27. ~ "Po prostu to powiedz"

Violetta

Weszłam do domu i trzasnęłam drzwiami tak głośno, że tata aż wybiegł ze swojego gabinetu. Kiwnęłam głową ze skruchą, powiedziałam nieme „przepraszam” i wbiegłam na górę do swojego pokoju. W domu ponownie rozległ się głośny huk.

Byłam tak bardzo zdenerwowana, wkurzona i jednocześnie zła. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz ktoś sprawił, że miałam ochotę roztrzaskać drzwi na kawałeczki.

Wciąż w głowie miałam jego słowa, które wypowiedział tak chamskim tonem, że nie obyło się bez siarczystego policzka. Nie obchodziło mnie to, że widziała to prawie cała szkoła. I tak pewnie nie byli zdziwieni. Każdy wiedział, jak teraz jest między nami.

Należało mu się, nie żałuję. Nie obchodzi mnie też to, czy powiedział to tak po prostu, pod wpływem emocji, czy naprawdę tak uważa.

„Zachowujesz się jak zwykła dziwka.”

Nie mam pojęcia, czy powinnam śmiać się z jego zachowania, czy raczej płakać. Nie, płakać przez niego nie będę, już nie.

 Jasne, a jutro Fran będzie mnie pocieszać w damskiej toalecie.

Dwie godziny wcześniej…

                - Viola, musimy pogadać. Teraz - powiedział, szarpiąc mnie za ramię.

                - Nie mamy o czym - odpowiedziałam oschle i chciałam się wyrwać. Złapał mnie jeszcze mocniej i przyciągnął bliżej siebie. Przeraziłam się nieco, nigdy tego nie robił.

                - Mamy. Nie sądzisz, że to nie fair całować się z kimś tylko po to, żeby zrobić mi na złość?

                - Co? O czym ty mówisz?

                - Wczoraj, z Marco, w parku - wyjaśnił krótko, a ja starałam się nie okazywać żadnych emocji.- Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi. Może na początku nie ogarnąłem, że zrobiłaś to specjalnie, ale wiem, że mnie widziałaś. Wystarczy dopasować kilka faktów.

                - Przypominam, że to jest mój chłopak i mam prawo robić co chcę - uśmiechnęłam się ironicznie i chciałam odejść. Ominął mnie i zagrodził mi drogę. - Leon, chcę przejść.

                - Trudno, jeszcze nie skończyłem - burknął. - Zachowujesz się jak zwykła dziwka. - Te słowa padły z jego ust tak beztrosko, jakby to było codziennością u niego. W ułamku sekundy uderzyłam go w twarz i lekko zmieszana spuściłam głowę.

                - Dlaczego? Bo całuję się ze swoim chłopakiem? Nawet jeśli chciałabym zrobić ci na złość - to nie ma znaczenia. To mój chłopak, a ja nie jestem twoją dziewczyną - burknęłam. - A ty zachowujesz się jak zwykły idiota i gbur. Miło?
                Patrzył na mnie przez krótką chwilę po czym po prostu… mnie pocałował. Odepchnęłam go od siebie i wybiegłam ze szkoły.

                Czułam na sobie palący wzrok wszystkich zebranych w korytarzu, ale to nie miało w tej chwili najmniejszego znaczenia.

Od: Leon

Viola, ile jeszcze razy mam cię przepraszać? Nie chciałem tego powiedzieć, uwierz mi.

Zakończmy już te wszystkie kłótnie. Nie może być tak, jak kiedyś?

             Do: Najgorszy człowiek na świecie.

Nie.

Ale wiem co innego możemy zakończyć. Naszą znajomość! :) Świetny pomysł, prawda? ;D

Tak więc żegnaj.

             Dobra, może jednak z nazwą kontaktu przesadziłam, ale nie powiem, że nie było mi lepiej, gdy ją ustawiłam.

             On ma jeszcze czelność tak po prostu odzywać się do mnie, jak gdyby nigdy nic. Nie wylał na moją bluzkę koktajlu z jagód, tylko nazwał mnie dziwką. Przesadził.

             Minęły czasy, gdy byłam słodką, niczego nie świadomą i niewinną dziewczynką i mógł mnie ranić do woli, a później oczekiwać na przebaczenie.

             Od: Leon

Proszę cię, Viola.

              Do: Leon

Możesz prosić ile zechcesz, ale moja odpowiedź nadal brzmi - nie. Żegnaj.

              To jest chore, wiem. Chore uczucie. Tak bardzo go nienawidzę, a jednocześnie tak bardzo kocham. Jest idiotą, ale jednak trzeba mieć głowę, żeby namieszać tak komuś w życiu.

