Rozdział XC // 90 ~ Wszędzie dobrze, ale w Buenos Aires najlepiej.

Leon

Nie... To przecież nie możliwe... Co by tu robiła Violetta?...
Podszedłem szybkim krokiem do Violi.
- Co ty tu robisz? - spytałem.
- Zapomniałeś pieniędzy idioto! - odpowiedziała mi moja przecudowna żona...
- Oj tam... To jak już tu jesteś to chodź ze mną. - Pociągnąłem ją za rękę w stronę sklepu.
- Ale...

- Cii... Kupię ci jakieś buty czy coś... Chyba... - Ostatnie słowo powiedziałem bardzo cicho.- Serio? - Zabłysnęły jej oczy. Co ona ma z tymi butami? Ehh... - No chodź szybciej, co się ociągasz!

15 minut później

Wyszedłem ze sklepu z wściekłą Violą. Nie wiedziałem czy się z niej śmiać, czy może płakać, bo znając ją to mnie w domu zabije.
- Okłamałeś mnie! - krzyknęła. - Miałeś mi kupić te buty! One takie śliczne były...
- Bywa...
- Bywa?! Jak...
- No już się tak nie denerwuj bo zmarszczek dostaniesz - zaśmiałem się.
- Dostaniesz za to, jak wrócimy do domu... Ja nie żartuje... - powiedziała bardzo poważnie. Zaczynam się bać.
- Już nie marudź tylko chodź.

Następnego dnia - godzina 14.30

Diego

Po tylu latach w końcu wróciłem do Buenos Aires. W Hiszpanii u dziadka też było dobrze, ale nie tak dobrze jak tu.

Właśnie wracałem z lotniska do nowego domu. Mijałem ulicę przy której kiedyś była moja podstawówka. Chodziłem tam z Leonem i Francescą. Byliśmy prawie razem, kiedy nagle musiałem wyjechać do dziadka... Ciekawe czy ciągle tu mieszka i może ma kogoś... Nie wiem, ale się dowiem.
Teraz na miejscu podstawówki było Studio 21. Słyszałem coś o nim. Najlepsza szkoła artystyczna w kraju. 
Gdy byłem już blisko domu zobaczyłem kogoś podobnego do Leona. Ta sama twarz, te same koszule w kratę, te same "niepowtarzalne" oczy... Cóż, nie zaszkodzi zapytać. Podszedłem bliżej niego.
- Leon? - spytałem.

Leon

Właśnie szedłem na tor, gdy nagle zaczepił mnie jakiś chłopak podobny do... Diego? Co on by tu robił, przecież mieszka w Madrycie...
- Diego?
- Leon, stary. Jak ja cię dawno nie widziałem - uśmiechnął się.
- Ale co ty tu robisz? Nie mieszkasz w Hiszpanii?
- Mieszkałem, ale przeprowadziłem się tu. Chyba na stałe.
- To super. Będziesz czymś teraz zajęty? - spytałem.
- Nie, raczej nie. A co? 

- To może pójdziesz ze mną? Bo ja teraz idę na chwilę na tor, więc poznałbyś Larę i pewnie Federico też, no i przy okazji zobaczyłbyś jak jeżdżę.
- Okey. - Poszliśmy w stronę toru. - Od kiedy jeździsz? I ja o tym nic nie wiem? - zaśmiał się.
- Od jakiś dwóch lat, z małą przerwą. Mówiąc mała, mam na myśli calutki rok. Violetta mi nie pozwoliła, a ja bez jej wiedzy znowu zacząłem, za co miała ochotę mnie zabić, ale i tak już wie, że mnie od tego nie odciągnie, więc tylko muszę na siebie uważać...
- Aha. Często chcą cię zabić - znowu się zaśmiał. - A kto to Violetta?
- Moja żona... Nie zabijaj, że ci nie powiedziałem, hah. Jakoś nie było okazji.
- Nie było okazji, mówisz? Ciekawe... Hahah. No to dużo mi teraz będziesz musiał opowiedzieć, bo w sumie u mnie dużo się nie zmieniło. A raczej nic... Serio. Znasz może jakąś fajną, ładną, miłą, towarzyską dziewczynę? No i wolną? Taką... W moim stylu? - spytał.
- Wiesz... - zacząłem z uśmiechem, a Diego miał oczy pełne nadziei. - Nie - klepnąłem go w ramię. - W sumie Lara niby nie ma chłopaka, ale Federico się obok niej kręci. A ona raczej go lubi... Tak bardziej...
- Czemu tylko do ciebie zawsze dziewczyny tak latały? A zwłaszcza na meczach koszykówki, hahah.
- A do ciebie Francesca. No ale teraz ma chło... Narzeczonego raczej...
- Dobijasz... - No i znów się zaśmiał. On coś brał?...

Lara

- Serio jestem twoim... idolem? - Federico się uśmiechnął. Ma taki śliczny uśmiech... Co?! Nie! Wcale nie!... Nieważne...
- No... tak... - znowu się zarumieniłam. - Zaśpiewaj coś jeszcze! - Niemal skakałam z radości, że on tu jest i, że się przyjaźnimy i w ogóle. Jak ja go kocham! Emm... To znaczy... No ten... Nie w tym sensie!... Ehh, nieważne...
- Lara... Nie będę ci tu cały dzień śpiewał, bo masz jeszcze masę roboty. Może lepiej ci pomogę? - spytał z troską. Jest taki słodki... Fuck! Znowu...

