02. ~ To tak bardzo boli...

            - O czym tak myślisz?... Viola… - dziewczyna ocknęła się po usłyszeniu swojego imienia.

No tak… Wyobraźnia lubi płatać figle, ale żeby aż tak?

- To... - zaczęła cicho. - Nic takiego - dodała pewniej. - Coś mi się tylko wydawało... - mruknęła do ciotki.

- Violu, wiesz, że ze mną możesz zawsze porozmawiać. Co się dzieje? - Angie wydawała się bardzo zaniepokojona i przejęta sytuacją siostrzenicy.

- Naprawdę, tylko mi się wydawało - powtórzyła i westchnęła głęboko. To było ostatnie zdanie jakie wypowiedziała podczas ich spaceru. Pozostałą część drogi milczała.

Może ją rozpozna, będzie pamiętał kim jest? Nie myśląc o tym więcej, ponownie weszła do budynku Studio. Uważnie się rozejrzała… Był tam. Siedział na małym taborecie przy fortepianie i pisał coś w swoim zeszycie.

Podeszła do okna sali wolnym krokiem. Uśmiechnęli się oboje w tym samym momencie. Jednak nie do siebie.

Usłyszała fragment wolnej i romantycznej melodii. Była piękna… Już miała wchodzić do sali, lecz zatrzymał ją Marco.

- Violetta, jak ja dawno cię nie widziałem! - powiedział wesoło i przytulił drobną brunetkę.

Ona uśmiechnęła się. Pamiętał ją. Chociaż on. Był jej dobrym przyjacielem i chłopakiem jej najlepszej przyjaciółki. Tak właściwie to byłym chłopakiem jej byłej najlepszej przyjaciółki... To przez nią rozpadł się ich związek. Z dnia na dzień coraz bardziej się zaprzyjaźniali, ale nic więcej. Jednak Francesca myślała inaczej…

- Marco… Pamiętasz mnie?... - spytała z lekkim zdziwieniem.

- No oczywiście, czemu miałbym cię nie pamiętać? - oznajmił chłopak z uśmiechem.

- No bo... Em, nieważne. Posłuchaj...  Ty nadal kochasz Fran, prawda? - W jej głosie było słychać nutkę nadziei.

- No tak... A czemu pytasz?... - brunet posmutniał.

- Wiesz... To bardzo dobrze. Będziesz mi do czegoś potrzebny... - Jej głos stał się cichy i pełen tajemnic.

- Cami, powiedziałam ci już, że jej nie wybaczę. Nie chce jej znać, ani jej widzieć. Ale na to wygląda, że będę musiała... - dziewczyna wskazała na Violettę stojącą przy oknie sali muzycznej. Na kilometr było widać, że patrzy się na Leona z wielkim pożądaniem w oczach. - Widzisz?! Znowu próbuje zabrać mi chłopaka! - krzyknęła oburzona Francesca.

- Ciszej, bo cię usłyszy... - wyszeptała Camila, jednak Violetta nadal nie zwracała na nie uwagi.

- Mam to gdzieś, niech usłyszy! Niby taka przyjaciółka z niej. Ledwo wyszła ze szpitala a już się za facetami ogląda... Nie mam nic przeciwko temu, ale on jest mój! - dziewczyna wręcz kipiała złością.

- W sumie to... Nie rozumiem jej. Nienawidziła go, potem nie widziała dwa lata i nagle się za nim ugania... Chwila, przecież to nasza przyjaciółka, nie powinnyśmy tak o niej mówić... - rudowłosa szybko pożałowała tego co mówiła.

- Może twoja tak, ale moja już od dawna nie. Chodź stąd, bo jak na nią patrzę to mnie mdli... - Obie ruszyły na lekcję tańca.

Stał niedaleko budynku Studio OnBeat. Rozejrzał się i ujrzał siedzącą na ławce dziewczynę o długich blond włosach. Podszedł do niej pewnie. Zatrzymał się tuż za nią. Nie wyczuła jego obecności. Była smutna i rozmyślona.

Jej złociste włosy, z lekkimi lokami u dołu pięknie lśniły w słońcu, które oblewało ją ciepłymi promieniami.

Po cichu podszedł bliżej i zakrył jej oczy swoimi delikatnymi dłońmi. Wzdrygnęła się lekko.

