01. ~ Wszystko inaczej...

- Leon, zaczekaj... - powiedziała cicho.

On się nie odwrócił. Nie usłyszał jej, bo go tu nie było. To wszystko okazało się tylko

i wyłącznie snem. Realnym snem... Wydawać by się mogło, że to wszystko dzieje się naprawdę...

Otworzyła oczy... Nie widziała nic oprócz światłości. Nie mogła nic zrobić, jest zbyt słaba. Każdy mięsień, komórka jej ciała żyje innym życiem.

Gdzie jest? Co się z nią dzieje? Tysiące świateł i głosów nad nią... Próbuje odnaleźć wśród nich Jego głos. Nic... Zupełnie nic. Nie ma go. Poczuła pustkę... W sercu. Nie ma go przy niej...

Ale dlaczego? Ból, okropny ból przeszywał jej serce. Tak bardzo chciałaby żeby On tu był, potrzymał ją za rękę, uśmiechnął się do niej... Lecz to niemożliwe...

- Violetta, obudziłaś się! - powiedział jej uradowany ojciec i ją przytulił. Po tych dwóch latach pełnych cierpień - obudziła się.

Jednak dla niej nie było powodu do uśmiechu. Wolałaby dalej leżeć nieruchomie na szpitalnym łóżku i być z Nim.

- Gdzie Leon?... - spytała niepewnie, podnosząc się z łóżka, by usiąść.

- Kochanie... Po co ci Leon?... - Nie wiedział jak na to zareagować.

Leon był tym "złym" chłopakiem. Na zewnątrz twardy, niezależny, wszystkie dziewczyny mu ulegały, lecz w środku na pewno był inny. Dobry dla ludzi, miły, przyjacielski i troskliwy. Nie mogło być inaczej...

- Gdzie on jest? - Jej głos był bardziej pewny, niż ten przed chwilą.

Chciała żeby przy niej znalazł się ten Leon ze snu. Jednak jest inaczej. Pewnie w tej chwili flirtował z kolejną dziewczyną, by móc ją "zapisać" do swojej "kolekcji".

- A gdzie Francesca? - Z ust Violetty padały kolejne pytania.

Francesca we śnie - jej najlepsza przyjaciółka na zawsze. Pomagała jej w trudnych chwilach, wiedziała o niej wszystko. Jednak naprawdę było trochę inaczej. Była jej przyjaciółką, lecz... byłą przyjaciółką. Pokłóciły się dwa lata temu, przed pechowym wypadkiem Violetty.

German był coraz bardziej zakłopotany tym wszystkim, nie wiedział co ma mówić, ani jak odpowiadać na pytania córki. Z pomocą przyszła mu wchodząca do sali Angie. Z jej twarzy można było wyczytać wielką radość i ulgę.

- Violu, jak się cieszę, że się obudziłaś! - Kobieta przytuliła swoją siostrzenicę i uśmiechnęła się do niej. - Muszę ci strasznie dużo opowiedzieć.

- A co z Leonem i Francescą, gdzie oni są? - W sali było słychać ciągle te same pytania.

Czyżby brunetka nie pamiętała nic sprzed wypadku? W głowie został tylko ten sen. Pamiętała dokładnie każdy detal... Ale nic poza tym.

Dziewczyna spojrzała na zakłopotaną minę ciotki. Z sekundy na sekundę przypominała sobie wszystko związane ze Studiem, z Francescą, z Leonem...

Pobladła i opadła bezsilnie na łóżko. Dlaczego akurat jej się to przytrafiło? Dlaczego przyjaźnie zwykle kończą się kłótnią o jakąś błahostkę? Dlaczego jej wymarzony chłopak okazał się tym, przez którego najbardziej cierpiała? Tyle pytań i ani jednej odpowiedzi...

