, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Ona nadal zaprzeczała. Usiadł więc obok niej i objął ją ramieniem. Szatynka chciała się mocno wtulić w jego wysportowane ciało, jednak nie mogła… Odsunęła się lekko. 
                - Przepraszam… Nie powinienem… - szepnął i odwrócił głowę.
                - Nie przepraszaj, przecież nie masz za co. Po prostu… Nie powinniśmy… - przerwała na moment i spuściła głowę. Po chwili dodała: - Muszę już iść, nie będzie mnie tutaj cały tydzień, bo muszę w czymś pomagać tacie. Za chwilę powinna przyjść Fran.
                Chłopak posmutniał i przytulił dziewczynę, a ona się lekko uśmiechnęła. Może i nie powinni, ale co z tego…
                - To tylko tak po przyjacielsku… Będę tęsknić, wiesz? - uśmiechnął się lekko, a ona pocałowała go w policzek i podeszła do drzwi.
                - Jak będziesz czegoś potrzebował to dzwoń. Dla ciebie zawsze znajdę czas.
                Miała już nacisnąć na klamkę i wyjść, lecz przerwał jej dzwonek telefonu. Wyciągnęła go z bladoróżowej torebki i nie patrząc na wyświetlacz odebrała.
                - Potrzebuję cię… -usłyszała w słuchawce lekko ochrypnięty i przygnębiony głos. Przeszły ją przyjemne dreszcze.
                 Odwróciła się lekko i szepnęła:
                - Leon… Wiesz, że nie o to mi chodziło… Nie utrudniaj tej sytuacji jeszcze bardziej. Ehh… - westchnęła widząc wzrok chłopaka. - Przyjdę jutro. - uśmiechnęła się promiennie i wyszła z jego domu.

                Do: Leoś <3
Śpisz?… xx

                Od: Leoś <3
Tak, jest 15, a ja śpię. Dobranoc xD A co chcesz? ;D

                Do: Leoś <3
Nie musisz być od razu taki chamski, wiesz? ;P Chciałam tylko zapytać jak się czujesz ;D Tak, martwię się…

                Od: Leoś <3
Nawet dobrze. Ale byłoby lepiej jakbyś tu była <3

                Do: Leoś <3
Mogę przyjść, ok? ;D

                Od: Leoś <3
Nie trzeba ;)

                Do: Leoś <3
Dobijasz mnie >.< I tak przyjdę ;D Ale nie teraz, wieczorem. A jak nie wieczorem, to zadzwonię ;D I przyjdę jutro. Pasuje, czy nie trzeba? ;P

                Od: Leoś <3
Nawet bardzo pasuje ;D Chociaż lepiej wieczorem… ^^

                Do: Leoś <3
To przyjdę rano. ZBOCZEŃCU! ;P

                Od: Leoś <3
Nie o to mi chodziło… -.- Ta tylko o jednym myśli, zobaczymy co będzie jak ojcu powiem! ;D Ej, noga mi zdrętwiała… xD

                Do: Leoś <3
O mamo! Dzwonię na pogotowie! Trzymaj się! Nie martw się, może nie będą amputować! I przy okazji zgłaszam to do prokuratury!

                Od: Leoś <3
Vilu… Spokojnie… Ale odpowiedz mi na jedno, krótkie pytanie… Co ty do cholery ćpałaś?! I to jeszcze beze mnie, no wiesz… xx

                Do: Leoś <3
Nic takiego… Tylko twoje perfumy ;D <3 Idę do łazienki, poczekaj chwilę.