              „Ja albo Leon, wybieraj.” Zdecydowanie żaden z nich mi tego nie ułatwia.

              Usiadłam przy biurku i otworzyłam pamiętnik. Wyciągnęłam długopis z szufladki i zaczęłam szukać niezapisanej strony.

              „Drogi pamięt… Nie, nie tak.

              Ach ten Leoś… Ten kochany Leoś… Chciałabym go teraz mocno przytulić. Najlepiej, żeby stracił przytomność na kilka minut, a po przebudzeniu się zapomniał wszystkie złe sytuacje z moim udziałem w roli głównej.

              Gdyby ktoś teraz przeczytał mój pamiętnik uznałby mnie za kompletną świruskę. Stronę wcześniej kocha nad życie wysokiego szatyna o pięknych, zielonych oczach, a tutaj go nienawidzi.

              A na kolejnej pokocha innego…

              Ale chyba pora zakończyć to wszystko. Rozdział „Leon Verdas” zamknięty…”

              Zamknęłam pamiętnik na kluczyk i razem z długopisem włożyłam do szufladki pod biurkiem. Wstałam, rzuciłam się na łóżko i mocno przytuliłam się do poduszki.

- Możemy porozmawiać? - powiedział, obracając mnie delikatnie w swoją stronę.

- Nie? Leon, czy ja ci wczoraj nie mówiłam, że wszystko między nami się skończyło? Jak ja mam z tobą normalnie rozmawiać po wczorajszym, hm? - Mój ton głosu był zdecydowanie zbyt głośny. - Odpuść sobie - dodałam ciszej.

- Viola, proszę. Dobrze wiesz, że nie chciałem tego powiedzieć, ok? Proszę cię, zapomnijmy o tym.

Myślałam nad tym dłuższą chwilę. Nie wierzę, że to robię…

- Ugh… Okej… Ale to nie znaczy, że pomiędzy nami coś się zmienia.

Właśnie tak na mnie działa. Jedno słowo i ma wszystko czego chcę. Nienawidzę jego władzy nade mną.

- Um… A pozwolisz mi wszystko wyjaśnić?

- Cholera… Masz pięć minut. I nie myśl, że to coś zmieni.

            - Okej… To może od początku… Więc, próbowałem o tobie zapomnieć, dla twojego dobra. Ale wtedy, gdy pojawiłaś się w Studio… Chciałem udawać, że cię nie pamiętam i zrobić wszystko, żebyś mnie nie polubiła. Ale problem w tym, że ty mnie pamiętałaś, a mi niezbyt dobrze szło okłamywanie ciebie… Mimo wszystko zaczęliśmy spędzać ze sobą więcej czasu i nawet nie zauważyłem, kiedy znowu się w tobie zakochałem - westchnął głośno. Widziałam, że trudno mu to mówić i chciałam mu przerwać, ale był szybszy i kontynuował - Chociaż znowu to złe określenie, bo nigdy nie przestałem cię kochać… I nie przestanę, choćby nie wiem co. Nie chcę cię ranić tym, że cię kocham, ale… nie potrafię przestać. Jesteś dla mnie zbyt ważna, żebym mógł tak po prostu o tobie zapomnieć… - Czułam, jak do moich oczu napływają łzy. Myśli, że powie kilka ckliwych zdań i już jestem jego. Ale nie, te czasy już dawno miały swój koniec.

             - Leon, my… - przerwałam, czując palący ślad na moim policzku pozostawiony przez kolejną łzę. Nie chciałam teraz płakać, nie chciałam pokazywać, jak bardzo słaba jestem. Spojrzałam mu w oczy. Widziałam w nich ból, cierpienie, poczucie winy i mimo wszystko miłość. Chciałabym go po prostu teraz przytulić i odrzucić od siebie wszystkie złe chwile, które były między nami. - My nie możemy… - szepnęłam i odeszłam.

           Wiedziałam, że to wszystko nie będzie łatwe, ale chyba z perspektywy czasu zapomnimy o tym wszystkim i zaczniemy prowadzić nowe, lepsze życie.

Osobno.

Stanęłam w miejscu i odwróciłam się powoli w jego stronę. Nadal tam stał, ze spuszczoną głową. Bawił się końcem swojej czerwonej koszuli w czarną kratę. Wyglądał tak niewinnie i słod… Nie.

Podeszłam bliżej niego i złapałam go za rękę. Podniósł na mnie wzrok. Był nieco zdziwiony, ale w jego oczach mogłam dostrzec te małe iskierki nadziei. I po jaką cholerę to robię? Żeby znowu go ranić?

