Rozdział LXIX // 69 ~ Przedstawienie przynosi problemy...

Dzień przedstawienia, lekcja Pablo

León

Pablo wygłaszał swoją arcygenialną i poruszającą mowę…

- Kochani. Dzisiaj wieczorem w teatrze jest przedstawienie. Zaprosiliście rodzinę, znajomych itd? - spytał Pablo.

- Tak - odpowiedzieli wszyscy chórem.

- Dobrze. Pamiętajcie, nie stresujcie się. To wasze drugie poważne przedstawienie. Wiecie, jak było ostatnio. Total luz. Mam teraz pytanie do Violetty. Grasz drugoplanową postać, więc śpiewasz "Dile que si" wraz z Camilą, Maxim i Naty. Czy użyczyłabyś Francesce piosenkę "Te creo" do roli Rosalindy? - spytał Pablo.

Violetta

Cały świat mi się zawalił. Francesca miała śpiewać MOJĄ PIOSENKĘ, którą kiedyś napisałam pod wpływem UCZUĆ DO LEÓNA. Super. I co ja mam odpowiedzieć? Nie mogę oddać Fran tej piosenki! Ta piosenka to akt moich uczuć do Leóna, i na dodatek pokłóciłam się z Francescą. No ale jak nie oddam jej tej piosenki, to wyjdę na jakąś diwę. Uśmiechnęłam się lekko. 

- Uznam twój uśmiech za "tak"- powiedział Pablo. - Francesco, zaśpiewasz więc "Ti credo", czyli "Te creo" po włosku. Bo pewnie wszyscy wiemy, że jesteś włoszką. Lepiej ci śpiewać w twoim ojczystym języku, prawda?
- Owszem, Pablo - powiedziała Fran patrząc na mnie ze zgrozą.
- Okey, to zrobimy próbę generalną. Wszyscy na miejsca! - Pablo klasnął w ręce.

Wieczorem, teatr

Camila

Wszyscy już jesteśmy ubrani i umalowani, i w pełni gotowi do ról. Pamiętam jeszcze nasze pierwsze przedstawienie. Te nerwy, tą komiczną choreografię i złote ciuszki. A teraz jesteśmy ubrani normalnie. Przynajmniej ja, Maxi, Viola i Naty. My gramy zespół Rosalindy i Ezequiela. Francesca do roli Rosalindy rozpuściła i zakręciła swe długie, lśniące, kruczoczarne włosy i zrobiła sobie nieco mocniejszy makijaż. Założyła piękną, biało - złotą suknię i złote szpilki, a León do roli Ezequiela z powrotem odgarnął na bok tą swoją grzywkę i ubrał się w tak jak na co dzień w koszulę w kratę i dżinsy. Na scenę wchodzimy za 15 minut. Braco, Ludmiła i Andres przyszli nas zobaczyć.
Zdziwiło mnie, że Ludka nie startowała do roli Rosalindy, ale jest teraz z wzajemnością zapatrzona w Braco. Kto by się tego spodziewał? Heh, ale to fajnie. Wszyscy stoimy przy toaletkach, rozmawiamy i śmiejemy się, wszyscy, oprócz Violetty. W końcu León do niej podszedł.
- Violu, nie wiem, czy nie zrezygnować - powiedział.
- Co ty, w ostatniej chwili? Nie… nie... nie będę zazdrosna. To tylko teatr. - Violetta uśmiechnęła się dość niefortunnie, a León cmoknął ją w policzek.
- Wychodzimy na scenę, kochani! - krzyknął Antonio.
- Połamania nóg - Violetta uśmiechnęła się lekko. Francesca spojrzała na nią wyniośle, po czym dumnie uniosła głowę do góry i wyszła na scenę, a my za nią. Podnieśli kurtynę.

Violetta

Przedstawienie przeleciało jak z bicza trzasł. Po trzeciej scenie ja, Cami, Maxi i Naty nie byliśmy już potrzebni, więc poszliśmy za kulisy. Szybko zleciało do finałowej sceny. Tego obawiałam się najbardziej. Ręce mi się pociły. Patrzyłam z niepokojem na Francescę i Leóna.

León: Oh, Rosalindo, piękny mamy wieczór.
Francesca: Prawda, Ezequielu.
León: To piękne móc spędzić czas z tobą.

Wydawało mi się, że oni nie mówią tego jako swoich ról, tylko od serca, do siebie.

León: Rosalindo, muszę ci coś powiedzieć - złapał ją za rękę.
Francesca: Tak?
León: Kocham cię, Rosalindo. Od kiedy gramy razem w zespole, kocham cię do szaleństwa.
Francesca: Też cię kocham. Jesteś dla mnie całym światem.

Teraz mieli się pocałować.

León

Spojrzałem na Violettę. Nie mogę znieść tych jej smutnych oczu. Zakryłem mikrofon.

- Nie, Francesco. Nie mogę tego zrobić - powiedziałem. W oczach Fran pojawił się pewien, mało dostrzegalny, przelotny, ale silny błysk. Wtedy położyła mi dłoń na policzku, zamknęła oczy i pocałowała. Ledwie przyłożyła swoje usta do moich, a na widowni rozległy się głośne brawa. Podczas pocałunku lewą ręką złapałem ją w talii, a prawą położyłem jej na ramieniu.

Violetta

Nie mogę w to uwierzyć! Francesca pocałowała mojego męża! Miliony łez spływały po moich policzkach. W końcu się ogarnęłam i wyszłam na scenę, i zaczęłam szarpać Francescę, ciągnąć ją za włosy i tak dalej. Nie wiedziałam, co robię. Usłyszałam, jak Pablo rozkazał opuścić kurtynę. Jestem nienormalna, ale to chyba naturalne, że jestem zazdrosna o Leóna. Kurtyna opadła w dół. Oby widzowie pomyśleli, że to był element przedstawienia…
- Idiotko, puść mnie! - krzyknęła Francesca.
- Sama jesteś idiotką! - popchnęłam Francescę na rusztowanie dekoracji. Wszystko runęło w dół.
- Violetta puść ją - powiedział León, wziął mnie na ręce i przewiesił sobie na ramieniu.
- Postaw mnie! Postaw! Puszczaj! Teraz jej jeszcze będziesz bronił! - krzyczałam i waliłam z całej siły Leóna w plecy. Poszliśmy w ustronne miejsce.

- Violetta, możesz stracić przez to pracę - powiedział León, kładąc mi rękę na ramieniu. Jego dotyk mnie uspokoił. Zrozumiałam, że niepotrzebnie się wkurzyłam i na Leóna. Przecież to ta flądra Fran go pocałowała. Wtedy przybiegł do nas Gregorio.
- Co to jest do jasnej cholery?! Dekoracje się walą! Czy wy jesteście normalni?! Antonio to skończony kretyn, że dał posadę dyrektora Pablo a nie mnie! Pablo nie umie w ogóle zaprowadzić porządku! - krzyczał.
- Jestem skończonym kretynem, powiadasz? - spytał Antonio stojący tuż za Pablo. Mina Gregorio. Epicka.
- Wynocha, i więcej mi się w studiu nie pokazuj - powiedział stanowczo Antonio. Gregorio walnął z całej siły w kolejne rusztowanie i opuścił teatr. Tym czasem rusztowanie podtrzymujące światła runęło na widownię.

Taa... Viola jest nienormalna hah ;D Za wielką pomoc dziękuję Belli21274

Następny chyba dzisiaj. Jutro nie wiem czy coś napiszę, bo nie będę miała czasu ale zobaczę.