                Od: Leoś <3
Już tęsknię .xx

                Dziewczyna wyszła po cichu z pokoju, a po chwili do jej uszu dobiegły dźwięki dość głośnej rozmowy. Dochodziły one z salonu, w którym odbywało się teraz spotkanie biznesowe Germana z państwem Verdas - rodzicami Leona.
                Jednak nie wyglądało to, jak zwykłe spotkanie biznesowe. Na stole żadnych papierów, jak zwykle. Jedynie filiżanki kawy. Ubrani byli nie w stroje jak na takie spotkania, lecz w zwykłe, swobodne i codzienne ubrania. Rozmawiali praktycznie o wszystkim, lecz tylko jedno utkwiło jej w pamięci…
                - Oni pasują do siebie, jak dwie krople wody! Muszą być razem - wykrzyknął wesoło Rodrigo, ojciec Leona..
                - Oczywiście! Ile razy słyszałem od niej, że idzie do Marco, a gdy wracała do domu, mówiła, że spotkała się z Leonem - wyjaśnił German radosnym tonem głosu, a Violetta zarumieniła się. Czyżby ze wstydu, że okłamuje własnego ojca w tak błahych sprawach?
                - Tak samo jest z Leonem. Ostatnio powiedział, że idzie do Francesci, a po pięciu minutach wrócił do domu, lecz nie sam. Z Violettą. Tłumaczył się, że nie było jej w domu, a Violę spotkał na ulicy.
                Szatynka szybko wróciła do swojego pokoju. Była zmieszana. Nie rozumiała nic z ich rozmowy. Nie chcą, żeby ich dzieci były szczęśliwe, lecz osobno?…
                Usiadła na łóżku i wzięła do smukłej dłoni białego iPhone’a z różową obudową.
               
                Do: Leoś <3
Twoi rodzice są u mnie na „spotkaniu biznesowym” (jasne…) i nie zgadniesz o czym rozmawiają. Wcale nie o tym, o czym powinni. Według nich musimy być razem i pasujemy do siebie jak dwie krople wody .xx

                Od: Leoś <3
Bo to prawda ;* A rodziców trzeba słuchać. Przyjdziesz? Proszę…

                Do: Leoś <3
Leon… Nieważne… Nie mogę, bo jak zejdę na dół, to ojciec zrobi mi kazanie przy twoich rodzicach i wyśle na górę. 

                Od: Leoś <3
Przesadzasz. Przyjdź wieczorem, ja tak ładnie proszę <3

                Do: Leoś <3
No dobra… ;P To do wieczora .xx

                Piękna, zielona łąka, wokół wiele wysokich drzew, które pokryte były różowo-czerwonymi kwiatami. Razem z lekkim powiewem wiatru spadały powoli na ziemię, delikatnie ją otulając.
                Poniżej wysokiej górki rozciągało się przejrzyste, szmaragdowe morze. Gdyby się dokładnie przyjrzeć, można było ujrzeć w oddali drobną łódkę, powoli płynącą po tafli wody.
                Ona idealna, w tej chwili niejedna chciałaby bez wahania nią zostać. Była ubrana w zwiewną, asymetryczną sukienkę w kolorze ciemnego różu, ze świecącym od cekinów kołnierzykiem. Jej drobne stopy pokrywały ciemnobeżowe botki na kilkucentymetrowej koturnie, spod których wystawały bladoróżowe skarpetki z białą falbanką. Włosy dziewczyny zostały podkręcone lokówką, co jeszcze bardziej dodawało jej naturalnego wdzięku i dziewczęcości. Malinowe usta lekko muśnięte mocno różową szminką, rzęsy pomalowane czarnym tuszem, a tuż nad nimi była widoczna idealnie równa kreska zrobiona eyelinerem.
                 A on - czerwony T-shirt i granatowy sweterek z ciemnobłękitnymi wykończeniami. Białe spodnie typu rurki i czarne trampki fantastycznie współgrały z resztą stroju chłopaka. Lekko zmierzwione, ciemne włosy były „ułożone w artystyczny nieład”, lecz mimo to wyglądały jakby spędzał przynajmniej godzinę dziennie przed lustrem. Po prostu chłopak-marzenie.
                Nic takiego, a jednak tak wiele…
                Dziewczyna stała przy brzegu małej fontanny kilkanaście metrów za chłopakiem, natomiast on siedział na zwykłej, drewnianej ławeczce pomalowanej na biało.
                Podeszła do niego powoli i stanęła obok niego. Trzymał w ręce gitarę i grał piosenkę dobrze znaną dziewczynie. Otworzyła usta i już miała zaśpiewać razem z nim, lecz on przestał grać i podniósł wzrok na nią.
                - Violetta… Musimy porozmawiać… I to poważnie.

- Stało się coś? - zapytała zmartwiona. - Chyba nie chcesz… -

- Nie, nie, oczywiście, że nie - przerwał jej, uśmiechnął się do niej promiennie, odrzucając tym złe myśli dziewczyny. - Chodzi mi o to, że… ostatnio oddaliliśmy się od siebie i to… boli… - dodał szepcząc.

