Rozdział XCI // 91 ~ "Ona kogoś ma" / Nieszczęśliwy wypadek.

Leon

- Słodziutka, prawda? - powiedziałem uśmiechając się do Lenki, a ona popatrzyła na mnie znudzonym wzrokiem.
- Prawda, a tak w ogóle León, kto to jest? - spytał.
- To moja córeczka - odpowiedziałem, a Violka chrząknęła.
- Nie tylko twoja, idioto!
- Przepraszam Cię za nią Diego, ale hormony jej szaleją, bo jest w ciąży.
- Rozumiem - odpowiedział z uśmiechem na twarzy.
- Dobra León, ja się idę położyć na górę, a ty pilnuj Lenki. Mała będzie pewnie chciała iść spać.
- Violu, wiem co mam robić, nie mam przecież pięciu lat - zaśmiałem się.
- Nie wierzę Ci. - Poszła na górę. 
Usiadłem z Diego na kanapie w salonie, a Lenkę usadowiłem na swoich kolanach.

- Jak ma na imię i ile ma miesięcy? - dopytywał się. Wygląda na to, że zauroczył się moją małą kruszynką. Jej się nie można oprzeć.
- Ma na imię Leonetta, ale mówimy na nią Lenka i ma siedemnaście miesięcy - odpowiedziałem.
Diego wziął małą sobie na kolana i zaczął się z nią bawić w "A kuku". Śmiesznie to wyglądało. Ja w ten czas, gdy mój przyjaciel bawił się z Leonettą, poszedłem kuchni zaparzyć kawę dla nas i zagrzać mleko dla Leny.

Francesca

Właśnie wychodziłam od Naty i Andresa. Dałam im zaproszenia na ślub. Jeszcze tylko wpadnę do Leonetty, Camili i Maxiego, Lary, Federico, Mileny nie zaproszę, bo jej nie lubię, no i do Tomasa niestety. Zaprosić go muszę. Ludmiła i Braco dostali zaproszenia dwa dni temu, przed wyjazdem.
Weszłam do domu Leona i Vilu. W salonie siedział... Diego?

- Diego? - spytałam uśmiechnięta. Chłopak odwrócił się w stronę drzwi, a ja natychmiast do niego podbiegłam i go przytuliłam. - Jak ja cię dawno nie widziałam... Tęskniłam - uśmiechnęłam się znowu.
- Ja też Fran. Co u ciebie słychać? - spytał z zaciekawieniem w oczach.
- A nic takiego... 
- Nic takiego? Francesca, z dziesięć lat cię nie widziałem! Opowiadaj - uśmiechnął się.
- No okey, obiecuję, że spotkamy się... jutro? Bo teraz nie mam za bardzo czasu. Opowiem ci wszystko co chcesz, okey?
- No dobrze. A co tam masz? - Wskazał ręką na koperty, które trzymałam w dłoni. 
- Zaproszenia na ślub mój i Marco - uśmiechnęłam się promiennie. - Jedno dla ciebie i Violi. - Podałam kopertę Leonowi. - No i jedno dla ciebie. - Wręczyłam Diego kopertę, a on jakoś posmutniał.
- Ja już pójdę, bo muszę coś jeszcze załatwić - powiedział szybko Diego i wyszedł.
- A jemu co? - zdziwiłam się. - No nieważne, idę. Cześć. - Wyszłam z domu Leona i poszłam w stronę domu Camili.

Camila

Właśnie bawiłam się z Caxi. Ja i Maxi specjalnie kupiliśmy jej chodzik. Słodko w nim wyglądała! Siedzieliśmy z Maxim na kanapie. Wzięłam kamerę i zaczęłam filmować naszą córeczkę. Caxi właśnie w swoim chodziku kierowała się ku łazience. Wtedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Maxi siedział bezczynnie odwrócony w stronę naszego małego szkraba, udając, że nie słyszy dzwonka. Przewróciłam oczami i wstałam otworzyć drzwi. Za nimi stała Francesca z białą kopertą w kolorowe groszki w ręce.

