12. ~ Jeden czyn potrafi zmienić wszystko...

                Lekcje dobiegały już końca. Na ostatniej lekcji Leon miał zaprezentować swoją nową piosenkę. Denerwował się trochę, tym bardziej, że to piosenka o uczuciach…
                Poproszono go na scenę. Wziął gitarę do ręki, a po chwili w sali rozległy się pierwsze dźwięki piosenki. Francesca usiadła tuż za Violettą. Uśmiechnęła się do chłopaka i odgarnęła włosy z ramion.

Por tu amor yo renaci eres todo para mi 

Hace frio y no te tengo y el cielo se ah vuelto gris

Puedo pasar mil años, soñando que vienes a mi

Por que esta vida no es vida sin ti

 Spojrzał na dziewczynę o ciemnych włosach. Uśmiechnął się do niej i śpiewał dalej…

Te esperare por que al vivir tu me enseñaste

Te seguire por que mi mundo quiero darte

Hasta que vuelvas te esperare

Y hare lo que sea por volverte a ver

Patrzył jej w oczy. Śpiewał to do niej…

Quiero entrar an tu silencio y el tiempo detener

Navegar entre tus besos y juntos a ti crecer

Puedo pasar mil años soñando que vienes a mi

Por que esta vida no es vida sin ti

Ona spojrzała na niego ze zdziwieniem w oczach. Jednak uśmiechała się…

Te esperare por que al vivir tu me enseñaste

Te seguire por que mi mundo quiero darte

Hasta que vuelvas te esperare

Y hare lo que sea por volverte a ver

Obie się do niego usmiechały. Violetta i Francesca. Lecz która z nich była tą szczęściarą?…

Te esperare aunque la espera sea un invierno

Te seguire aunque el camino sea eterno

Mi corazon no te puede olvidar

Y hare lo que sea por volverte a amar

Y hare lo que sea por volverte a amar

Piosenka dobiegła końca, a chłopak zszedł ze sceny i wyszedł z sali.

                - O, to na pewno o mnie - powiedziała uśmiechnięta od ucha do ucha Francesca.
Violetta wyciągnęła telefon z torebki, spojrzała na wyświetlacz. „Sms od ukrytego numeru… Dziwne…” - pomyślała.

                Od: Numer ukryty
Ta piosenka była o tobie… ~ L. <3

                Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem, wstała z krzesła i szybko wybiegła z sali.

                Szatynka wracała do domu. Szła powoli, nigdzie jej się nie śpieszyło. Była ładna pogoda, słońce łagodnie ocieplało jej delikatną twarz. Wyciągnęła telefon z torebki. „Zaryzykować, czy lepiej nie?…” - pomyślała. Po chwili zdecydowała.

            Do: Leoś <3
To od ciebie dostałam tego sms’a?… xx

           Od: Leoś <3
Nie, nie. No coś ty.

           Do: Leoś <3
Oj Leoś, Leoś… Może i jesteś dobrym aktorem, ale kłamać nie umiesz. Gdybyś to nie był ty, to nie wiedziałbyś o jakiego sms’a mi chodzi ;D Dziękuję <3

           Od: Leoś <3
Oj Violuś, Violuś… Dobra, nic nie wymyśle… Nie ma za co, zwykła przyjemność xx

Ona tylko uśmiechnęła się do siebie. Tak nazywał ją we śnie…

           Do: Leoś <3

Chciałabym cię teraz przytulić, ale nie mam jak… ;c

          Od: Leoś <3

Odwróć się. <3

                - Co? Po co mam się odwr… - dziewczyna odwróciła się i wpadła na Leona. - O… Jak ty tu?… - zapytała zdziwiona.
                - Mówisz, masz - zaśmiał się i rozłożył ręce. - Chciałaś mnie przytulić…
                Szatynka przytuliła się mocno do chłopaka i uśmiechnęła się.
                - Mam dla ciebie niespodziankę, Vilu - odparł uśmiechnięty chłopak, unosząc palce. -Tylko musisz zamknąć oczy.
                Dziewczyna posłusznie zamknęła oczy czekając na gest chłopaka… A może jednak nie…? Uważny widz przyglądający się tej scenie zauważyłby pewną nieprawidłowość. Jedno oko dziewczyny było lekko otwarte, a jej usta z sekundy na sekundę zaczęły przybierać coraz to groźniejszy wyraz.
                Leon wyjął pamiętnik zza swoich pleców, pewien spełnienia się jego planu. „A więc Violetta nadal mnie kocha…” - pomyślał, pokazując dziewczynie trzymany w ręku fioletowy pamiętnik.
                - Leon… - Po chwili z ust Violetty zaczęły wypływać coraz to ostrzejsze słowa padające w kierunku zdziwionego Leona. - Jak mogłeś?! - odparła wyrywając mu z dłoni przedmiot.
                - Vilu, o co ci chodzi?… - zapytał zdezorientowany chłopak.
                - O to, że zabrałeś mój pamiętnik. Wiesz… Nawet po Marco bym się tego spodziewała, ale nie po tobie. I nie wiedziałam, że przez to, że się pomyliłam i wysłałam sms'a do ciebie, zrobiłeś coś takiego... I nie mów do mnie Vilu! - krzyknęła.
                Drzwi z hukiem trzasnęły mu przed nosem. Został sam… Leon Verdas został sam z obrazem płaczącej Violetty przed jego oczami. Płaczącej przez niego…
                - Leon, ty durniu… - powiedział sam do siebie, uderzając się otwartą dłonią w czoło. - Znowu wszystko zepsułeś…