- Zgadnij kto to... - wyszeptał jej wesoło do ucha.

- Federico... Idź sobie i nie dotykaj mnie... - powiedziała stanowczo w powróciła do swoich rozmyśleń.

- Skąd wiedziałaś, że to ja? - uśmiechnął się.

- Taki idiotów poznam zawsze i wszędzie. I miałeś wrócić za tydzień...

- A co, dni liczysz? Nie było mnie prawie pół roku, a ty pamiętasz kiedy taki idiota jak ja miał wrócić? - zaśmiał się. - Przyjechałem wcześniej, bo już nie mogłem bez ciebie wytrzymać - uśmiechnął się słodko. - Sama wiesz, że rodzinne wakacje są nudne...

- No wiem. Tęsk... - w ostatniej chwili powstrzymała się od powiedzenia mu tego i przytulenia go.

- Tęskniłaś? To świetnie się składa, bo ja też. - Chłopakowi uśmiech nie schodził z twarzy.

- Co? Nie! Ludmiła nigdy za nikim nie tęskni! W ogóle dlaczego ja z tobą rozmawiam? Ludmiła odchodzi! - charakterystycznie pstryknęła palcami i udała się do Studia.

- No ale co ja mam robić? - chłopak był już kompletnie pogubiony w tej sprawie.

- Marco, nawet jeszcze nie skończyłam mówić... Skoro chcesz odzyskać Fran musisz robić to co na samym początku waszego związku. Czyli dawać jej kwiatki, czekoladki, przepraszać, mówić słodkie słówka...  A najważniejsze - starać się o nią tak bardzo jak jeszcze nikt się o nią nie starał - tłumaczyła pewnie dziewczyna. 

- No okey, ale nie ma tak łatwo. A co z Leonem?... - brunet dalej nie był pewny co do tego planu.

- A nim zajmę się ja. Chociaż nie wiem jaki on w ogóle jest... Ale ty wiesz, więc opowiadaj! - uśmiechnęła się uroczo.

- Co mam ci opowiadać, przecież go znasz. I nie rozumiem do czego ci on potrzebny, nienawidzisz go. Nie pamiętasz już jak cię wyzywał i traktował jak pierwszą lepszą, która da mu się uwieść?

- Pamiętam... Ale po tym śnie wszystko się zmieniło... Kocham go... Wiem, że gdzieś tam w środku istnieje ten dobry Leon, który chce się wydostać, ale się boi... - wypowiadała te słowa rozmarzonym głosem.

- Po jakim śnie? Coraz mniej rozumiem... - Marco usiadł zrezygnowany na ławkę.

- Oj, nieważne. Długa historia - usiadła obok niego.

 „A co jeśli się nie uda?... Nie, musi się udać. Musi...” - myśli obojga krążyły po głowie jak oszalałe.

- Już trzeci raz dzisiaj cię widzę jak tu stoisz. - Ni stąd, ni zowąd obok Violetty pojawił się Marco. - Violetta, żyjesz?...

Co?... - dziewczyna była w innym świecie. W świecie, gdzie najważniejszy jest tylko Leon.

- Wiesz, że takie stanie tutaj i gapienie się na niego nic ci nie da?

- Ja doskonale o tym wiem. Ale w taki sposób próbuję go poznać "od nowa". Patrzę na niego od dłuższego czasu i nie wygląda na taką męską wersje Ludmiły. Bardzo męską... Ze ślicznymi oczami, pięknym uśmiechem i miękkimi włosami... - Mogłaby tak wymieniać godzinami.

- Macałaś mu włosy? - chłopak zaczął się śmiać jak opętany.

- Marco, ogarnij się... Ale nie. Jeszcze nie - podkreśliła ostatnie zdanie, po czym również się zaśmiała. - Dobra, spokój bo ludzie się patrzą... - Znów spojrzała w stronę Leona. - Ej, Marco! Uśmiechnął się do mnie! - powiedziała uśmiechnięta. W końcu jakieś plusy.

- Viola... Nie żeby coś, ale kilka metrów za tobą stoi Fran... - Zrozumiała, że to do niej się uśmiechał. Posmutniała i usiadła na krześle przed oknem do sali. Skąd tam wzięło się krzesło? Eh, nieważne...

