32. ~ "Jesteś zbyt piękna, by płakać."

Naty

- Będę baaardzo tęsknić, wiesz? - powiedziałam, przytulając mocno Nate’a.

Oboje staliśmy na środku lotniska. To jego ostatni dzień tutaj, w Buenos Aires. Wraca do USA i nie zapowiada się, by odwiedził mnie w ciągu najbliższych kilku miesięcy…

- Ja też, Naty. Ale przecież będziemy utrzymywać kontakt, prawda? - zapytał z lekkim uśmieszkiem, na co ja kiwnęłam głową.

Zrobię wszystko, by tym razem być bliżej niego. Postanowiliśmy, że będziemy pisać do siebie każdego wieczora e-mail, w którym opiszemy nasz cały dzień, wygadamy się, pośmiejemy. Jestem ciekawa, jak długo przetrwamy z takim czymś… Mam nadzieję, że wystarczająco długo.

Uśmiechnęłam się do Nate’a, a on od razu wyczuł, że mój uśmiech jest sztuczny. Jak mam się uśmiechnąć, skoro wyjeżdża? Myślałam, że zawita dłużej w naszym mieście, że zdążę go oprowadzić po najfajniejszych miejscach, wychodzić z nim wieczorem na miasto, do kina… Ale niestety. Eh, nie jestem dobra w pożegnaniach.

- Wiem, że to trudne, ale uśmiechnij się. Proszę. Ja się uśmiecham, widzisz? - Uśmiechnął się szeroko, czym od razu poprawił mi humor. Uwielbiam jego uśmiech. - To nie koniec świata, nie możesz się smucić.

Położył dłoń na moim policzku i przejechał po nim kciukiem. Odłożył walizkę na podłogę i przytulił mnie mocno.

- Hej… Jesteś zbyt piękna, by płakać. Naprawdę zbyt piękna - szepnął cichutko, całując mnie w głowę.

- Nie jestem piękna… - zaprzeczyłam, kręcąc przecząco głową. Mimo to, uśmiechnęłam się pod nosem.

- Jesteś. Mnie nie wierzysz?

- Wierzę. Nie mam ochoty tego mówić, ale idź już. Nie chcę, żebyś się spóźnił na samolot.

- Oczywiście, już idę. Jak będę na miejscu, to zadzwonię, dobrze? - Ostatni raz uśmiechnął się do mnie.

Uśmiechnął się tym swoim słodkim, rozbrajającym uśmiechem. Powtórzyłam jego gest, przytulając go, po czym podałam mu do ręki walizkę, której - znając jego - z pewnością by zapomniał. Zachichotałam, patrząc jak idzie tyłem i macha do mnie. Gdy był na tyle daleko, bym zgubiła go w tłumie, odwrócił się i zniknął wraz z uśmiechem…

Maxi

- Naty - szepnąłem, podchodząc do dziewczyny i obracając ją za ramię w swoją stronę. - Tak myślałem, że tu będziesz…

- Śledziłeś mnie? - zapytała, a w jej głosie słychać było odrobinę rozczarowania.

- Nie, oczywiście, że nie.

- To skąd mogłeś wiedzieć, że jestem w takim miejscu, jak to?

Dociekliwa dziewczyna z niej…

- Bo od kilku dni powtarzasz, że ten idiota wyjeżdża, więc spodziewałem się ciebie tylko i wyłącznie tutaj.

- On nie jest idiotą - żachnęła się, patrząc na mnie wzrokiem, który oznaczał u niej początek kłótni. Wyminęła mnie i zaczęła iść w kierunku wyjścia z lotniska. Ruszyłem za nią, przez co brunetka przyśpieszyła kroku.

- Naty. Nie złość się, przecież nic takiego nie powiedziałem. - Złapałem ją za rękę, którą ona natychmiast wyrwała z mojego uścisku. Zatrzymała się i stanęła przede mną.

- Nic takiego? A właśnie, że coś takiego. Wiesz, że jest moim najlepszym przyjacielem i jest dla mnie bardzo ważny. W dodatku nie będziemy się bardzo długo widzieć, a ty tak po prostu urządzasz te swoje sceny zazdrości i bezproblemowo nazywasz go idiotą - mówiła (jak na razie) spokojnym i cichym głosem. Wydawała się nie mieć ochoty i nastroju na jakiekolwiek sprzeczki, jednak ja wiedziałem, że to dopiero lekki wiatr, a za chwilę zacznie się burza z piorunami…

- Przepraszam, ale…

- Żadne „ale”, rozumiesz? - przerwała mi, a jej wzrok z sekundy na sekundę wydawał się być coraz to groźniejszy.

- Sama ostatnio nazywałaś go idiotą i jakoś ci to nie przeszkadzało!

