Rozdział LXXI // 71 ~ Kolejne kłótnie i kolejne problemy

Camila

Weszłam do domu Leona i Violi żeby oddać im gitarę. Zobaczyłam, że się kłócą. Nie zwrócili na mnie uwagi, więc zaczęłam im się przyglądać. Chciałam chociaż wiedzieć o co poszło.

Odłożyłam gitarę i stanęłam obok drzwi. Patrzyłam na nich z zaciekawieniem. Jak zawsze kłócili się z tymi swoimi skrótami. Oni wiedzieli o co chodzi ale reszta nie. Chociaż z tego co usłyszałam poszło o Fran. Mam już tego dosyć! Jutro spotykamy się wszyscy w Resto i sobie tłumaczymy to i owo. Zaczęło się od małej kłótni i trwa to już kilka miesięcy. Najlepsze przyjaciółki, a tak niszczą sobie życie.

- Naprawdę nie rozumiesz, że pomiędzy mną a Fran nic nie ma? - spytał León.

- No nie, wcale. Możesz mi to jakoś udowodnić?

León stał jak wryty. Po chwili spojrzał na mnie. Czyli jednak mnie zauważyli.

- Cam, wytłumacz jej to - przewrócił oczami i usiadł na kanapie.

- Czemu ja? - spytałam z lekkim oburzeniem w głosie. - Ty zawiniłeś z tego co słyszę, więc ty się tłumacz.

- Ty też? Ehh...

Po chwili do domu naszej Leonetty wszedł Andres.

- Hej, przyszedłem oddać wam ta książkę - powiedział.

- Idioto, to moja książka! - wyrwałam mu ja z ręki.

- A co za różnica? I tak nudne były te obrazki.

- Tam nie ma żadnych obrazków głąbie.

- To co ja oglądałem? - zdziwił się.

- Ja mam wiedzieć?! - zaczęliśmy się kłócić.

Około 17:30

German

Siedziałem razem z Marią przy stole. Dziś są jej imieniny, chcieliśmy spędzić je tylko we dwoje. Piliśmy szampana. Uważałem, że to idealna okazja, aby powiedzieć Marii, że kiedyś byłem z Angie.

- Mery… - zacząłem.

- German, nie lubię gdy mnie tak nazywasz - powiedziała Maria z kamienną twarzą. - Żartowałam - dodała ze śmiechem. Ulżyło mi.

- Słuchaj, Mario… ja… jeszcze niedawno byłem mężem Angie - zacząłem.

- Wiem. Wiem o tym. Moja mama mi o tym mówiła. Z początku byłam zszokowana, no ale nie mogłam być zła. To również moja wina, z tą upozorowaną śmiercią - powiedziała Maria.

- Ale najważniejsze, że jesteś teraz z nami. Kocham cię i nigdy nie przestałem i nie przestanę - powiedziałem. Pocałowaliśmy się.

- Nudno tutaj - zaśmiała się Maria. Kocham jej śmiech. Uwielbiam, kiedy się śmieje, to i mnie sprawia wiele radości.

- To może wyskoczymy gdzieś na miasto? - spytałem.

- O tej godzinie? - spytała Maria.

- Jest 17:30, dalej - powiedziałem i pociągnąłem ją za rękę.

W tym samym czasie

Ludmiła

Ja Braco zamieszkaliśmy razem. Teraz już zasypiamy na sofie. Braco pewnie już zasnął, ale ja jakoś wyjątkowo nie mogę.

- Braco, śpisz? - spytałam.

- Tak - odpowiedział Brako.

- Tsa - powiedziałam.

- Nie, nie śpię. Coś się stało?

- Nie, zasnąć po prostu nie mogę… - powiedziałam. Wtuliłam się w Braco. Wtedy Juan zaczął płakać.

- Pójdę do niego - powiedział Brako.

- Nie, ja pójdę. Zaraz wracam - uśmiechnęłam się. Poszłam do Juana. Wzięłam go na ręce. I usiadłam z nim na łóżku w sypialni. Popłakałam się.

- Coś się stało? - koło mnie pojawił się Brako.

- Brako! Miałeś zostać w salonie - powiedziałam.

- No tak, ale usłyszałem, że płaczesz. Martwię się o ciebie.