- Przepraszam, ale… Ale ja naprawdę nie mogę… Wybacz… - odwróciłam wzrok od jego pięknych, zielonych oczu, w których zwykle widziałam tą wesołą głębię. Teraz wyglądały na zmęczone, smutne i puste.

Odbiegłam szybko w stronę szkoły i zmierzyłam do swojej szafki. Oparłam się o nią i po niecałej sekundzie poczułam, jak po moich czerwonych policzkach spłynęło kilka piekących łez.

- Co ci znowu zrobił? - Obróciłam się w stronę, z której dobiegał głos. Spokojnym krokiem podchodził do mnie nie kto inny, jak… Moment. Federico?

- A co cię to interesuje? - burknęłam i otworzyłam szafkę. Wypadło z niej kilka zdjęć. Szybko je podniosłam, nawet nie patrząc co przedstawiają. Za dużo wspomnień.

- Słuchaj, wiem, że ostatnio stosunki między nami nie są najlepsze, a ostatnia nasza rozmowa miała miejsce wieki temu, ale Viola… Nadal jesteś dla mnie jak siostra. Młodsza siostra. I pewnie tego nie widzisz, ale chcę dla ciebie jak najlepiej - uśmiechnął się delikatnie. - A to, ze nasi rodzice są od jakiegoś czasu ostro ze sobą pokłóceni, nie oznacza, że my też musimy być.
            - Racja. Przepraszam.

- Masz jaką manię przepraszania, wiesz? - zaśmiał się głośno, a ja tylko się uśmiechnęłam. - No to mów, co znowu zrobił. Nie pozwól, żebyś płakała przez tego dupka. Mimo, że jest moim przyjacielem, to w pewnych momentach go szczerze nienawidzę, a zwłaszcza, gdy cię rani…

Uśmiechnęłam się pod nosem. Potrzebowałam z nim porozmawiać już od wieków. On jedyny mnie rozumiał bez słów, potrafił pocieszyć jednym uśmiechem, doradzić. Chyba zaczęło mi brakować tych czasów, gdy u mnie mieszkał i jak tylko miałam jakiś problem, pukałam w ścianę. Wtedy wszystko wydawało się takie łatwe.

- On… On nic. Raczej spytaj czego nie zrobił. Albo co zrobiłam ja. W sumie nic takiego… Dałam mu do zrozumienia, że to, wszystko, co kiedykolwiek było między nami jest już skończone. A on odpowiedział mi na to jakąś dobrze zaplanowaną przemową. Już nie wiem, co o tym mysleć… - westchnęłam i spojrzałam na tablicę wiszącą przed salą taneczną. - Są już wyniki?

Podeszłam bliżej i zaczęłam szukać swojego nazwiska. Fran i Marco, Ludmi i Leon, Violetta i Federico… Przeszliśmy do finału! Krzyknęłam ze szczęścia i rzuciłam się do przytulenia chłopaka. Po chwili opanowałam się i zapytałam:

- Ach, zapomniałabym. Co z tobą i Ludmi?

- Z nami… Uh… Zerwaliśmy, a właściwie to ona zerwała ze mną. Nie mam pojęcia dlaczego… Chciałem z nią wczoraj porozmawiać, ale nie wyszło. - Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Nie zauważyłam, by był smutny, a zwłaszcza wesoły z tego powodu. - Muszę już iść, do jutra - uśmiechnął się życzliwie i ruszył do wyjścia ze szkoły. - Jak będziesz czegoś potrzebować, to dzwoń - mrugnął do mnie i wyszedł.

Ludmiła

                Przechadzałam się po Studio, jak wtedy, gdy byłam w tym miejscu pierwszy raz. Oprowadzał nas pewien chłopak z trzeciej klasy. Widziałam go wtedy pierwszy i ostatni raz. Szkoda, bo wydawał się być miły oraz był zabójczo przystojny.

                Mimo wszystko nie tak, jak Federico, czyli wysoki, przystojny Włoch, a w środku wielkie, kochane serce.

                Okropnie za nim tęsknię. Chciałabym móc go przytulać codziennie rano, jak i po południu; rozmawiać z nim całymi godzinami, na przerwach i nawet na lekcjach, o wszystkim i o niczym; odprowadzać go po szkole do domu, dostawać buziaka i słyszeć „Do jutra, skarbie. Zadzwonię wieczorem”, nim zamknie drzwi wejściowe.

                Ale nie mogłam. Kogo za to winię? Mojego ojca. Dlaczego? Powiedział, że jeśli jeszcze raz się z nim spotkam, to nie będzie wesoło. Oczywiście chodziło mu o Federico, bo mi już bardziej nie może uprzykrzyć życia.