- Może jednak jakieś minusy a nie plusy… - powiedziała zrezygnowana.

- Słuchaj, głowa do góry. Uda nam się. Na pewno, obiecuję ci to. Ale musimy zacząć działać… - Chłopak przykucną obok niej I uśmiechnął się lekko.

“No tak, zacząć działać… Ale jak?...” - Dużo pytań, lecz zero odpowiedzi. Jakiejkolwiek… - “Mówiłam mu co ma robić, a sama nie wiem co robić mam ja… To jest chore… Przecież Leonowi nie będę dawała czekoladek i kwiatków…”

Szła powoli w stronę domu. Była 15.00. Żar strumieniami lał się z nieba, jakby robiąc na złość zmęczonej dziewczynie. W jej głowie przewijały się tysiące myśli, czy aby na pewno dobrze robi...? Postanowiła nie zawracać sobie tym głowy udając się do swojej ulubionej lodziarni. Jeszcze ma czas.

Weszła do knajpki i rozejrzała się w poszukiwaniu wolnego stolika. Przy jednym z nich siedział on... Uśmiechnął się do niej. Ona nie nie zwróciła na to zbytniej uwagi. Podeszła do krzesełek przy barze i ponownie spojrzała na niego. Podeszła do niego Francesca. No tak… To do niej się uśmiechał…

- Leoś! - krzyknęła szatynka rzucając się chłopakowi na szyję. - Jak ja cie dawno nie widziałam!

- Jakie dawno, rozmawialiśmy w Studio 30 minut temu. Ale i tak się stęskniłem za tobą, kotku - powiedział całując Fran w policzek.

Kotku...to najbardziej ją bolało. To ją tak nazywał...ją i tylko ją. Poczuła , że zaczyna się krztusić, a jej eks przyjaciółka patrzy na nią z zadowoleniem.

- Poproszę dwie cole, dietetyczne - odrzekł Marco klepiąc ją po plecach. - Następnym razem uważaj.

- Wytłumacz mi dlaczego wszystko musi tak boleć... - dziewczyna położyła głowę na ramieniu przyjaciela.

- Nie wiem... - odparł smutno. - Naprawdę nie wiem...

- Chodźmy stąd, ja nie chce na nią patrzeć... Proszę… -powiedziała z żalem w głosie.

- Wiesz, że ona ciągle się na ciebie gapi?! - szepnęła z oburzeniem Francesca.

- A powiedz mi która się na mnie nie gapi... - odpowiedział Leon z dumą w głosie.

- Ale jesteś tylko i wyłącznie mój misiaczku, prawda? I nie gap się tak na tą zdzirę, ja wszystko widzę - spojrzała na niego dając mu znak, że chce już wychodzić.

-Ale ona nie jest...

-A właśnie, że jest! - krzyknęła jakby nie zauważając, że wszyscy ją słyszą. - Chyba nie będziesz jej teraz bronić, prawda? Po tym co nam zrobiła?…

Nie oglądała się wokół siebie, tylko taranowała ludzi siedzących przy stolikach. Nie zwracała uwagi na brzydkie słowa padające z ust obcych ludzi. Francesca Resto spieszy się do kosmetyczki, i nic jej nie zatrzyma...

Todo, vuelve comenzar…

Jeszcze raz chwyciła chłopaka za podbródek, pokazując mu jak dobrze wydobyć dźwięk. Był teraz jedyną osobą, która ją rozumiała.

- Jesteś taka piękna, gdy się śmiejesz - cichutko zamruczał jej do ucha.

- A tobie tak źle wychodzi śpiewanie tej piosenki - dziewczyna ponownie się zaśmiała i kontynuowała granie na pianinie.

Tym razem spróbowała innych klimatów. Zabrzmiały pierwsze dźwięki "Podemos"... Z jej ślicznych oczu popłynęło kilka malutkich łez, lecz ona nie przestawała grać.

- Nie odwracaj się teraz... - szepnęła do Marco.

Chłopak zdziwił się, ale mimo tego wykonał polecenie dziewczyny.

Gdy piosenka dobiegła końca, Violetta spojrzała na Marco z uśmiechem.

- Jakie szybkie zmiany nastroju... - odwzajemnił jej uśmiech. - Dlaczego miałem się nie odwracać?...