- Ale ja już skończyłam. Naprawdę. To wszystko naprawione jak trzeba - wskazałam ręką na kilka motorów stojących obok i uśmiechnęłam się. - To co? Zaśpiewasz? - spytałam z nadzieją. - Proszę!- No dobra... - Przekręcił oczami z małym uśmieszkiem i już miał zacząć śpiewać, ale nagle przyszedł Leon z jakimś kolesiem w skórzanej kurtce. Nie powiem, że nie był przystojny, ale Federico jest o niebo lepszy! No bosz... Czy ja się w nim zakochałam czy co?! Nie, na pewno nie...
- Naprawiłaś mój motor? - spytał Leon.
- Nie.
- Jak to nie? Lara... Miałaś naprawić... - Od razu z pretensjami do mnie. No jasne...
- Mówiłaś, że naprawiłaś wszystkie - wtrącił Federico.
- Bo tak zrobiłam. Jego motoru nie musiałam naprawiać, bo mi nie kazali, więc to jego problem - uśmiechnęłam się w stronę Leona. - Ja już idę, bo pracę skończyłam. Radź sobie sam. Lara odchodzi! - powiedziałam, pstryknęłam palcami i się odwróciłam. - Hahah. Ona tak to robiła? - spytałam.
- Czy ja o czymś nie wiem?... - powiedział Leon.
- Nie twoja sprawa! - pociągnęłam Federico za rękę i odeszłam jak najdalej od mojego kuzyna.

Federico

- Gdzie idziemy? - spytałem zaciekawiony. Po Larze można się spodziewać wszystkiego...
- Poczekaj, tylko się przebiorę - powiedziała i weszła do jakiegoś małego... "budynku"?... Nieważne. Czyli się nie dowiem, o co jej chodzi.

Usiadłem na ławce i czekałem aż wróci. Siedziałem i czekałem chyba całą wieczność, a dokładniej dwadzieścia minut, ale gdy wyszła, mało co nie spadłem z tej ławki.
- Wow... - Jedyne co udało mi się powiedzieć. 
- Co? - spytała zdziwiona.
- No... Wyglądasz tak inaczej... Bo ciągle cię widziałem w tym stroju mechaniczki, a teraz... Wow... Ślicznie wyglądasz - uśmiechnąłem się.
- Dziękuję - odwzajemniła uśmiech. - Chcesz iść na taki mały spacer do parku, czy coś?... - zaproponowała.
- Chętnie. - Pociągnęła mnie za rękę w stronę parku znajdującego się obok.

1,5 godziny później

Violetta

Lara przyszła do mnie "porozmawiać". Ciągle łazi po salonie w kółko i gada coś o Federico... Nie rozumiem jej.
- No i już wiesz o co mi chodzi, a teraz pomóż. Błagam... - Stanęła na chwilę i zrobiła maślane oczka. Jak kot ze Shrek'a, hahah.

- Lara... Usiądź i powiedz na spokojnie o co ci chodzi, bo nic nie zrozumiałam. - No chodzi mi o Federico. - Usiadła obok mnie na kanapie. - Bo... - Przerwał jej Leon wchodzący do domu z jakimś facetem... Nie znam... - No nie, znowu ty! Leon, po co przylazłeś?!- Eee... Mieszkam tu? - spytał ironicznie.- Bosz... To ja idę do domu, jak masz zamiar tu być. Cześć Vilu - pomachała mi i wyszła.- Życie by za ciebie oddała - zaśmiałam się.

- Ha ha... Violuś, to jest Diego, kumpel z podstawówki. Opowiadałem ci kiedyś o nim. - Diego się do mnie uśmiechnął i podał mi rękę. - Diego, to jest Viola, moja najpiękniejsza, najukochańsza i najcudowniejsza pod słońcem żona. - Leon się tak uśmiechał jakby widział tonę słodyczy.
- Co chcesz?... - spytałam.
- Od razu, że coś chce? No wiesz. A tak na serio to chciałem...
- Nie. - Przerwałam mu i poszłam na górę, a Leon oczywiście za mną. Diego został na dole. - Czego ty chcesz?! - krzyknęłam szeptem.
- Ty już dobrze wiesz co chcę - uśmiechnął się.
- Niee... Nie dzisiaj...
- No okey... - wywrócił oczami i poszedł do Lenki. Po chwili zszedł z nią na dół.

Rozdziału nie było, bo byłam chora i nie byłam w stanie napisać. A to co właśnie przeczytaliście pisałam w nocy. Tak, w nocy. Nie spałam, bo miałam wenę i chciałam to dla was zrobić - napisać w końcu ten rozdział.
Chciałam też po prosić, żebyście komentowali po przeczytaniu, bo wiem, że niektórzy czytają, a komentować im się nie chce. 
Lub komentarze typu "Super, kiedy next ???" naprawdę nie są motywujące do dalszego pisania tylko właśnie... dobijające. Odechciewa się wszystkiego. Ja naprawdę lubię dłuższe, rozwinięte komentarze i na temat rozdziału. 
Nie pytajcie mnie ciągle kiedy kolejny, bo nie wiem, kiedy.
I tak, wiem, że Diego już był, ale postanowiłam dodać go jeszcze raz - tym razem to ten normalny Diego. :)
No chyba tyle.