                Szatynka weszła do domu trzaskając drzwiami. Była zła i smutna jednocześnie.
„Jak on mógł go zabrać… Jeszcze pewnie przeczytał, co?! Wie teraz wszystko, zna mnie na wylot… Moje uczucia, to co mi siedzi w głowie…” - pomyślała i rzuciła pamiętnikiem o podłogę. - „A myślałam, że już będzie dobrze… Nienawidzę go!” - schyliła się, by podnieść pamiętnik. Przeszła przed kuchnię i jadalnię. Gdy weszła do salonu, zatrzymała się zdziwiona.
                - Angie… Co tu robią te walizki, o co chodzi? Wyprowadzasz się? - pytała przerażona, gdy podbiegła do ciotki. Angie otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz przerwał im German schodzący z góry z walizką. - Tato, o co chodzi? Znowu się wyprowadzamy?!

                Szli powoli przez wąskie uliczki parku. Nie odzywali się do siebie od wyjścia z terenu basenu. Od kiedy ją tam zaprowadził - byli codziennymi gośćmi tej wodnej krainy. Kochała pływać i dzięki temu się uśmiechała, a on - kochał jej uśmiech, więc z chęcią ją tam zaprowadzał.
                Blondynka ciągle patrzyła w przeciwną stronę, by tylko uniknąć jego wzroku. Sama nie wie dlaczego to robiła. Dzisiaj był wyjątkowo dziwny dzień. Poczuła jakby… oddalili się od siebie, a właśnie tego chciała uniknąć.
                Spojrzała na niego w momencie, gdy on wpatrywał się w nią jak w obrazek. Spuściła głowę i nieśmiało złapała go za rękę. Szli w milczeniu przez jeszcze kilka dobrych minut, lecz Ludmiła postanowiła to przerwać.
                - Zobacz, stoisko z jabłkami w karmelu! - powiedziała wesoło, gdy przypomniała sobie smak dzieciństwa. Czym prędzej podbiegła do małej, czerwonej budki. Kupiła jedno jabłko i wróciła do chłopaka, uśmiechnięta od ucha do ucha.
                W drodze do domu dziewczyny nadrobili czas nie odzywania się do siebie. Usta, które wypowiedziały już z milion słów, nie miały zamiaru się zamknąć. Po chwili stali przed bramą do średniej wielkości domku jednorodzinnego.
                - Do jutra - powiedział chłopak i pocałował blondynkę w policzek. Odwrócił się i zrobił dwa małe kroki.
                - Zaczekaj. Dziękuję… - szepnęła, jednak na tyle głośno by tylko on usłyszał.
                - Za co? - zapytał, gdy odwrócił się twarzą do dziewczyny.
                - Za wszystko… Ale najbardziej za to, że dzięki tobie… wiem co to prawdziwą miłość… - Jej twarz nabrała lekkich rumieńców, a chłopak uśmiechnął się ciepło. - Zadzwonię wieczorem.
                Oboje spojrzeli na siebie po raz ostatni tego dnia i rozeszli się w swoją stronę.

Aww, moment Leonetty, potem kolejny, a potem wkroczyłam ja i wszystko popsułam ;_; Tak mi ich szkoda, że aż wcale... xD

Dziękować Albie za pomysł na Fedemile <333 I Oli w pomocy z kłótnią Leonetty <333 A za tytuł Martynie <333 

Jak mi się uda, to napiszę świątecznego one shota, albo coś takiego xd 

Coś jeszcze? Chyba nie. To tyle, do kolejnego <3