                - Marco… Ja doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale wiesz, że ostatnio muszę pomagać ojcu… I do tego ten wypadek Leona.

                - Właśnie, Leon. Jego zawsze stawiasz na pierwszym miejscu. Rozumiem, miał wypadek, ale jest już dobrze, więc nie musisz się nim tak przejmować… Nie ma dnia, żebym nie słyszał „A bo Leon to, Leon tamto”.

                - Oboje jesteście dla mnie tak samo ważni. Nie musisz być aż tak zazdrosny.

                - Myślę, że raczej muszę. Przecież to Leon.

                - Dobra, skończmy ten temat, bo wcale nie chcę się z tobą kłócić. Chodź, pójdziemy na spacer - uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła chłopaka za rękę w stronę małej łąki.

Kilka dni później…

                W ciasnej sali zebrało się ponad dwudziestu uczniów, co wywołało straszny harmider. Niektórzy rozmawiali, inni się kłócili, a jeszcze inni siedzieli cicho, jak mysz pod miotłą, myśląc o czymś całkiem innym, niż zbliżająca się lekcja z dyrektorem szkoły.

                - Kochani, proszę o ciszę! - krzyknął Pablo stojący na scenie, a w klasie momentalnie zrobiło się cicho, jak makiem zasiał. - Mówiłem wam tydzień temu, że za niedługo przyjedzie ważny gość. Oto Marotti - wskazał ręką na mężczyznę stojącego obok. - Dyrektor You-Mixu. Wczoraj postanowiliśmy zrobić konkurs. Spośród wszystkich, którzy się zgłoszą i zaprezentują nam swój układ taneczny i piosenkę, wybierzemy osiem osób, które przejdą do półfinału. Dobierzemy was w pary i tutaj to samo, co w eliminacjach do półfinału. Dalej przejdą cztery osoby, które - uwaga - wyjadą do Paryża na specjalny pokaz emitowany w telewizji i w internecie. Za pomocą głosów widzów wybierzemy dwie osoby, które wygrają. A nagroda pozostaje tajemnicą - zaśmiał się.

                W klasie ponownie zapanował hałas. Wszyscy rozmawiali ze sobą podekscytowani wiadomością od nauczyciela.

                - Zapisywać można się od kolejnej przerwy. Na korytarzu będą ustawione stoliki ze zgłoszeniami, wystarczy je dokładnie, powtarzam, dokładnie wypełnić i zanieść do Marottiego, który będzie razem ze mną w pokoju nauczycielskim - uśmiechnął się ciepło i razem z Marrottim wyszli.

Ten rozdział też był już napisany, ale znowu parę rzeczy nie pasowało i musiałam zmienić, a końcówkę dopisać XD

Tytuł oklepany, ale ciii ;P

Taka mała zmiana planów z tym You-Mix'em. Bo miało go nie być ;P No ale jest. Myślę, że to dobre rozwiązanie ^^ I tak, troszkę ściągnęłam z serialu, ale to tylko troszeczkę ;P

A właśnie... Czemu nagroda zostanie tajemnicą? Bo tak szczerze, to ten pomysł był spontaniczny, konkurs miał być później, ale już nie wiedziałam, co napisać, no więc... ;D Musicie pomóc ;3 Piszcie ciekawe propozycje w komentarzach ;D
Wpadłam na pomysł, żebyście to wy głosowali w You-Mix'ie, ale pomyślałam, że zrobię ciut inaczej ^^ Tak będzie lepiej ;D Nie powiem dlaczego, sami dowiecie się po zakończeniu konkursu XD

Propo komentarzy, to jestem trochę zawiedziona tym, że wyświetleń jest coraz mniej, tak, jak i komentarzy. I jestem praktycznie na 100% pewna, że to dlatego, że nie ma tej dorosłej, szczęśliwej Leonetty. To trochę boli, ale dziękuję tym, którzy zostali <3 I mam nadzieję, że na trzecie - zupełnie inne - opowiadanie też zostaniecie <3

Kolejny... Kolejny nie mam pojęcia kiedy, nie mam napisanego ani jednego słowa, muszę trochę pomyśleć, co ma tam być i muszę znaleźć czas na napisanie, a jakoś na razie go nie widzę. Podejrzewam, że szybko on tu nie zawita, bo mam po prostu... zapierdziel w szkole, jak zawsze po wolnym czasie >.<

Do kolejnego <3