- To były żarty, Maxi. Tylko żarty i nic poza tym. Ale wiesz… To ty jesteś idiotą. Jesteś idiotą dlatego, że jesteś zazdrosny bez powodu, o byle co. Skończyłam już z tobą tą bezsensowną rozmowę, dziękuję - prychnęła, odsuwając mnie i wychodząc z budynku.

Przez chwilę stałem w miejscu, zastanawiając się, czy warto za nią iść. Z jednej strony to może skończyć się ostrą kłótnią, której oczywiście nie chcę, ale z drugiej… Cóż, może pomyśleć sobie, że się nią nie interesuje, przez co i tak się pokłócimy… Raz kozie śmierć.

Pchnąłem szklane drzwi, prowadzące na zewnątrz i zacząłem szukać wzrokiem dziewczyny. Stała kilkanaście metrów przede mną, na przejściu dla pieszych. Podszedłem do niej i złapałem za ramię.

- Zostaw mnie, nie mam ochoty z tobą rozmawiać. - Wyrwała się, przechodząc na drugą stronę jezdni.

- Ale ja mam ochotę porozmawiać z tobą i skończyć zaczętą rozmowę. Wiesz… - urwałem na chwilę, starając się znaleźć odpowiednie słowa. - Skoro wolisz go ode mnie, to dlaczego nadal ze mną jesteś? W ogóle się mną nie interesujesz, bo na pierwszym miejscu zawsze stawiasz jego.

- Ja nie interesuję się tobą? I wolę jego od ciebie? Dobre sobie. Skończ już, okej? Odezwij się, jak będziesz mówił normalne rzeczy.

- Ale taka jest prawda, Naty! Zrozum to! Wiecznie tylko Nate to, Nate tamto. A ja? Co ze mną? Może naprawdę powinniśmy zrobić sobie przerwę od siebie…

- Okej, jeśli tego chcesz, to nie ma problemu. Ale wiedz, że jesteś zwykłym idiotą. Idiotą, Maxi… - szepnęła, patrząc na mnie. Nie potrafiłem niczego wyczytać z jej oczu. Smutku, radości, bólu, szczęścia… Niczego.

Naty

Spojrzałam na niego ostatni raz, po czym odwróciłam się na pięcie i odeszłam. Skoro właśnie tego chce - dostanie to. Myślałam, że wreszcie się zmienił, wydoroślał, jest gotowy na… prawdziwy związek. Ale nie, Maxi miałby wydorośleć? Śmieszne.

Prychnęłam pod nosem, a moje serce przyśpieszyło, jakbym się czegoś bała. Bo to prawda. Bałam się. Bałam się tego, co będzie dalej. Mimo wszystko - kocham go, bardzo go kocham i jakoś nie wyobrażam sobie ani jednego dnia bez świadomości, że on jest mój, a ja jestem jego. Bałam się tego, co się stanie, gdy wejdę do domu. Ostatnią rzeczą, którą bym chciała, to wejście do mojego pokoju, zamknięcie z hukiem drzwi, rzucenie się na łóżko i płakanie w poduszkę. A następnie dwutygodniowa „kuracja” polegająca na marnowanie czasu na oglądanie komedii romantycznych i jedzeniu lodów czekoladowych w wielkim pudełku.

Po moim policzku spłynęła łza, którą natychmiast otarłam wierzchem dłoni. Nie, nie będę płakać. Będę silna i nie dam mu tej satysfakcji, że zranił mnie kilkoma głupimi zdaniami. Nie.

Jesteś zbyt piękna, by płakać.

Francesca

- Fran, nie płacz, to tylko film - szepnął Marco, przytulając mnie mocniej.

- Ale taki piękny… Oni razem umarli… To takie cudowne - powiedziałam, ponownie zalewając się łzami.

- Tsa, oczywiście.

- Jesteś okropny, jak mogło cię to nawet nie wzruszyć? To najpiękniejszy film świata. - Uśmiechnęłam się delikatnie i otuliłam swoje ramiona kocem. - Dziękuję.

- Za co? - zapytał zdezorientowany, podnosząc się z kanapy, by pozbierać resztki popcornu z podłogi i stolika.

- Za to, że przyszedłeś. I za to, że wytrzymałeś ze mną do końca filmu. Ogólnie za wszystko. - Zsunęłam nogi z kanapy i włożyłam na swoje gołe stopy różowe, puchate kapcie. Wstałam i sięgnęłam ręką po miskę leżącą na stoliku. - Pomogę ci chociaż trochę.

Zaniosłam miskę do kuchni i włożyłam ją do zlewu. Opłukałam ją ciepłą wodą, po czym włożyłam do zmywarki. Stanęłam na palcach, by wyciągnąć z szafki dwa kubki. Gdy ją otworzyłam, poczułam na swojej talii dłonie Marco.

- Pomożesz? - zapytałam, uśmiechając się słodko. Chłopak sięgnął po dwa czerwone kubki i postawił je na blacie przede mną. - Dziękuję.

