Rozdział XCV // 95 ~ Spotkanie

Violetta

Siedziałam w domu już drugi dzień. Cały ten czas spędziłam na kanapie przeskakując z kanału na kanał. Od tego tyłek już zaczynał mnie pobolewać. A Leoś skakał nade mną jak nad jajkiem. Dobrze że pozwolił mi chociaż chodzić do toalety, bo przywarłabym do kanapy na stałe. Miałam już powoli dosyć Leona i tej jego "specjalnej" sałatki...- Kochanie, może sałatki? - krzyknął Leon.- Jeszcze raz mi powiesz o tej sałatce idioto, to nią dostaniesz!

Francesca

Usłyszałam dźwięk sms. Już miałam się schylić po telefon, gdy nagle nie wiadomo skąd pojawił się Marco.- Proszę, twoja komórka kotku. Nie możesz się teraz przemęczać - odparł spokojnie.- Chodzić może za mnie też będziesz, żebym się nie zmęczyła co? - odparłam z ironią.- Dla ciebie wszystko!- Wszystko?- Oczywiście.- Dobra usiądź plecami do mnie.Marco posłusznie usiadł, a ja zaczęłam go łaskotać pod łopatkami. Chyba mu się to spodobało, bo śmiał się tak głośno, że zdziwiłabym się, jeśli nie słyszeliby tego na zewnątrz. Po chwili Marco zmęczony śmiechem opadł na dywan. Wykorzystałam tę chwilę i wzięłam komórkę do ręki. Sms od Violetty."Sałatkowa tyrania obalona :D A jak tam u ciebie?"Już miałam odpisać, gdy poczułam że ktoś mnie łaskocze. Marco, spryciarz z niego.- Błagam, nie! - zaczęłam piszczeć i jeszcze głośniej się śmiać.- Złapałem cię i teraz nie wypuszczę, jak kotek myszkę - powiedział, po czym zamiauczał jak kotek.Przysunął swoje wargi do moich i złożył na moich ustach namiętny pocałunek. Zdążyłam już chwilę ochłonąć  gdy jego usta przeniosły się na mój brzuch.- Widzisz maluchu jakiego sprytnego masz tatę, co?

Lara

- Podaj mi chusteczkę Laruś, proszę...Po dwóch godzinach płaczu Fede, wreszcie zaznałam spokoju. I pomyśleć, że taki facet ryczy na zwykłym romansidle - Titanicu... Od dziś mówię "nie" wypożyczalniom filmowym.Ale i tak go kocham. Prawdziwą, serdeczną miłością, jaką nigdy nikogo nie kochałam. Wiem, że zawsze będzie przy mnie gdy będę go potrzebować.- Spać mi się chce Fede...- Zaniosę cię na górę i ani słowa sprzeciwu.Zrobiłam lekko zdziwioną minę. Po Fede sprzed kilku minut nie było śladu, a ja nie miałam nic przeciwko zaniesieniu na górę. Delikatnie wziął mnie na ręce i powoli zaniósł na górę, czułam że odpływam. Położył mnie na łóżku i pocałował mnie w usta po czym sam ułożył się obok mnie i zasnął głębokim snem.

Violetta

Leon leżał obrażony na mojej kanapie. Lenę mieliśmy na dzisiejszy wieczór z głowy, była dziś u Cami.- Złaź, chcę usiąść. Nogi mnie bolą.- Wyrzuciłaś moją sałatkę, to grzech niewybaczalny.- Oj nie dąsaj się tak. Jak jesteś taki mądry sam pochodź z takim brzuchem. No kochanie przepraszam. - Wskazałam mu palcem mój zaokrąglający się coraz bardziej brzuch.
- Oj no nie jest tak duży, nie przesadzaj. Ledwo co widać.
- Czyli mogę chodzić do pracy, zajmować się Lenką i normalnie żyć? - spytałam z nadzieją.
- Tego to ja nie powiedziałem. Ale jak chcesz, to możesz zająć się mną. - Na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. Chyba czegoś ode mnie chciał...
- A jak dam ci buziaka to przestaniesz się fochać?
- Buziak to za mało, może tak byśmy spełnili nasz obowiązek małżeński, co?
- Leon, ty zboczeńcu... Chyba ci się coś w główce pomieszało...
- Nie kochanie, wprost przeciwnie. Kto by się oprał Leonowi Verdasowi?
- Jeszcze zaraz powiesz, że mnie zdra...
On już chyba zdawał się mnie nie słuchać, tylko przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować jednocześnie rozpinając mi bluzkę. Nie pozostałam mu dłużna i zaczęłam robić to samo. Kilka minut, a nasze ubrania już znalazły się na podłodze.

