Rozdział XXXIV ~ "Tu nie chodzi o dziecko... "

Tydzień później - godzina 21.19

Violetta

Znowu źle się czuję, a dużo nie piłam, chora też nie jestem. Ale już wiem, że jestem w ciąży. Trochę wcześnie... Boję się powiedzieć Leonowi. Nie mam pojęcia jak zareaguje. Nie wiem co mam zrobić.
-Jak ja mam mu to....
-I jak się czujesz? - nagle Leon wszedł do pokoju. - Mówiłaś coś?
-Dobrze... Nie, nie. Nic nie mówiłam. - powiedziałam zakłopotana. - Śpiewałam sobie... Na na na na.
Popatrzył się na mnie takim wzrokiem jakby chciał powiedzieć: "Czy ty coś przede mną ukrywasz?"
-No dobra... Muszę ci powiedzieć...
-Ale o czym?
Wzięłam głęboki wdech i wydech.
-Jestem w ciąży.... - powiedziałam i czekałam na jego reakcje.
-Wow.... Naprawdę? - był zdziwiony, ale się uśmiechał. - Fajnie.
Przytulił mnie.  
*Leon cały czas się mną opiekował. Poczułam się jakbym znowu mieszkała z tatą. Tylko, że Leon nie trzyma mnie pod kloszem i nie zabrania mi wszystkiego. Ale muszę przyznać, że mój mąż niesamowicie gotuje. Lepiej niż ja, a nawet lepiej niż Olga. Gdzie on się tego nauczył?*

Kilka dni później...

Francesca

Dwa dni temu Violetta powiedziała mi, że nie jest gotowa na tą ciąże i, że chce ją usunąć. Nie powinna tego robić, ale już za późno. Próbowałam ją namówić żeby się dobrze zastanowiła, ale to nic nie dało.
Poszłam do niej do domu. Rozmawiałyśmy o tym.
-Powiedziałaś Leonowi? - spytałam.
-Jeszcze nie. Nie wiem jak to zrobić. Na pewno się na mnie wkurzy. A poza tym nie powiem mu prosto z mostu: Leon, nie byłam gotowa na to dziecko i usunęłam ciążę.
-Dlaczego to zrobiłaś? - nagle w pokoju pojawił się nie kto inny jak Leon.
-To ja już pójdę. - powiedziałam szybko i chciałam wyjść, ale Leon mnie zatrzymał.
-Zostań. - powiedział stanowczo, ale dość łagodnie.

Leon

-To teraz odpowiecie mi na kilka pytań. - oparłem się o ścianę. - Dlaczego jej na to pozwoliłaś?
-Namawiałam ją żeby tego nie robiła i żeby się dobrze zastanowiła, ale mnie nie słuchała. - wytłumaczyła Fran.
-No ok. Ale dlaczego to zrobiłaś? - byłem wkurzony na Violettę. Miałem do tego wiele powodów.
-No.... - nie dokończyła i rozpłakała się.
Wkurzyłem się i wyszedłem z domu. Dlaczego nie chciała mi nic powiedzieć?

Violetta

-Nie płacz, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. - pocieszała mnie Fran.
-Ale normalnie to by mnie przytulił i pocieszył, a on wyszedł.
-Zdenerwował się tym, że nic mu ni powiedziałaś.
-Albo po prostu nie chce mnie znać i już mnie nie kocha! - przytuliłam się do Francesci.
-Viola... nie myśl o najgorszym. Jak wróci to wszystko sobie wytłumaczycie.

Godzina 23.42

Przed chwilą Leon wszedł do domu. Nie wiem gdzie był. I tak mi tego nie powie. Nie mogłam zasnąć. Bałam się o niego. Tylko raz wszedł do naszego pokoju, ale gdy zobaczył, że nie śpię od razu wyszedł. Nie mogłam już tego wytrzymać. Czemu jest na mnie aż taki zły? Niech chociaż mi to wytłumaczy. Wstałam i zeszłam na dół. Usiadłam obok niego na kanapie.
-Chcesz tego dziecka? Ok, będziesz miał. - powiedziałam i pociągnęłam go za rękę w stronę sypialni.
-Mi nie chodzi o dziecko. - powiedział smętnie i znowu usiadł na kanapie.
-No to o co ci chodzi? Dlaczego ciągle jesteś na mnie zły? Wytłumacz mi to. - chciałam go przytulić, ale się odsunął. To źle wróżyło.
-Nie. To ty mi wytłumacz. Dlaczego to zrobiłaś?
-No, bo to było dla mnie za wcześnie. Nie byłam gotowa. - prawie płakałam. - Już teraz wiesz.
-Wiesz, że mogło ci się coś stać? Moja matka też kiedyś nie chciała mieć dziecka i prawie umarła. - powiedział smutnym głosem i pobiegł na górę.