Rozdział LXXIV // 74 ~ Maxi na ratunek

León

Cieszyłem się tą chwilą jak małe dziecko. Jej cudowny smak ust, te najskrytsze chwile,najwspanialsze momenty mego życia. Czułem się jak w niebie, kochałem Violkę, a ona nareszcie zrozumiała co ja czułem, czyli stratę najukochańszej osoby. Niestety lekarz musiał przerwać tą cudowną chwilę!

- Pan Verdas? Już się pan obudził! - Tak, aż tak trudno w to uwierzyć, że się obudziłem?

- A nie widać? - zapytałem z oburzeniem.

- Miał pan śpiączkę. - Po tych słowach się zdziwiłem, ja śpiączkę? Przecież Viola by przy mnie nie siedziała kilka miesięcy... Chociaż po niej nic nie wiadomo. Widocznie musieli pomylić jakieś badania, bo z zegarka wynika, że tylko 3 godziny minęły.

Violetta

Nareszcie ta chwila wybaczenia... znów szczęśliwa rodzinka, bez nieporozumień. Obiecuję sobie, że nigdy się nie potnę i nigdy nie dam odejść Leonowi. Za bardzo bym cierpiała wtedy przez swoją głupotę. Przynajmniej wiem, że Francesca żałuję tego co robiła. Wreszcie życie znów nabrało sensu. Odzyskałam najlepszą przyjaciółkę i męża. Wreszcie...

- Kiedy może wrócić do domu? - zapytałam lekarza z entuzjazmem w głosie. Lekarz się na mnie tak dziwnie popatrzył... Aż tak to było widać?

- Dzisiaj. Widocznie stracił na chwilę przytomność. - W tej chwili León zerwał się z łóżka szpitalnego po czym wyszedł wraz ze mną z sali. A ja nie mogłam się powstrzymać i wreszcie powiedziałam pod nosem. 

- Ta... Na chwilę. - León chyba to usłyszał bo popatrzył się na mnie z tym swoim pięknym uśmiechem.

Camila

- Fran nie przejmuj się... - Ciągle pocieszałam przyjaciółkę po jej wyznaniach. Gdy nagle zobaczyłam Leona i Violę. Zaraz... Leona?! Uhh... Całe szczęście,myślałam,że Fran się potnie przez to co zrobiła.

Chwilę później

(Rozmowa telefoniczna)

C.: Przyjedź do szpitala po Leona i Vilu, a ja i Fran zrobimy sobie spacerek. Muszę z nią pogadać...

M.: Pogodzili się? To super. Ale przecież Leon jechał samochodem na lotnisko.

C.: No tak, ale przód ma rozbity. Wyciągnęli ich wszystkie rzeczy, a samochód do kasacji. To przyjedziesz?

M.: No okey, ale co z Caxi?

C.: Masz problem żeby zabrać ją ze sobą? Oni nie mają aż tylu rzeczy, bo w przeciwieństwie do ciebie mają porządek w aucie! Wezmą ją do tyłu i już. Przyjedź i tyle.

M.: No dobra, dobra. O której będziesz w domu?

C.: Boże Maxi... Za pół godziny albo godzinę. Wszystkie pytania?

M.: Tak wszystkie, Cami. Cześć.

Rozłączyłam się i schowałam telefon do torebki. Viola i Leon stali obok mnie.

- Maxi zaraz po was przy...

- Wiem, słyszeliśmy - przerwała mi Viola.

- No to my już idziemy. Cześć. - Uśmiechnęłam się do nich i poszłam razem z Fran do parku.

Violetta

Schodziłam z Leónem po schodach, bo winda się zacięła. Jak na złość. Ja trzymałam w rękach te jego trzy walizki i przy okazji go asekurowałam go żeby się nie wywrócił z ta noga w gipsie.

- Ostrożnie... Ostrożnie. León, uważaj, bo się wywrócisz.

- Viola... Co jak co, ale chodzić po schodach to ja umiem. A to, że mam jedną w gipsie to już tyci szczególik. - Powiedział jakby nigdy nic się nie stało, a ja omal nie wywaliłam się z tymi walizkami. Gdy to powiedział, na prawdę mnie to zdziwiło, ale nic nie dodając przekręciłam oczami i schodziłam dalej. Zeszłam na sam dół. Postawiłam walizki na podłodze i spojrzałam na Leóna, który ciągle stał na górze.

- No proszę. Schodź na dół. Szybciutko, bo Maxi czeka - zaśmiałam się i czekałam aż zejdzie.

W połowie drogi się prawie wywrócił.

- Mówiłam żebyś uważał.

- Poradzę sobie. - Zapewniał mnie.

- Taa... jasne - powiedziałam i podeszłam do niego, a potem pomogłam mu zejść na dół.

W parku

Francesca

- Cami, ja nadal czuję się winna... A jeśli to się powtórzy? - rzekłam do przyjaciółki, która stała obok mnie.

- Francesca musisz tylko teraz uważać, a jakby co to masz przecież przyjaciół, którzy cię sprowadzą na ziemię, no i jeszcze masz Marco, który ci wybaczył i najlepszą przyjaciółkę Violettę, która też ci wybaczyła mimo tego co zrobiłaś. Fran wiesz jaki to skarb odzyskać to wszystko? - Po tym pytaniu na prawdę zauważyłam jakie mam szczęście. Nie chciałam już się nad sobą użalać, więc postanowiłam, że wrócę do domu. I tak Camila miała już chyba tego dosyć wszystkiego.

Pół godziny później

León

Viola nadal chciała mi pomóc, lecz wyrywałem się jej... Chyba minęło pół godziny odkąd podeszła do mnie bez tych walizek. Ale ze mnie idiota, udaje kozaka z gipsem na nodze.