Gdy skończyliśmy, oboje zadowoleni Leon pogłaskał mnie po brzuchu i powiedział:
- Zobacz jakiego masz zdolnego ojca, mały.

Następnego dnia...

Leon

Violetta jeszcze chyba była zadowolona po wczorajszym incydencie, bo z jej twarzy nie schodził uśmiech. I zjadła moją sałatkę, co po ostatnim praktycznie graniczyło z cudem. Wziąłem Lenkę na kolana i usiadłem obok Violi, która była zajęta oglądaniem telenoweli. Chwila... Telenoweli?... Czyżbym się przewidział, ona oglądała telenowele? Lenka chyba też to zauważyła, bo zaczęła podśpiewywać "Veo Veo".
- Widzisz to co ja widzę, córcia?
- Tiak - odpowiedziała trochę śmiesznie, a ja się uśmiechnąłem.
- Miałeś jednak rację kochanie, one są genialne - odpowiedziała Viola, jednocześnie wpychając do buzi kolejnego kiszonego ogórka.
- A coś ty dzisiaj taka szczęśliwa, kotku? Czyżby to zasługa twojego najlepszego i...
- Najskromniejszego męża? - przerwała mi.
Violetta zaczęła się śmiać, przez co opluła telewizor resztkami ogórka. Oczywiście ja to będę musiał sprzątnąć. Spojrzałem na nią dziwnie, a ona dalej się śmiała. Przerwał jej dzwonek do drzwi.
- No idź otworzyć. - Violetta nagle spoważniała i popchnęła mnie w stronę drzwi.
- A czemu ja?
- No bo ja nie mogę się przemęczać, skarbeńku - powiedziała sarkastycznie i uśmiechnęła się do mnie.
Podszedłem do drzwi i otworzyłem je. A za nimi kto? Diego oczywiście... I Naty?... Dziwne, że przyszli razem, ale nieważne. Pewnie Natalia będzie chciała wyciągnąć Violę na zakupy. W sumie... Niech idzie, bo znowu zacznie się ze mną kłócić, że ją ograniczam i nie daje jej normalnie żyć. A już przecież miała tak przez kilkanaście lat z ojcem. Ja nie chce jej krzywdzić...
Wpuściłem Naty i Diego do środka. Diego powiedział, że pójdzie na chwilkę do Lenki i za moment wróci. No jasne...
- Leoś, idę na zakupy z Naty. Wrócę za jakieś... Em... Wrócę jeszcze dzisiaj. - Dziewczyny zaczęły się śmiać i wyszły.
- Viola, a torebka? - krzyknąłem, żeby mnie usłyszała.
- A no tak - zaśmiała się i wzięła torebkę z wieszaka. - Dziękuję - powiedziała cicho i pocałowała mnie w policzek.

Violetta

Razem z Naty miałyśmy zamiar pójść do galerii handlowej mieszczącej się niedaleko parku. Postanowiłyśmy zrobić sobie "spacer", więc poszłyśmy dłuższą drogą. Przez cały czas rozmawiałyśmy o tym, że faceci są dziwni. Tak, obgaduje mojego najukochańszego męża, ale cii...
Gdy byłyśmy już przed samą galerią zadzwonił mój telefon. Obstawiam, że Leon. Wyciągnęłam komórkę z torebki i spojrzałam na wyświetlacz. Wywróciłam oczami i odebrałam.