- O, siema, Fran - uśmiechnęłam się.
- Hej Cami - powiedziała Francesca, z uśmiechem wręczajac mi wspomnianą wcześniej kopertę.
- A co to? - spytałam badając kopertę.
- A nic, tylko takie tam zaproszenie na mój ślub z Marco - uśmiechnęła się Fran.
- O ty małpo, nic mi nie mówiłaś! Gratuluję! - krzyknęłam przytulając się z włoszką. Zaczęłyśmy rozmawiać o dekoracjach odpowiednich na wesele. Nagle usłyszałam krzyk Maxi’ego.
- Co do cholery?! - spytałam.
- Camila! Caxi otworzyła pralkę i cała wodę wraz z zawartością wylała się na podłogę... - powiedział Maxi.
- Żeby to szlag. Wybacz mi Fran, ale muszę ogarnąć tę sytuację, inaczej zaleje nam całą łazienkę! - powiedziałam wbiegając do środka. Odwróciłam się. Za oszklonymi drzwiami mogłam zobaczyć zdziwioną Francescę. Stała jak wryta. Z ręki wypadło jej kilka innych zaproszeń, jakie trzymała w ręce. Śmiesznie wyglądała. Zatrzymałam się żeby się jej dokładnie przyjrzeć, ale usłyszałam wrzask Maxi’ego... znowu. Wbiegłam do łazienki. Caxi majstrowała przy pralce, a Maxi leżał na podłodze nieruchomo.

- Maxi, nie wygłupiaj się, idioto, wstań, musimy ogarnąć tą łazienkę! - powiedziałam. Maxi nie odpowiadał. Przycupnęłam przy nim.
- Maxi... - lekko go szturchnęłam. Maxi podniósł się.
- Ała, moja głowa... w głowie mi się kręci... - powiedział Maxi.
- Maxi, co się stało? - spytałam troskliwie.
- Poślizgnąłem się i uderzyłem głową o wannę a następnie o podłogę... Camila, idę się położyć - powiedział Maxi.
- Nie! Dzwonię po karetkę, co jeśli dostałeś wstrząśnienia mózgu - powiedziałam wybierając numer na pogotowie.

W tym samym czasie...

Diego

Szedłem sobie chodnikiem i rozmyślałem. Francesca ma chłopaka? Emm... Narzeczonego... Beznadziejnie... Może to śmiesznie zabrzmi, ale w podstawówce zawsze mi się podobała. A teraz? Ona ma jakiegoś... i co ja teraz mam robić? Pogrążony w tych przemyśleniach wpadłem na pewną dziewczynę...
- Przepraszam, nie zauważyłem cię - powiedziałem do nieznajomej.
- Nie ma sprawy - powiedziała dziewczyna odgarniając włosy. Była śliczną, opaloną, niewysoką brunetką o fajnych kręconych włosach. Nastało niezręczne milczenie. Jak ja nie lubię takiego beznadziejnego milczenia.
- Jestem Diego - podałem jej rękę z uśmiechem.
- A ja Natalia - powiedziała dziewczyna.

Przepraszam was bardzo, że nie było przez tydzień rozdziału, ale mam kompletny brak weny, ostatnio coraz więcej problemów i na nic nie mam czasu. No ale za niedługo wszystko powinno wrócić do normy. No przynajmniej większość... ;c
Dziękuję za pomoc Bell$ i Ciasteczko ;pp - Gdyby nie one, rozdziału by nie było, bo ja tak naprawdę napisałam tylko część Francesci i nic więcej... Nie byłam w stanie nic napisać. Dziękuję bardzo :)
I dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem ;) Chciałabym już takie zawsze. Rozwinięte, motywujące i żeby każdy z was kto przeczytał - skomentował. :D