                Nie mam pojęcia, skąd to wszystko wie. Widział go tylko dwa razy, a nawet nie wie, gdzie znajduje się moja szkoła. Widuje mnie tylko po południu, gdy wracam do domu i wieczorem, gdy schodzę na dół, by zrobić kolację. Wynajął kogoś, żeby mnie śledził? W sumie mogłoby tak być, to do niego podobne.

                Nie zna mnie, nic o mnie nie wie. Pewnie nawet zapomniał już jak mam na imię. Nie ma pojęcia, że Federico tak bardzo mnie uszczęśliwia i gdyby nie on, to byłabym teraz na drugim końcu świata, lub jeszcze dalej. Byleby bez niego. Chociaż to i tak byłoby mu na rękę.

                Zniszczył to. Zniszczył wszystko.

                - Ludmi. - Wołanie mojego imienia wyrwało mnie z zamyśleń. Odwróciłam się i zobaczyłam Federico. - Masz chwilę?

                Nie chciałam z nim rozmawiać, bo wiedziałam, że prędzej czy później mu ulegnę. Wolałabym kompletnie stracić z nim kontakt, niż ponownie zostać jego dziewczyną i narażać go na niebezpieczeństwo. Nie chciałam tego. Nigdy nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś mu się stało. A byłaby to tylko i wyłącznie moja wina.

                - Wiesz, tak właściwie to nie. Muszę iść już do domu, przepraszam - skłamałam, zakładając torbę na ramię.

                - Unikasz mnie? - było to bardziej stwierdzenie, niż pytanie. Pokiwałam przecząco głową, a on zmrużył oczy. - Dobrze… Ale to zajmie tylko kilka minut, proszę. Mogę cię odprowadzić do domu, jeśli oczywiście chcesz…

                - Nie, nie trzeba. Um, jeśli to naprawdę tak ważne… Tylko szybko.

                - Spokojnie, zadam ci tylko jedno pytanie - uśmiechnął się delikatnie. - Mogę wiedzieć dlaczego ze mną zerwałaś z dnia na dzień i dlaczego mnie unikasz?

                - Fede… Nie mogę powiedzieć… - szepnęłam. On tylko zaśmiał się i przewrócił ironicznie oczami, co totalnie mnie zdziwiło.

                - Ależ możesz, kochana. Ty po prostu nie chcesz.

                - Nie. Nie mogę. Chciałabym ci powiedzieć, ale nie mogę - westchnęłam i przeczesałam dłonią włosy. - To tyle? Dziękuję, do jutra. - Wyszłam ze szkoły. Przeszłam przez cały dziedziniec i park, a gdy miałam skręcać w prawo, w kierunku swojego domu, Federico zatrzymał mnie, ciągnąc lekko za ramię. - Coś jeszcze?

                - Jeśli mnie już nie kochasz, po prostu to powiedz.

Rozdział taki...  nijaki. Nie do końca wyszło tak, jak chciałam. 

Jest w 1 os, pisało mi się go naprawdę szybko, problemem były tylko pomysły, których niestety brak. 

Nie spodziewałam się takich wyników ankiety, ale bardzo mnie cieszy, że również wolicie narrację pierwszoosobową ;D

Akapity znowu zaczęły się buntować, niektóre krótsze, niektóre dłuższe.

Zmartwiło mnie trochę fakt, że mało osób przeczytało i skomentowało poprzedni rozdział. Jeśli większość z was odeszła stąd przez szablon - współczuję takiej inteligencji, którą tylko i wyłącznie się ośmieszacie ;) Bo ja mam to gdzieś, minęły czasy, gdy wszystkim się przejmowałam, a wy mogliście mnie traktować jak śmiecia. 

Jeśli ktoś jeszcze nie widział w poprzednim poście - postanowiłam jednak, że w 3 opowiadaniu dodam Fedemilę ;) Zbyt lekko mi się ją pisze i za bardzo ją kocham, żebym tak po prostu zostawiła xd

Pomyślałam, że skoro już będą dwie pary, to zrobię to trochę inaczej, żeby miało sens. Opowiadanie będzie składało się z dwóch fabuł xd Dziwne, ale będzie polegało na tym, że jakby dwa w jednym. Czyli np: 1 rozdział - Leonetta, 2 - Fedemila, 3 - Leonetta itd. 

Dwie różne historie, może kiedyś się połączą, jeszcze nie wiem. 

Myślę, że takie rozwiązanie będzie najlepsze ;D

Do kolejnego xx