- On tam stał... Wsłuchiwał się dokładnie w każdą nutę, w każdy nawet najmniejszy dźwięk... A jak już poszedł to się tak ślicznie uśmiechnął... I uprzedzając twoje kolejne pytania... Płakałam, bo to jest nasza piosenka z tego snu... Znaczy moja i Leona... - dziewczyna spojrzała na drzwi, w których jeszcze przed momentem stała miłość jej życia.

- Jakiego snu?... Ciągle nawijasz o jakimś śnie, a jeszcze ani razu nie powiedziałaś mi o co ci chodzi - zaśmiał się i spojrzał w jej piękne, czekoladowe oczy, w których doszukiwał się odpowiedzi.

- Najpiękniejszego snu i zarazem najgorszego koszmaru w moim życiu... Kiedy indziej ci wytłumaczę, a teraz chodź bo spóźnimy się na lekcje - pociągnęła chłopaka za rękę i wyszła z sali.

Był późny wieczór, właściwie to już prawie noc. Weszła do kuchni w niewiadomym celu. Usiadła na krzesełku przy blacie i zaczęła bezsensownie wodzić palcem po telefonie.

"Chyba nie myślisz, że do ciebie zadzwoni i powie "Dobranoc, śpij dobrze kotku." ... " - te myśli nie dawały jej spokoju. Gdy jedne znikały, to na ich miejsce pojawiały się kolejne. - "A co jeśli zasnę i jutro się już nie obudzę?..."

- Co się stało maleńka? - troskliwie spytała się jej ciotka, odgarniając niesforny kosmyk włosów z jej czoła. - Mnie możesz się wyżalić.

Dziewczyna spojrzała na Angie smutnym wzrokiem, odłożyła komórkę na blat.

- Bo ja Angie... - Nie zdążyła wypowiedzieć nawet zdania więcej, gdy po jej policzkach zaczęły spływać potoki łez. - Dobrze, że chociaż ty i Marco jesteście przy mnie...

Siedział spokojnie na łóżku i myślał o tym czy na pewno dobrze robi... Czy to dziewczyna dla niego... Może ma być całkiem inaczej i dlatego w jego życiu pojawiła się Violetta?... Może to, że jego związek z Francescą coraz bardziej się niszczy, to znak, że powinni to zakończyć? I ta piosenka Violetty… Czy to tez jakiś znak?

Ta cudowna dziewczyna pojawiła się ot tak w jego życiu. Z dnia na dzień. W jednej chwili. Tak po prostu… Dlaczego akurat teraz?...

Wziął telefon do ręki i wybrał numer do swojej dziewczyny  Znał go na pamięć, więc nigdy go nie zapisywał. Miał już nacisnąć zieloną słuchawkę, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał.

- Tak nie może być… Przecież z nią nie zerwę. A zwłaszcza przez telefon! No może kiedyś tak zrobiłem, ale nie chcę być już taki jak dawniej… A Fran naprawdę kocham… Może nie aż tak bardzo, ale… Boże, zaczynam gadać do siebie…

- Nie całkiem do siebie... - usłyszał głos w słuchawce.

Tak wiem, że długo nie było rozdziału, ale nie miałam czasu. Wracałam późno ze szkoły, potem robiłam masę zadań domowych ( bo przecież każdy nauczyciel powie, że to kilka zadanek... ) i uczyłam się ._. Masakra...

Miałam go dodać w piątek, ale okropnie się czułam i ciągle leżałam. Próbowałam coś napisać, ale wychodziło mi jakieś gówno... ;c

Jutro i we wtorek nie idę do szkoły bo jestem chora, więc jak będzie z weną dobrze ( i czasem bo będę musiała lekcje nadrabiać ) to coś napiszę c; NAPISZĘ, NIE DODAM...

Za pomoc dziękuję Madzi, Martynie i Oli, gdyby nie wy, to bym się męczyła z tym rozdziałem kolejny tydzień xd <3

Podoba wam się nowy szablon? Pomyślałam, że warto zamówić nowy, bardziej pasujący do tego  opowiadania. Mnie się bardzo podoba <3

Aleksz się z wami żegna, mam nadzieję, że trzeci rozdział pojawi się wcześniej niż ten ;/ <3