Dwa dni temu wyszła ze szpitala. Te dni minęły jej chyba w miarę spokojnie... Cały ten czas myślała o tym co widziała we śnie, który może był prawdą?... Łudziła się, że wyjdzie ze szpitala i... I uda się do swojego domu gdzie zastanie Jego... Jednak dobrze wiedziała że tak się nie stanie... To, co było - minęło. Najchętniej teraz łkałaby w poduszkę... Dla niej ofiarując swoje zmartwienia i smutki.

 Codziennie dostawała życzenia, kwiaty od zupełnie obcych ludzi... To jednak jej wcale nie obchodziło. Oddałaby wszystko, za chociażby mały skrawek papieru od Niego.

Minął tydzień - dziś jest poniedziałek, 17 października. Razem z Angie udała się do Studia.

 Wszystko wydaje się takie podobne, te same drzewa, te same osoby, ta sama muzyka... Nic się nie zmieniło z wyjątkiem jednego - Niegdyś Studio 21, teraz Studio On Beat.  Praktycznie nic się nie zmieniło. Dzieciaki biegające wokół budynku Studia, muzyka emanująca z każdego najdrobniejszego elementu znajdującego się w budynku.

 Weszła do środka. Nikt za specjalnie nie zwrócił na nią uwagi. Najwyraźniej jej nie pamiętali, ale ona ich - owszem. Wśród tłumu próbowała wyłapać swoich przyjaciół, jednak na marne. Może już się tu nie uczą? W końcu minęły dwa lata...

 Poszła w głąb korytarza. Stanęła pod salą Beto, gdzie właśnie odbywała się lekcja. Ujrzała ich - jej przyjaciół ze starych, dobrych czasów. I Jego z Nią...

 Spojrzeli na nią obojętnie i szybko odwrócili wzrok. Nie poznali jej... Posmutniała i odeszła od drzwi. Poszła w stronę sali od tańca. Odbywały się tam zapisy do Studia. Właśnie jakaś szczupła dziewczyna o blond włosach prezentowała układ, który Violetta dobrze znała. To układ sprzed trzech lat, kiedy przyszła na pierwszą lekcję tańca z Gregorio.

 Dziewczyna zerknęła na nią znad kroków, które ona znała jeszcze lepiej niż Violetta. Przez chwilę zdawała się nie wiedzieć kto stoi w drzwiach sali. Aż w końcu coś w tej dziewczynie spowodowało, że ją poznała. Może to, że miała tą swoją zagubioną postawę, duże, brązowe oczy, które śledziły układ z pasją. Te koronki, spódniczki i pastele. Pamiętała ją. Violetta Castillo pierwszy raz od dwóch lat sprawiła, że w jej głowie na raz wybuchło kilka wrednych myśli. Blondynka potknęła się i upadła. Nauczyciele oznajmili jej żeby jeszcze raz przećwiczyła układ i przyszła za 10 minut. Wyszła z sali i zgromiła wzrokiem Violettę.

 - Angie, dlaczego Ludmiła przystępuje do egzaminu? - spytała podchodząc do swojej ciotki.

 - Mamy nowego dyrektora... To takie jego zarządzenie. Każdy kto tu się uczy musi jeszcze raz zdać egzamin. Nie wiem po co to, zupełnie nie podoba mi się ten pomysł...

 - Można się jeszcze zapisać? - nastolatka przerwała jej niecierpliwym głosem.

 - W pokoju nauczycielskim Pablo ma zgłoszenia. - Angie uśmiechnęła się do siostrzenicy, a ta w mgnieniu oka wyszła.

 Dziewczyna jeszcze raz rozejrzała się wokół siebie. Pabla nie było w pokoju, więc podeszła do stołu, wzieła do ręki kartkę i bezszelestnie wyszła z pokoju. Przy drzwiach zastała Beto.

 - Dzień dobry, Beto - odparła z szerokim uśmiechem.

 - Dzień dobry... A co ty tu robisz? Jesteś uczennicą Studia? - Nauczyciel był lekko zmieszany.

 - Nie poznajesz mnie, prawda? Eh, żadna nowość... To ja, Violetta.

 - Violetta, Violetta... Nie przypominam sobie... - Mężczyzna wszedł bez słowa do pokoju.