V : Czego znowu chcesz Luigi?
L : Musimy się spotkać. Najlepiej teraz.
V : Nie, zapomnij!
Rozłączyłam się i chciałam schować telefon do torebki, ale znowu zadzwonił.
L : Viola, tylko na dziesięć minut, proszę.
V : Jezuu... No okey... Wiem, że będę strasznie żałować, ale okey. Za pięć minut w kawiarni, obok parku.
L : Dzięki, do zobaczenia.

Rozłączyłam się ponownie i schowałam telefon do torebki.
- Naty, bardzo cię przepraszam, ale muszę się na dziesięć minut spotkać z pewnym idiotą. Ty sobie pochodź po sklepach, czy coś, a ja później do ciebie dołączę. Jeszcze raz bardzo przepraszam.
- No spoko, nic się nie stało. Będę w KFC jak coś. - Szatynka zaśmiała się i poszła w stronę restauracji.

Luigi

Gdy przyszedłem do kawiarni Viola już na mnie czekała i zamawiała kawę. Idealnie...
- Cześć. Przepraszam za spóźnienie.
- Nic się nie stało - odpowiedziała i próbowała wymusić uśmiech. - Po co chciałeś się spotkać? Przecież wiesz, że kompletnie nic z tego nie wyjdzie. Nigdy, okey?
- Tak, wiem. Chciałem tylko porozmawiać.
- Tylko tyle? - Dziewczyna wywróciła oczami. - Przepraszam, idę na chwilę do łazienki.
Po chwili zniknęła mi z pola widzenia, więc mogłem zrobić to, co miałem robić. Wsypałem jej do kawy jakieś proszki, przez które podobno można poronić. Zwinąłem jej z torebki klucze i schowałem do swojej kieszeni.

Dobra, możecie mnie zabić, zadźgać, pobić, czy co tam chcecie. Wiem, że długo nie było rozdziału, bo prawie miesiąc i z tego powodu jestem na siebie strasznie zła, ale po prostu nie miałam czasu, a jak miałam - nie było weny. Przychodziłam ze szkoły o 15, musiałam wiele spraw związanych ze szkołą załatwić, jeszcze telefon mi się popsuł, kłótnie z rodzicami... Katastrofa. 

Ale teraz wszystko ( no prawie wszystko ) wróciło do normy i rozdziały będą pojawiały się częściej. Nie mówię, że codziennie jak w wakacje, bo na to już kompletnie nie miałabym czasu, ale chociaż raz w tygodniu. 

Jeśli dzisiaj będę miała czas i wenę, to pojawi się kolejny ;)

Bez zdjęć, bo już strasznie nie chciało mi się szukać i uważam, że nawet bym nie znalazła xD

A teraz trochę informacji : Od razu uprzedzam, że ten tak jakby tom, czy sezon, czy jak chcecie to nazwać, będzie miał 100 rozdziałów + prolog i epilog. Potem będę pisać kolejny i historia w nim będzie powiązania z dotychczasową. Często będę do niej wracać, itp. Nie wiem jeszcze ile będzie to miało rozdziałów, ale pewnie dość dużo xD

Czyli tak... Zostało do końca 5 rozdziałów + epilog. Będzie baaaardzo dużo zwrotów akcji, których się nawet nie spodziewacie. Za niektóre już możecie szykować broń xD

W kolejnej historii, będzie zaskakująco, tak myślę przynajmniej. No ale jak na razie nie zdradzę co tam takiego będzie :P

Mam nadzieję, że zrozumieliście ten bełkot... xD

To chyba tyle. Jeśli chcecie wiedzieć coś więcej, to nie pytajcie w komentarzach, tylko piszcie na gg, ask, czy maila. Obojętnie :D

EDIT : Dziękuję za wieeelgachną pomoc przy tym rozdziale, no i ogólnie rozplanowaniem kolejnych i za pomoc przy planowaniu kolejnego opowiadania - mojej kochanej Oli :D Jesteś wielka <3