- No tak… ja tylko się po prostu wzruszyłam… jeszcze niedawno byłam złośliwą idiotką, której nikt nie lubił, nie miałam nikogo… a teraz mam ciebie, Juana, przyjaciół..
- Już nie płacz. Ja zawsze z tobą będę - powiedział Brako i mnie przytulił.
- Wiem - uśmiechnęłam się.
- O 12.30 jest dyskoteka, lepiej oboje się już ogarnijmy - powiedziałam.
- A co ja mam ogarnąć? Czy nie jestem boski? - spytał Brako.
- Jesteś, ale masz bluzkę z kotkiem w różowej koronie - zaśmiałam się. Brako spojrzał na swoją bluzkę i pobiegł się przebrać. Chciałam, żeby Juan trochę pospał, bo dzisiaj nawet nie zmrużył oka. Zaśpiewałam mu kołysankę. Od razu zasnął.

Camila

Ja i Maxi wyjeżdżamy do Tunezji za jakieś dwa tygodnie. Póki co maluję się na imprezę. Maxi był gotowy w 5 minut, a ja szykowałam się 2 i pół godziny.
- Camila, do jasnej ciasnej wychodź z tej łazienki, bo za pół godziny jest impreza, a musimy jeszcze jakoś dojechać! - krzyknął Maxi.
- I jak ci się podobam? - spytałam wychodząc z łazienki już w pełni gotowa.

 - Wyglądasz jak kowbojka… jakbyś szła pracować do stajni - powiedział Maxi. Oburzyło mnie to.
- A ty wyglądasz jak dres! - krzyknęłam.
- Oj ja tylko stwierdzam fakty- powiedział Maxi. Wzięłam z komody wazon z kwiatami. Wyjęłam z niego trzy różowe róże i wylałam wodę z wazonu na Maxiego.
- Camila! - krzyknął Maxi.
- Powodzenia w dotarciu na imprezę! Ja biorę nasz samochód i zabieram Caxi do rodziców, a później jadę prosto do studia. Będziesz musiał jechać… tramwajem - zaśmiałam się złośliwie i wybiegłam z domu.

Maxi

- Baby - przewróciłem oczami i musiałem iść się przebrać. Ja i Camila jesteśmy bardzo infantylni, tak coś ostatnio zauważyłem. Mam nadzieję, że na imprezie będzie Francesca. Muszę z nią pogadać o tej sytuacji z Violettą.

Ludmiła

Weszłam do domu Leona i Violi dać im zaproszenia. Zobaczyłam, że oni się kłócą, a obok nich stoją Cami i Andres i też się kłócą. Zaproszenia zostawiłam na stoliku obok kanapy i wyszłam, bo nie chciałam się mieszać w te ich dziwne kłótnie.

Następnego dnia - impreza w Studio 21, godzina 19.00

Wszyscy poszli na imprezę dla nauczycieli w Studio 21. Nie przyszła tylko Viola. León powiedział, że nie chciała iść a on nie miał ochoty jej zmuszać, bo znowu by się pokłócili. Na początku nie chciałam iść, ale Braco mnie namówił. Juan - nasz synek został z moimi rodzicami. Bardzo go pokochali.

Francesca

Byłam już na imprezie. Marco został w domu, bo głowa go bolała. Tym lepiej... Widzę Leóna. Podeszłam do niego i się przywitałam. Oczywiście pocałowałam go w policzek z nadzieją, że Viola jest gdzieś blisko. On się lekko uśmiechnął.
- Nie ma z tobą Violi? - spytałam.
- Nie. Została w domu, a ja nie chciałem jej zmuszać, bo znowu byśmy się pokłócili. - León posmutniał.
- Jak to "znowu"?
- Dzisiaj, jak wyszłaś... Resztę pewnie się domyślasz. - jego głos zadrżał jakby zaraz miał się popłakać. Podsunęłam mu "pod nos" kieliszek.
- Napij się. Trzeba rozładować te emocje. Spięty jesteś jakby oglądał jakąś telenowele i nie wiedział co w kolejnym odcinku - klepnęłam go w ramię i się uśmiechnęłam.
- Nie... Viola mnie zabije.
- Jak tak na ciebie patrzę, to sądzę, że już to zrobiła. Jeden mały kieliszek nie zaszkodzi. Violetta to zrozumie.
León napił się, po czym poszedł gdzieś do schowka. Widać było, że popłynął.