- Co będziesz robić?

- Gorącą czekoladę. Tą, którą tak bardzo lubisz. Ale musisz mi pomóc, dobrze?

Zamiast odpowiedzi usłyszałam cichy pomruk, a wibracje jego głosu odbijały się po skórze na mojej szyi. Wyciągnęłam z szafek wszystkie potrzebne produkty - oraz mały garnek - i rozłożyłam je na stole w odpowiedniej kolejności. Kubki odsunęłam na bok, a garnek postawiłam na kuchence. Zapaliłam gaz i wlałam do garnka mleko i śmietanę.

- Marco… - zaczęłam, łapiąc go za rękę. - Ty nadal ją kochasz, prawda?

Nie odezwał się. Stał za mną, więc nie mogłam go zobaczyć, lecz byłam pewna, że właśnie patrzy w podłogę. Rozluźniłam uścisk swojej dłoni na jego, przez co wyrwał ją i odsunął się delikatnie ode mnie. Stanął tyłem do szafek i opadł się dłońmi o blat. Westchnął i spojrzał a mnie spod swoich długich rzęs.

- To nie do końca ta…

- A jak? - przerwałam mu w pół zdania. - Jak, jeśli nie właśnie tak?

- A ty nadal kochasz jego, więc w czym widzisz problem? Sama dobrze wiesz, że to wszystko jest okropnie skomplikowane i wcale nie takie proste. Nad tym trzeba poważnie pomyśleć.

- Myślisz już nad tym co najmniej pół roku. Jeśli nie więcej. I to o wiele więcej. Kto wie, czy nie kochałeś jej już wcześniej, co? Bo kochałeś, prawda? - Wyłączyłam gaz i odwróciłam się w jego stronę. Spiorunowałam go wzrokiem, za co od razu się skarałam. Opuściłam głowę.

- Nie, nie kochałem. Fran, może…

- A ta tapeta w twoim telefonie? Masz ją ustawioną już dobre dwa lata. Dlaczego? - zapytałam dociekliwie.

- Była wtedy moją przyjaciółką, miałem prawo, tak? - Przytaknęłam skinieniem głowy, przez chwilę milcząc.

- Co nie zmienia faktu, że teraz podobno jej nie kochasz i, z tego co wiem, jestem twoją dziewczyną, a ty jej nadal nie zmieniłeś.

- Ugh, Fran, będziesz się czepiała głupiej tapety? To nic nie znaczy, daj spokój. - Wyciągnął telefon z kieszeni, pokazując mi jego wyświetlacz po kilkunastu sekundach. - Już, zmienione, zadowolona?

- A żebyś wiedział, że tak. I to bardzo. Co nie zmienia faktu, że nadal ją kochasz, prawda? Wcale jej nie nienawidzisz. Wręcz przeciwnie. Prawda? - warknęłam, podniesionym tonem.

- A nawet jeśli tak, to co z tego? A Leon? Nie kochasz go już? Bo coś nie wierzę - mruknął niezrozumiale. Odwróciłam się do niego plecami i westchnęłam. Wiedział, co powiedzieć, bym się zamknęła i w jakimś stopniu uspokoiła. Wiedział jaki temat zacząć, w który z czułych punktów trafić.

- Przepraszam… Eh, wiem jak jest, a niepotrzebnie się czepiam… Przepraszam - szepnęłam, zbierając się na odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Po kilku sekundach to zrobiłam, lecz wcale nie widziałam w nich gniewu czy smutku. Podszedł bliżej i przytulił mnie.

- Wybaczam. Zauważyłem, że dziś nie masz humoru i jesteś jakaś rozdrażniona. Poza tym… masz prawo się na mnie o to złościć - wyszeptał w moje włosy i pocałował mnie delikatnie w czoło.

Uśmiechnęłam się i wtuliłam w jego klatkę piersiową. Otulił mnie mocniej ramionami, a ja mogłam poczuć ciepło bijące od niego.

- To… Nadal chcesz tą czekoladę? - zapytałam niepewnie. Atmosfera nieco się rozluźniła.

- Tak, oczywiście, że tak. - Uśmiechnął się, a ja odsunęłam się od niego i wróciłam do przygotowywania napoju.

Tak, tak, wiem. Rozdział miał być prawie trzy tygodnie temu, ale nastąpiła maleńka zmiana planów. Siostra niespodziewanie przyjechała, a widzę ją naprawdę rzadko, więc chciałam spędzić z nią jak najwięcej czasu, a w dodatku laptop był w naprawie ;/ 

No ale wróciłam z cudnym rozdziałem (pomińmy to, że rozwaliłam Naxi i pokłóciłam Marcescę). Obiecuję poprawę, naprawdę ;)

Do kolejnego rozdziału, skarby! x