 "- Dlaczego nikt mnie nie pamięta?..." - To pytanie ciągle siedziało w głowie dziewczyny. "- Ja wiem, minęły dwa lata i Beto może mnie nie pamiętać. Poza tym - to Beto. Ale Camila, Maxi, Naty... "

 - Nie zadręczaj sobie już tym głowy, kochanie. Daj im chwilę i zobaczysz, że wszystko wróci do normy - kobieta usiadła na ławce obok Violetty.

 - Angie... - szatynka podniosła na nią wzrok. - Skąd wiedziałaś o czym myślę?…

 - Znam cię. A z twoich pięknych oczu można wyczytać wszystko.

 - Ale ja nie wiem czy oni chcą mnie pamiętać... A zwłaszcza Leon i Francesca... Nieważne, może tak będzie lepiej... Zacząć wszystko od nowa... - Viola uśmiechnęła się w duchu. - Marco jeszcze się tutaj uczy?… Jest mi do czegoś potrzebny...

 - Tak, ale nie widziałam go dzisiaj. Wiem, że był wczoraj, nawet na moich zajęciach, zaliczał sprawdzian z...

 - Angie... Za dużo mówisz. Wystarczy mi tylko tak lub nie - zachichotała lekko. - Chodźmy do domu. - Obie wstały z ławki i wyszły ze Studia.

Ten kolorowy park... To jezioro... Ta ławka pomalowana białą farbą... Te wspomnienia ze snu...  Dla nikogo nie ma to nawet najmniejszego znaczenia. Ale dla niej ma największe. Może i wyobrażone, ale największe i najpiękniejsze.

 On ubrany w niebieską koszulę w kratę i idealnie ułożoną grzywką, a ona w różową bluzkę z oczami kota, wzorzystą spódnicę wspaniale pasującą do bluzki i z włosami związanymi w kucyk, który był skręcony lokówką.

 Tak, to ten idealny dzień, ta idealna chwila, która dzieje się własnie teraz...

W końcu! Skończyłam :D Prawie... xD Oczywiście z pomocą Marty i Oli <3

Czy ktoś jeszcze oprócz mnie tego nie rozumie? xD Nie, ja na serio pytam, bo napisałam to tak, że pewnie nic nie rozumiecie.

Wyszedł mi jakiś krótki chłam ;/ No ale co poradzić, skoro już nic nie przychodzi mi do głowy na ten rozdział ._. Oceńcie to trochę, powiedzcie czy się choć troszkę podoba i w ogóle... Miłoby było c;

A i przepraszam, za ten fail na samym początku. xD Takie tam dla zmyłki i robienia komuś nadziei :D

Nie wiem czy pisać to tak jak do tej pory - w 3 osobie, czy może ciągle oczami Violi i raz na jakiś czas kogoś innego. Za chwilę wstawię ankietę. Jeśli wygra ta druga opcja, to edytuje ten rozdział i będziecie mieli oczami Vilu ;3

Brak pomysłów na 2 rozdział, a miliardy pomysłów na dalsze... Jak zwykle x3

Rozdziały będą pojawiać się rzadziej, więc będą dłuższe. Około 5/6 stron w wordzie chyba. Ten akurat mi tak nie wyszedł ale ciii... xD

Byłyby codziennie lub co dwa dni ale sami rozumiecie - szkoła i czasem brak weny, a u mnie to częste ._.

I błagam - czytajcie dopiski, piszcie trochę dłuższe komentarze, a nie dwa słowa, no i jeśli chcecie dać link do swojego bloga - jest na to specjalna zakładka...

No i postanowiłam, że zdjęć albo w ogóle nie będzie, a jak już to raz na jakiś czas jedno czy dwa. Teraz będzie mi cholernie trudno znaleźć jakiekolwiek pasujące do sytuacji + weź tu szukaj w gromadzie kilkunastu tysięcy zdjęć o.O

Dobra, koniec mojego żałosnego wywodu, widzimy się pewnie w przyszłym tygodniu ;3