-Violu, ostrożnie - powiedziałem, przytrzymując się jej wreszcie.

No nic. Maxi na nas już od dawna czekał, no nie dziwię się, najpierw Viola niesie trzy walizki, potem kłóci się ze mną na schodach, a potem ledwo co dajemy sobie radę oboje wyczerpani tą kłótnią. Trochę to zajęło, przyjmę rację.

- No w końcu jesteście - powiedział uśmiechnięty Maxi czkający na nas w samochodzie na parkingu szpitala.

- Sorki, że tak długo, ale ktoś mu miał wielki problem żeby przyjąć moją pomoc i wołał sam zejść po schodach co mu się nie udawało. - Violetta spojrzała na mnie morderczym wzrokiem.

Camila

Właśnie weszłam do domu a tam jak zwykle bałagan, czy ten Maxi nie może ani pięciu minut poświęcić na posprzątanie salonu bądź pokoju? Chyba nie. Nie dość, że wypytywał mnie kiedy wrócę, to jeszcze sam nie wrócił, a chyba droga ze szpitala do domu Violi i Leona a potem do naszego aż tak długo raczej nie zajmuje. Chyba...

-Jestem! - Usłyszałam otwieranie drzwi od domu, był to pewnie Maxi, od razu zaczęłam go karcić, że tak długo to trwało. - Ile można jechać ze szpitala do domu Leona i Violetty a potem do naszego?- Tak z półtora godziny zajmuje, a co? - powiedział Maxi mając na rękach małą Caxi. Natychmiast się wypowiedziałam:

- Tylko? Czekam tu chyba z dwie godziny na Ciebie i Caxi, a ty tu mi mówisz, że to z półtora godziny zajmuje tylko? - Wreszcie wybuchłam, ale nie kłóciłam się więcej, bo przypomniało mi się dużo sytuacji Violi z Leonem. - Przepraszam Maxi, po prostu się martwię - dodałam, a on tylko do mnie podszedł i delikatnie mnie pocałował wręczając mi do rąk Caxi.
- Camila przecież zawsze ci wybaczę twoje wybuchy emocji - zaśmiał się, a ja tylko usiadłam na kanapie. On zawsze musi żartować z moich jak to jego zdaniem "Wybuchów emocji". No ale nie robię już z tego awantury, muszę się cieszyć tym co mam.

W domu Leonetty

Violetta

- Daj sobie pomóc! - wrzeszczałam do Leona stojąc przy drzwiach domu, patrząc jak León niesie te wszystkie walizki, ale jak zwykle wyrywał mi się gdy chciałam mu pomóc a teraz od dwudziestu minut męczy się z tymi walizkami bo do drzwi wejściowych nie może dojść. 

- Dam sobie radę - powiedział po czym dwie walizki wypadły mu z rąk, natychmiast podbiegłam po czym zaprowadziłam Leona do domu i zamknęłam w salonie, a sama wniosłam walizki do domu. Tylko usłyszałam:
- Sam sobie bym poradził. - To był León wychodzący z salonu, ciekawe jak otworzył.
- Jak ty otworzyłeś te drzwi? - zapytałam a on się spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem.
- Twoimi spinkami do włosów, jest ich pełno w szufladach... - powiedział.
- Szperałeś w mojej szufladzie? - zapytałam, a on od razu uciekł do salonu. Myślał, że go nie dogonię.

León

- Będę grzeczny! - wrzeszczałem próbując uciekać z tą nogą przed Violettą, ale ona była za szbyka a ja za wolny. Chyba mnie zabije za to, że szperałem w jej szufladzie. Jakoś jej to wynagrodzę.
- Wynagrodzę Ci to przysięgam. - powiedziałem gdy już mnie dorwała w kuchni.
- O myślisz,że tak łatwo odpuszczę? - Szczerze gdy to powiedziała miałem odrobinę nadziei, że odpuści, więc tylko odpowiedziałem słowami.
- A nie?
- Nie.
- Jaka szkoda.
Przysunąłem się do niej by ją pocałować, lecz ona mnie odepchnęła a ja krzyknąłem:
- Nie zabijaj! - Ona tylko zabrała mi kule i wyszła.
No pięknie jak ja mam teraz chodzić? Doczołgałem się do salonu, gdzie... Leżały moje kule! Od razu doczołgałem się do nich jak najszybciej, ale niestety z przed twarzy zabrała je Viola.
- O nie mój kochany, grzebałeś w moich szufladach to teraz musisz cierpieć. - powiedziała i chciała już z nimi iść, ale złapałem ją za nogę przez co się wywróciła prosto na mnie.
- León puść! - wrzeszczała, gdyż za każdym razem gdy próbowała iść po kule przytrzymywałem ją ręką.
- Oj nie kochana, teraz to ty pocierpisz. - Tylko się uśmiechnąłem triumfalnie.

Ludmiła

Byłam już w domu wraz z Braco, po ostatnim numerze Francesci z Leonem już nie miałam sił na żadne dyskoteki. Całe szczęście, że miałam przy sobie Braco oraz Juana, bez nich nie wiem co bym zrobiła. Tak ich kocham. Od razu podeszłam do jego kołyski a tu niespodzianka jego nie było.
- Braco, gdzie jest Juan?! - krzyknęłam i pobiegłam do sypialni, gdy otworzyłam drzwi na łóżku spał...

Sorki, że wczoraj nie było, no ale jest dzisiaj. Nie będe was zamęczać tym co i jak u okulisty, bo po wam to, hah ;D Bardzo, ale to bardzo dziękuję TheVilu♥​ - gdyby nie ty niebyłoby tego rozdziału, bo ciagle słabo widzę przez te krople.