Leon

Po chwili byłem już kompletnie pijany. Tak jak mówiłem. Viola mnie zabije... Ehh... Fran gdzieś na chwilę poszła. Chciałem gdzieś sobie usiąść, bo strasznie kręciło mi się w głowie.

Tomas

Zdziwiło mnie, że León przyszedł bez Violetty, ale to już nie moja bajka. Violetta to zwykła, zdradliwa, pusta panienka z dobrego domu, która myśli, że jak jej ojciec ma kasę, to może wszystkimi miotać. Ja już mam ją gdzieś. Teraz liczy się tylko Ludmiła. Widzę ją. Idę do niej zagadać. Chwila moment… czy ona rozmawia z Braco?! Aż tak wiele mnie ominęło? Ona rozmawia z kimś takim jak on? Zacząłem iść w jej stronę, a wtedy… Ludmiła i Braco się pocałowali. Od razu poszedłem się nachlać. Napiłem się chyba tak, że miałem 2 promile. Poszedłem do schowka na miotły. Zacząłem się przewracać. Uderzyłem się o szafę, która po chwili na mnie runęła razem ze wszystkim. Leżałem na podłodze w bezruchu. Wtedy do schowka wszedł León.
- Siema León - powiedziałem.

- Siema Tomas - odparł León i usiadł koło mnie.
- Ale jutro będziemy mieli kaca - powiedziałem.
- Wolę nawet o tym nie myśleć - powiedział León.
- Lubisz kwiatki? - nie wiedziałem, co mówię.
- No, fajne są, kolorowe…
- A lubisz pieski?
- Też… - León się przewrócił i po chwili potykając się wyszedł ze schowka na szczotki.

Andres

Napisałem piękną piosenkę o miłości. Kocham pisać teksty. Chciałem się nią wszystkim pochwalić. No, nie wszystkim, ale pod ręką byli Cami, Maxi, Ludmi i Brakko.
- Napisałem piosenkę o miłości - powiedziałem.
- Jaki ma tytuł? - spytała Cami.
- „Piesy małe dwa” - powiedziałem.
- Ahha… czy ty wiesz co to słownik? Piesy?! - spytała Ludmiła.
- Słoik? - spytałem. Patrzyli na mnie jak na debila.
- Zaśpiewać wam moje dzieło? - spytałem.
- Nie, nie, nie trzeba - powiedział Braco.
- Oj, nie musisz nalegać, Brako - powiedziałem i zacząłem śpiewać. Nie jestem pewny, ale chyba pękł jakiś kieliszek.
- Andres, jesteś nachlany - powiedziała Cami.
- Wcale nie - odparłem.
- Co piłeś?- spytał Brako.
- Sok wiśniowy, był w tym kieliszku, o tu - powiedziałem, wskazując na złoto-srebrny kieliszek.
- To było wino malinowe. Idiota. Nie dość, że nie odróżnia wina od soku, to nie odróżnia maliny od wiśni - powiedziała Ludmiła.

Francesca

Puścili wolny kawałek. Podeszłam do Leóna.
- Zatańczymy? - spytałam.
- Pewnie - odparł León. Tańczyliśmy w objęciach. Po chwili spojrzałam Leónowi głęboko w oczy. Pocałowaliśmy się.

Ludmiła

No nie mogę uwierzyć! León pocałował tą flądrę Francescę! Wszystko to nagrałam i obiecuję, że pokażę Violetcie. Ledwie Maxi i Brako zauważyli, co zrobili León i Fran, a już wynieśli Leóna ze studio i zanieśli do domu. Poszłam za nimi.

Maxi

León był na maksa nachlany. Przed studio zaczął śpiewać jakąś piosenkę.
- Płoniee, ogniisko w leeesie… - śpiewał León.
- Uspokój się, bo pomyślą, że jesteś jakiś stuknięty - powiedziałem.
- A ty może pomożesz, a nie stoisz w miejscu?! - spytałem Brako.
- Nie teraz, kręcę, jak León śpiewa po pijaku, wstawimy to później na facebooka.
- Ok! - powiedziałem. Puściłem Leóna, a on przewrócił się na ziemię.
- Kurde - powiedziałem i razem z Brako znowu podniosłem Leóna. Zanieśliśmy go do domu.

Nie zabijajcie mnie. Wszystko naprawię w kolejnym. Obiecuję. Dziękuję Belli21274 za pomoc. ;D Jutro postaram się napisać kolejny.