Rozdział LXII // 62 ~ Miłe spotkanie po latach...

Tymczasem w Buenos Aires

Francesca

Siedziałam na ławce niedaleko plaży. Był wieczór, a właściwie to już prawie noc. Wiatr leciutko rozwiewał moje włosy. Uwielbiam takie zwykłe spokojne chwile. Przyglądałam się ludziom, którzy mimo późnej pory bawili się w najlepsze w morzu.
Gdy zapatrzyłam się w fale, które odbijały się od brzegu i wyglądały jak małe bałwanki ktoś usiadł koło mnie. Zauważyłam to dopiero, kiedy przeszedł mnie ostrzegawczy dreszcz, że ktoś bacznie mi się przygląda.
- Kim jesteś? - spytałam chłopaka w okularach, który przybliżył się do mnie jak go spostrzegłam.
- Powróciłem do Argentyny. Kiedyś tu mieszkałem, ale musiałem się wyprowadzić. - jego twarz wydawała mi się znajoma. - Uczyłem się w pobliskim studiu.
Siedziałam obok niego i wiedziałam, że skądś kojarzę chłopaka. Miał ciemne włosy, ale chyba bliżej się nie znaliśmy. Tylko z widzenia.
- Jak się nazy... - przerwał mi dzwonek jego telefonu. Brunet odebrał go i pogrążył się w zażartej rozmowie, z której wychwytywałam tylko niektóre słowa.
Podniosłam się z ławki, strzepałam ze swojej spódnicy piasek, który się na niej osadził, a wcześniej był na moim siedzeniu.
Oddaliłam się od znanego przeze mnie nieznajomego. Próbowałam odtworzyć sobie w głowie skąd go znam, ale nic mi nie przychodziło z nim wspólnego.
Poczułam, że ktoś chwycił mnie za ramię, odwróciłam się i zobaczyłam go dokładniej. Stał przede mną, tym razem bez okularów.
- Jak ty tu... - nie mogłam się do końca wysłowić. - Jak.. Przecież wyjechałeś...
- Ale wróciłem. - uśmiechnął się, a nogi same się pode mną ugięły. Usiadłam na plaży i zaczęłam coś mamrotać pod nosem, że sama nie mogłam zrozumieć sensu swoich słów. Stał przede mną i bacznie mi się przyglądał.
Po kilku sekundach kucnął, by być bliżej mnie. Dlaczego od razu go nie poznałam? Przecież nie jestem taka głupia.
Przysunął swoją twarz do mojej i już prawie czułam, że mnie pocałuje, ale nie mogłam. Spanikowałam i rzuciłam mu piaskiem w twarz.
Chłopak się zaśmiał, a ja podniosłam się i zaczęłam uciekać. Był ode mnie szybszy. Dogonił mnie niemal od razu i chwycił w talii, po czym przerzucił przez ramię i wbiegł do wody. Zaczęłam go kopać w brzuch, a to go tylko motywowało, by iść dalej.
Kiedy stał już w wodzie do pasa zatrzymał się i przełożył mnie tak, że leżałam mu ramionach. Widziałam doskonale każdą rysę jego twarzy.
- Widzę, widzę, że widzisz. - zaczął śpiewać, a ja dokończyłam:
- Wszystko zależy od tego, co chcesz zobaczyć. - uśmiechnęłam się.
Postawił mnie w wodzie, że brodziłam w niej po biodra. W pierwszym odruchu chciałam krzyknąć, ale chłopak dotknął mojego policzka i przyciągnął mnie do siebie z całej siły. Pocałował mnie. Poczułam... Motylki w brzuchu?
Musiałam go jednak odepchnąć. Musiałam, choć nie chciałam. A tak na prawdę chciałam. Chciałam zobaczyć jak znów zabiega o moje względy.
- Marco... - zaczęłam, a on mnie przytulił. Wszystko powróciło. Od naszego poznania się w klubie karaoke, gdy zaśpiewaliśmy razem "Junto a Ti" po... Każde inne z nim spędzone chwile. - Dlaczego wróciłeś?
- Bo Cię kocham. - szepnął.

Następnego dnia - 9.30

Violetta

Ze snu wyrwał mnie dzwonek telefonu. Sięgnęłam ręką na szafkę nocną. Nie chciałam obudzić Leona, więc poszłam do łazienki.
Spojrzałam na telefon. Francesca. Odebrałam.
-Stało się coś, że tak wcześnie dzwonisz? - spytałam. - U was jest 4.30.
-Tak, stało się. Tomas miał wypadek.
-Co? A co mu się stało i kiedy?
-Jak wracał z lotniska potrącił go autobus. Podobno jest w śpiączce, ma złamaną rękę i nogę. - wytłumaczyła.
Nie wiem czy mam się śmiać czy płakać. Fran też ma jakieś mieszane uczucia. Po chwili ciszy się odezwałam:
-Skąd to wiesz?
-Nata do mnie dzwoniła przed chwilą. A ona skąd wie, to nie mam pojęcia.
-Tak w sumie, to wiesz co? Powiem tylko, że po tym wszystkim co zrobił to dobrze mu tak. Życzę mu żeby umarł w tym szpitalu. Zadzwonię później, cześć. - powiedziałam i wyszłam z łazienki. Leon już nie spał. Kręcił się po kuchni.

Leon

-Rozmawiałam z Fran. Nie uwierzysz co mi powiedziała. Tomas miał wypadek.
-I?... Mam się cieszyć czy nie? - spytałem zmieszany.
-No wiesz co? - powiedziała z oburzeniem w głosie. - Mimo tego, że ciągle rozwalał nam życie, powinniśmy mu współczuć. - zdziwiłem się. - Żartuje. - zaśmiała się. - No ale nie ważne. Jakie plany na dziś?
-Nie wiem. Możemy pochodzić po parkach, pozwiedzać. Co ty na to?
-Okey. To ja się ubieram i możemy iść.
-A śniadanie?
-Nie jestem głodna.
-Jesteś. Musisz coś zjeść.
-No dobra. To zrób bułki na szybko i idziemy.

Chwilę później

Violetta

Wychodziłam już z Leónem z pokoju hotelowego , gdy nagle zadzwonił do niego telefon.
- Halo? - odebrał - To Clara. - spojrzał na mnie.
Ja uśmiechnęłam się . Po chwili na twarzy Leona znikł uśmiech i miał łzy w oczach.
-Coś się stało ? - złapałam go za rękę. Byłam przerażona.
-Lena...